Tom, Rozdzial

 1  I,6  |          dawał i sławę zyskiwał. Janusz Radziwiłł, wojownik wsławiony,
 2  I,8  |     służbach W. Mości pokładamy.~Janusz Radziwiłł,~książę na Birżach
 3  I,10 |        ta wojną pachnie" - pisał Janusz Radziwiłł.~- Gdyby nawała
 4  I,12 |     oczekujemy cię w Kiejdanach.~Janusz Radziwiłł,~książę na Birżach
 5  I,12 |    księcia koniuszego Bogusława, Janusz, ten, który do rokoszu przeciw
 6  I,12 |     albowiem siedział przed nimi Janusz Radziwiłł, książę na Birżach
 7  I,12 |      wasza książęca mość - rzekł Janusz - choć wolałbym, żebyś został,
 8  I,12 |       było niepodobne, bo książę Janusz znacznie był młodszy.~-
 9  I,13 |   zmartwieni i zasępieni.~Książę Janusz, który w pochodzie ustępował
10  I,13 |         srebrem i złotem. Książę Janusz, jako część majestatu królewskiego
11  I,22 |          siłą płuc:~- Niech żyje Janusz Pierwszy, wielki książę
12  I,22 |        za wcześnie!~- Niech żyje Janusz Pierwszy, wielki książę
13  I,22 |          niż innym... Niech żyje Janusz Radziwiłł, wojewoda nasz,
14 II,1  |    Wiedział to Kmicic, że książę Janusz nie zawaha się uderzyć go
15 II,1  |        ręce ku Żmudzi, na której Janusz, hetman, siedział jak wilk
16 II,7  | napływających z zewnątrz. Książę Janusz wpadł w taki gniew, że Ganchof,
17 II,7  |          samą wieść o tym książę Janusz, jeszcze nim brata ujrzał,
18 II,7  |       dla niego już tylko książę Janusz pracował.~Dowiedziawszy
19 II,7  |     zostali wreszcie sam na sam, Janusz chwycił Bogusława w objęcia
20 II,7  |  komnacie, po czym wstał; książę Janusz myślał, że czegoś szuka,
21 II,7  |         to? - pytał z niepokojem Janusz.~- Mówią, panie bracie,
22 II,7  |   mniejszy to był cud, że książę Janusz ataku astmy nie dostał,
23 II,7  |           W dwie godziny później Janusz, z oczyma nabiegłymi krwią,
24 II,7  |    całkowitym stroju, ale książę Janusz nie zwrócił na to uwagi.~-
25 II,7  |        nią nad Kmicicem obmyślę.~Janusz zamyślił się na chwilę.~-
26 II,7  |      Prawda jest! - rzekł książę Janusz - to dobry sposób.~- Jeśli
27 II,7  |         ci się przypomną.~Książę Janusz machnął ręką i wyszedł,
28 II,8  |       Rozochocił się tedy książę Janusz i przechodząc mimo, dotknął
29 II,8  | Słuchacze zdumiewali się, książę Janusz gładził swe długie wąsy
30 II,8  |  księżniczką de Rohan - dorzucił Janusz.~- Z drugą, de la Forse -
31 II,8  |   księcia z zadziwieniem. Książę Janusz zmarszczył się i nasrożył,
32 II,8  | eks-królowi przyjacielem - rzekł Janusz - ale gdyby mnie kto podobną
33 II,8  |         tej panny - rzekł książę Janusz - i sam ich swatałem. Człek
34 II,8  |             spytał tonem wymówki Janusz.~- Bom się bał, że wasza
35 II,8  |       umycia rąk, po czym książę Janusz wstał pierwszy i podał rękę
36 II,8  |         kontent z siebie. Książę Janusz rozmawiał z panem miecznikiem
37 II,8  |  przyniósł.~- Oczywiście - rzekł Janusz - nie masz w tym i słowa
38 II,8  |        skończywszy czytać książę Janusz.~- Słyszałem... i co? -
39 II,8  |     zamyślił się posępnie książę Janusz.~- Wszelako co?~- Dla ojczyzny
40 II,8  |        mnie? Dla Radziwiłłów?...~Janusz nic nie odpowiedział, oparł
41 II,8  |  Bogusław udał się na spoczynek. Janusz pozostał sam. Raz i drugi
42 II,25 |      przed nikim i przed niczym; Janusz pragnął korony i świadomie
43 II,27 |   niesławę, jaką na ród ściągnął Janusz, zatrzeć pragnący, i pan
44 II,29 |   tygodniem sam otrzymał.~Książę Janusz znalazł w nim ustęp głoszący,
45 III,7 |        spotkamy, chyba mu książę Janusz w testamencie zalecił, żeby
46 III,11|         ozwał się Kmicic. - Bo i Janusz Radziwiłł miał ten zwyczaj,
47 III,14|          Wiedzieliśmy, że książę Janusz, przez pana Sapiehę i konfederatów
48 III,16|      Szwedów, tak jak jego stryj Janusz, wychodziła na wierzch coraz