Tom, Rozdzial
1 I,2 | drugiego, a każdy siebie tylko słuchał, z wyjątkiem pana Rekucia,
2 I,10 | chwilą; rozkazów nikt nie słuchał. Wojewodowie potracili głowy
3 I,10 | korzystały...~Tu umilkł i słuchał chciwie szmeru szlacheckiego,
4 I,12 | mruk był, rzekłbyś: ciągle słuchał, co mu diabeł do ucha szepce.
5 I,12 | starszego towarzysza, ten zaś słuchał ze zmarszczoną brwią i kiwał
6 I,13 | Radziwiłł zatrzymał się i słuchał.~- Daj Boże - rzekł po chwili -
7 I,17 | Zagłoba, który z wielką uwagą słuchał tej rozmowy - rezolutny
8 I,17 | ma, tam Pismo mówi: wuja słuchał będziesz. Jest to jakby
9 I,17 | późno!~Pan Wołodyjowski słuchał przez chwilę pilno.~- To
10 I,25 | wspomniał także Wołodyjowskiego. Słuchał tego ze zdumieniem Soroka
11 I,26 | łbie dębem stawały, alem słuchał i wysłuchał do końca!...
12 II,1 | podnosił się na tapczanie i słuchał, lecz chory, zakrzyknąwszy
13 II,1 | pokrótce, co się stało. Kmicic słuchał nad podziw spokojnie, jeno
14 II,4 | drogę pokazać. Gdyby jej był słuchał, gdyby jej był słuchał!...
15 II,4 | był słuchał, gdyby jej był słuchał!... Toż ona wiedziała, co
16 II,4 | co będzie.~Kmicic, który słuchał dotąd cierpliwie, póki o
17 II,6 | różnych mędrców.~Zagłoba słuchał, głową kiwał; wreszcie,
18 II,7 | Przyrzeczże mi, że będziesz słuchał cierpliwie i spokojnie,
19 II,8 | których świetny kawaler słuchał z uśmiechem, ale bez zbytniego
20 II,12 | upamiętania naszego.~Kmicic słuchał ze zdumieniem słów księdza
21 II,13 | jednym sławnym adze zdobył. Słuchał tedy pogróżek i wymysłów,
22 II,14 | ogólnym chorałem. I Bóg słuchał tej pieśni, tego wylania
23 II,14 | przenosi i idzie na nas!~Słuchał tych słów młody mniszeczek,
24 II,18 | pochyłości przystanął i słuchał. Cicho było naokół, za cicho
25 II,18 | I znowu stanął, i znowu słuchał. Bał się trochę pośliznąć
26 II,20 | tak długi czas w fortecy, słuchał tych nowin chciwie i o bólu
27 II,21 | summis... ~ ~Lecz nikt go nie słuchał, bo zapał bohaterskiej pani
28 II,28 | obszernie się wysławiać i słuchał z lubością własnych słów,
29 II,29 | na całuny śnieżne mrok i słuchał wycia wichru.~Dopalała się
30 II,29 | niecierpliwością i lekceważeniem słuchał jego rozkazów i wolę jego
31 II,29 | żałosnym dźwięczeniem.~Książę słuchał czas jakiś spokojnie, po
32 II,32 | Kiejdanach.~Jan Kazimierz zaś słuchał chciwie, a gdy wreszcie
33 II,33 | znajdziesz?~Kmicic może byłby nie słuchał, ale sił mu zbrakło, gdyż
34 III,5 | Słuchali wszyscy pilnie, słuchał i pan marszałek, ale posępniał
35 III,6 | plebanii.~Zaś pan Czarniecki słuchał dalszej relacji, którą nie
36 III,8 | mrugając ciągle oczyma, słuchał dość pilnie, spoglądając
37 III,12| chwila wchodził do środka, słuchał zeznań i aż podnosił się
38 III,12| setki ofiar.~Królowi, gdy słuchał tych opowiadań, pękało serce,
39 III,13| chwila wchodził do środka, słuchał zeznań i aż podnosił się
40 III,13| setki ofiar.~Królowi, gdy słuchał tych opowiadań, pękało serce,
41 III,17| miecznik wysapawszy się słuchał uważnie, na koniec rzekł:~-
42 III,18| Jeżeli tak, tedy będę słuchał, chociażby do wieczora.~-
43 III,18| Rzeczypospolitej poświęcić?~Pan Tomasz słuchał.~- Więc co będzie?~- Pomyśl
44 III,20| głos jej zadrżał, a oficer słuchał jej słów bledniejąc jak
45 III,27| Waldek, lecz w rzeczywistości słuchał we wszystkim księcia Bogusława,
46 III,30| ludzi, i czyniła relacje. On słuchał, jako gospodarz wiejski
47 III,30| lubił ten rodzaj ludzi, bo słuchał ślepo i wszelkie trudy bez
48 III,32| ksiądz wyszedł z kazaniem; słuchał go Kmicic, ale mimo usiłowań
|