Tom, Rozdzial

 1 II,40 |         skąpy wielce, dla jednego Sakowicza był hojny. Wpływami swoimi
 2 II,40 |         wyższy był nad miarę pana Sakowicza.~- Pan mój, książę na Birżach
 3 II,40 |        Nic tu po tobie - rzekł do Sakowicza - możesz jechać.~- Wasza
 4 II,40 |        Oskierko wyprowadził zaraz Sakowicza. Hetman na pożegnanie ręką
 5 II,40 |         wasza dostojność zatrzyma Sakowicza, a mnie do księcia wyśle.
 6 II,40 |           jednego by go oddał: za Sakowicza.~- Sakowicza więzić nie
 7 II,40 |         go oddał: za Sakowicza.~- Sakowicza więzić nie mogę, to poseł!~-
 8 II,40 |          Czekaj - rzekł hetman. - Sakowicza zatrzymać mogę. Prócz tego
 9 II,41 |     żeście glejtu zażądali, skoro Sakowicza macie? Zbyt ostrożny pan
10 II,41 |          wojewoda nie ma prawa do Sakowicza, a ja do ciebie mam... kuzynie...~-
11 II,41 |           oddałeś mu posługi... I Sakowicza mi nie puści, a Sakowicza
12 II,41 |         Sakowicza mi nie puści, a Sakowicza więcej cenię niż ciebie...~-
13 II,41 |          pal nawlec... Dla zemsty Sakowicza poświęca!"~Lecz mylił się,
14 II,41 |    dostawić po ukaranie.~- Więc i Sakowicza chciał poświęcić - mruknął
15 III,14|         nie nie zważał ani też na Sakowicza, bo był tego czasu wypadł
16 III,14|            woli to ona za plecami Sakowicza czynić, może na złość mu...
17 III,16|     powiernika, a mianowicie pana Sakowicza, starostę oszmiańskiego,
18 III,16|          widziadło, gdyby za radą Sakowicza poszedł. Sam starosta oszmiański,
19 III,16|        później, gdy wskutek namów Sakowicza i z wolą księcia wojewody
20 III,16|      Ketlinga, a szóstego z kolei Sakowicza, choć ten siłę miał tak
21 III,16|           tylko powierników: pana Sakowicza i Patersona, a Paterson
22 III,16|           Ale pierwszego zabiłbym Sakowicza... Tak jest! jego pierwszego
23 III,16| dotychczas nie chciał iść za radą Sakowicza - dodał Ketling - lecz gdy
24 III,17|            swojej fortunie, że ci Sakowicza za przyjaciela dała.~- Co
25 III,18|         na węglach! Tymczasem zaś Sakowicza po księdza wyprawię! Bądź
26 III,18|       więc ledwie usłyszała słowa Sakowicza, natychmiast przestrach
27 III,18|        waść zamordował? - spytała Sakowicza.~- Uchowaj Boże! - odrzekł
28 III,19|           rzekł patrząc bystro na Sakowicza.~- A wasza książęca mość
29 III,21|        gdyż mu tak nakazywał list Sakowicza, przez samego Bogusława
30 III,22|        Polaków nie wróciła, prócz Sakowicza, jedna żywa dusza, wszyscy
31 III,22|           książę wezwał na naradę Sakowicza, kóremu jednemu mógł ufać
32 III,22|          straszne i bez tego lica Sakowicza. Oczy przez chwilę zaszły
33 III,23|     odpłacę ja ci, nim pocieszę."~Sakowicza tymczasem, niezbyt nawet
34 III,23|           pomocy, wobec czujności Sakowicza i innych oficerów, była
35 III,23|     rebelii, skłoniły ostatecznie Sakowicza na stronę pruską.~Jako zaś
36 III,23|     zostawałaby zupełnie na łasce Sakowicza, że łatwiej by tam mogło
37 III,23|  najradośniejsza z radosnych, dla Sakowicza zaś straszliwa wieść, którą
38 III,26|         nóżki Chrystusowi, a ja o Sakowicza Go poproszę.~- Prostki!
39 III,27|        został oddany.~- To i pana Sakowicza waść nie znasz?~- Pana Sakowicza
40 III,27|  Sakowicza waść nie znasz?~- Pana Sakowicza widywałem w Królewcu.~-
41 III,27|          com zyskał. To rozkaz do Sakowicza, to do wszystkich oficerów
42 III,28|         Taurogów oddalić, pościgu Sakowicza się obawiając.~- Pójdźmy
43 III,28|           w duszy także nieco się Sakowicza obawiał, który do rozpaczy
44 III,28|       pojawił się znaczny oddział Sakowicza, o którym przyniesiono wiadomość,
45 III,28|         żeby tu przyszedł, wprzód Sakowicza pobiwszy. On mnie trochę
46 III,28|        później Braun wpadł w ręce Sakowicza, który kazał go ze skóry
47 III,29|   pocieszał się, że umknęła z rąk Sakowicza i że aż do końca wojny znajdzie
48 III,29|          są! już dopadają! Zwieją Sakowicza jak wicher! ~- Boże! Boże