Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          głowę, jakby rozbudzona ciszą, która następowała po okrzykach
 2  I,1  |       zrobiło w Wodoktach, aż ta cisza zdziwiła pannę Aleksandrę;
 3  I,5  |          Umilkli oboje i nastała cisza. Słychać było tylko sapanie
 4  I,5  |    pijatykę i rozpustę, teraz ta cisza drażniła go jeszcze bardziej.~
 5  I,7  |          co wolą...~Nastała znów cisza.~- Niechże tak będzie -
 6  I,7  | przeciwnicy mierzyli się oczyma. Cisza uczyniła się okrutna, jeno
 7  I,10 |    zgromadzeniu, po czym zapadła cisza głęboka.~Wojewoda stał się
 8  I,10 |         spokojnie bociany.~Jakaś cisza i słodycz rozlana była wszędzie
 9  I,10 |      Vivat Carolus Gustavus rex!~Cisza odpowiedziała wojewodzie;
10  I,13 |            Amen" i nastała długa cisza. Słychać było tylko oddech
11  I,13 |         Rozmowy umilkły, nastała cisza.~Nagle u szczytu stołu poczęto
12  I,13 |         jest?~Potem znów nastała cisza.~Zgroza niewypowiedziana
13  I,14 | wracający po wojnie zwycięskiej. Cisza naokoło, a książę słyszy
14  I,15 |      słabnąć i w godzinę później cisza zapanowała na kiejdańskim
15 II,1  |           Ryki jelenie umilkły i cisza zupełna zapanowała w głębiach
16 II,2  |               ROZDZIAŁ 2~Nastała cisza, ale wkrótce w przyległych
17 II,2  |   wolniejszy. Potem znów nastała cisza.~- Ilu ich tam jest? - spytał
18 II,2  |       żarliwej modlitwy. Nastała cisza w izbie i tylko mocny szum
19 II,6  |          milczeniu.~Przez chwilę cisza trwała, nagle pan Zagłoba
20 II,12 |        szum morza, a tu panowała cisza głęboka, przerywana tylko
21 II,13 |       przybytku dyktuje.~Nastała cisza.~Wtem ozwał się głos Kmicica:~-
22 II,14 |       Szwedzi idą!~Potem zapadła cisza, jakoby serca i języki zdrętwiały;
23 II,15 |     szańcach od godziny panowała cisza zupełna. Strudzony żołnierz
24 II,15 |        uczcić go pogrzebem.~Lecz cisza nocna, raz przerwana, nie
25 II,16 |      ręce zuchwale podnosicie...~Cisza przyjęła te słowa, jakoby
26 II,16 |      nasunęli na głowy kaptury i cisza grobowa trwała ciągle; tylko
27 II,19 |      Straszne! Straszne!~Posępna cisza zapanowała w stodółce.~-
28 II,19 |       Wiatr nie wiał i taka była cisza, jakiej od początku oblężenia
29 II,21 |      mury oprzeć się nie mogły - cisza uczyniła się jak makiem
30 II,21 |          tym wykrzykniku nastała cisza, takie zdumienie ogarnęło
31 II,23 |         głowie odmówiła.~Nastała cisza i tylko westchnienia ją
32 II,24 |          chwili wiatr nie wiał i cisza panowała tak głucha, że
33 II,29 |         światłem. Naokoło trwała cisza śmiertelna, jeno ogień syczał,
34 II,30 |       milczał chwilę, w kościele cisza ciągle trwała śmiertelna,
35 II,31 |       milczał chwilę, w kościele cisza ciągle trwała śmiertelna,
36 III,3 |          W sali uczyniła się też cisza. Wszystkie oczy utkwione
37 III,4 |         Ujechali pół mili - nic! Cisza wkoło, głębiny leśne zdawały
38 III,4 |    wrażenie, w szeregach nastała cisza głęboka, jeno konie dzwoniły
39 III,4 |     powszechny; to znów zapadała cisza i słychać było tylko sapanie
40 III,5 |   okrzyku: "obierzemy!", nastała cisza; lecz przed magnatem tylko
41 III,6 | spotkaniu.~Chwilę jeszcze trwała cisza, wtem koń pod samym Szandarowskim
42 III,15|       szatanów - i nastaje rzeź. Cisza nagle czyni się w kościele,
43 III,19|     umilkł i przez chwilę trwała cisza, którą przerywał tylko poważny
44 III,21|    doświadczenie mi mówi, że owa cisza źle wróży.~- Raczej dobrze -
45 III,23|          dalej jak pod Rosienie.~Cisza stała się wszędzie, a on
46 III,26|         łąki i pola.~Naokół była cisza, jeno derkacze grały w zroszonych
47 III,27|     działa i konie.~Naokoło była cisza, przerywana tylko szelestem
48 III,30|      usunął się z końmi opodal i cisza uczyniła się naokół.~Ranek