Tom, Rozdzial
1 I,1 | głowę, jakby rozbudzona ciszą, która następowała po okrzykach
2 I,1 | zrobiło w Wodoktach, aż ta cisza zdziwiła pannę Aleksandrę;
3 I,5 | Umilkli oboje i nastała cisza. Słychać było tylko sapanie
4 I,5 | pijatykę i rozpustę, teraz ta cisza drażniła go jeszcze bardziej.~
5 I,7 | co wolą...~Nastała znów cisza.~- Niechże tak będzie -
6 I,7 | przeciwnicy mierzyli się oczyma. Cisza uczyniła się okrutna, jeno
7 I,10 | zgromadzeniu, po czym zapadła cisza głęboka.~Wojewoda stał się
8 I,10 | spokojnie bociany.~Jakaś cisza i słodycz rozlana była wszędzie
9 I,10 | Vivat Carolus Gustavus rex!~Cisza odpowiedziała wojewodzie;
10 I,13 | Amen" i nastała długa cisza. Słychać było tylko oddech
11 I,13 | Rozmowy umilkły, nastała cisza.~Nagle u szczytu stołu poczęto
12 I,13 | jest?~Potem znów nastała cisza.~Zgroza niewypowiedziana
13 I,14 | wracający po wojnie zwycięskiej. Cisza naokoło, a książę słyszy
14 I,15 | słabnąć i w godzinę później cisza zapanowała na kiejdańskim
15 II,1 | Ryki jelenie umilkły i cisza zupełna zapanowała w głębiach
16 II,2 | ROZDZIAŁ 2~Nastała cisza, ale wkrótce w przyległych
17 II,2 | wolniejszy. Potem znów nastała cisza.~- Ilu ich tam jest? - spytał
18 II,2 | żarliwej modlitwy. Nastała cisza w izbie i tylko mocny szum
19 II,6 | milczeniu.~Przez chwilę cisza trwała, nagle pan Zagłoba
20 II,12 | szum morza, a tu panowała cisza głęboka, przerywana tylko
21 II,13 | przybytku dyktuje.~Nastała cisza.~Wtem ozwał się głos Kmicica:~-
22 II,14 | Szwedzi idą!~Potem zapadła cisza, jakoby serca i języki zdrętwiały;
23 II,15 | szańcach od godziny panowała cisza zupełna. Strudzony żołnierz
24 II,15 | uczcić go pogrzebem.~Lecz cisza nocna, raz przerwana, nie
25 II,16 | ręce zuchwale podnosicie...~Cisza przyjęła te słowa, jakoby
26 II,16 | nasunęli na głowy kaptury i cisza grobowa trwała ciągle; tylko
27 II,19 | Straszne! Straszne!~Posępna cisza zapanowała w stodółce.~-
28 II,19 | Wiatr nie wiał i taka była cisza, jakiej od początku oblężenia
29 II,21 | mury oprzeć się nie mogły - cisza uczyniła się jak makiem
30 II,21 | tym wykrzykniku nastała cisza, takie zdumienie ogarnęło
31 II,23 | głowie odmówiła.~Nastała cisza i tylko westchnienia ją
32 II,24 | chwili wiatr nie wiał i cisza panowała tak głucha, że
33 II,29 | światłem. Naokoło trwała cisza śmiertelna, jeno ogień syczał,
34 II,30 | milczał chwilę, w kościele cisza ciągle trwała śmiertelna,
35 II,31 | milczał chwilę, w kościele cisza ciągle trwała śmiertelna,
36 III,3 | W sali uczyniła się też cisza. Wszystkie oczy utkwione
37 III,4 | Ujechali pół mili - nic! Cisza wkoło, głębiny leśne zdawały
38 III,4 | wrażenie, w szeregach nastała cisza głęboka, jeno konie dzwoniły
39 III,4 | powszechny; to znów zapadała cisza i słychać było tylko sapanie
40 III,5 | okrzyku: "obierzemy!", nastała cisza; lecz przed magnatem tylko
41 III,6 | spotkaniu.~Chwilę jeszcze trwała cisza, wtem koń pod samym Szandarowskim
42 III,15| szatanów - i nastaje rzeź. Cisza nagle czyni się w kościele,
43 III,19| umilkł i przez chwilę trwała cisza, którą przerywał tylko poważny
44 III,21| doświadczenie mi mówi, że owa cisza źle wróży.~- Raczej dobrze -
45 III,23| dalej jak pod Rosienie.~Cisza stała się wszędzie, a on
46 III,26| łąki i pola.~Naokół była cisza, jeno derkacze grały w zroszonych
47 III,27| działa i konie.~Naokoło była cisza, przerywana tylko szelestem
48 III,30| usunął się z końmi opodal i cisza uczyniła się naokół.~Ranek
|