Tom, Rozdzial

 1  I,5  |    postępkach, jest coś niegodnego rycerza. Może swawola da się załagodzić,
 2  I,5  |            drzewach - jeno w sercu rycerza wrzała burza. Droga do Lubicza
 3  I,6  |            mogły go uczynić wzorem rycerza, kawalera, sąsiada; że mógł
 4  I,7  |            który rzucił się do nóg rycerza.~- Ratunku, jaśnie pułkowniku!...
 5  I,7  |       czyniąc przymówkę do wzrostu rycerza. - Spodziewałem się zacniejszą
 6  I,7  |            jej słysząc wchodzącego rycerza. Myślała zapewne, że to
 7  I,7  |    narzuconych włosów spojrzały na rycerza oczy błękitne, a potem wychyliła
 8  I,8  |           a tymczasem największego rycerza odziedziczył.~- Dałby mu
 9  I,11 |          staruszek.~- I wyrosnę na rycerza?~- Pewnie, że wyrośniesz,
10  I,12 |           ja największego w Polsce rycerza widzę! - zakrzyknął Charłamp. -
11  I,13 |            wstrząsając ręką małego rycerza. - Jakobym brata zobaczył!
12  I,13 |           zdobił ten strój młodego rycerza i piękniejszego męża trudno
13  I,13 |       zajmowała całą duszę i serce rycerza. Serce biło mu jak młotem...~,,
14  I,13 |            patrzyła tak na młodego rycerza, jakby patrzyła na ducha
15  I,15 |       osowiałym wzrokiem na małego rycerza, w którym szczególniejszą
16  I,17 |       objęcia Skrzetuskich, małego rycerza, pana Mirskiego, pana Stankiewicza
17  I,18 |     wezbrało podziwem serce małego rycerza, tak lud był dobrany. Chłopy
18  I,21 |           nie licząc samego małego rycerza, wszyscy oficerowie wyborni
19  I,25 |          bardziej w oczach młodego rycerza i prawie nadludzkie przybierał
20  I,25 |         mógł natknąć się na małego rycerza i wpaść w jego ręce, a w
21  I,25 |          ze zdziwieniem na młodego rycerza.~- E, to widzę, Kmicicowie
22 II,11 |            smutku gniotącego serce rycerza. Nadzieja wypaliła się w
23 II,11 |           kto ręką odjął. Ogarnęła rycerza jakaś niewypowiedziana bojaźń,
24 II,12 |        wciąż patrzył prosto w oczy rycerza.~- Dziwna rzecz - rzekł -
25 II,23 |          sławiło jako największego rycerza. Gruby szlachcic, a tak
26 II,25 |            z dawna sobie znajomego rycerza i wśród ogólnego zapału
27 II,26 |           I łzy puściły się z oczu rycerza, a drżącymi rękoma począł
28 II,26 |          się wówczas tak wielkiego rycerza przed sądy ciągać... Przez
29 II,32 |           siarczystą postać małego rycerza.~- Tyś to, żołnierzyku,
30 II,32 |      ściskał tak serdecznie małego rycerza, że aż go w górę podniósł
31 II,32 |        Kmicic przystąpił do małego rycerza z wielkim niepokojem w twarzy.~-
32 II,34 |          na koniu i chwycił małego rycerza w objęcia.~- Brat by tyle
33 II,36 |          starosta obdarzył młodego rycerza nad podziw pięknym bachmacikiem,
34 II,40 |     patrząc surowo i bystro w oczy rycerza - zali nienawiść tak w tobie
35 II,41 |    rajtarskiego buta dotykał czoła rycerza.~Wszyscy patrzyli w milczeniu,
36 III,4 |       wygięty koniec szabli małego rycerza spadł z piorunową szybkością
37 III,4 |          zaś przyskoczył do małego rycerza i rzekł:~- Panie Michale,
38 III,5 |           zaraz:~- Czy to sławnego rycerza mam przed sobą, który listy
39 III,6 |    Czarniecki kazał szukać młodego rycerza, ale nie mogli go znaleźć,
40 III,8 |        serdecznie tak znamienitego rycerza!~- A co się z Kuklinowskim
41 III,14|           sztabu wysławiał młodego rycerza, nie szczędził mu pochwał
42 III,14|       niego? - pytał Kmicic małego rycerza.~- Nie byłem, bom czasu
43 III,16|         wielkiego wodza, wielkiego rycerza i niezwyciężonego zdobywcę
44 III,26| Wołodyjowskiego z listem od małego rycerza.~"Idziemy z panem hetmanem
45 III,27|           mógł i na pytania małego rycerza, nie umiejącego po niemiecku,
46 III,27| drapieżnością w oczach na leżącego rycerza, a z podziwem na jego zwycięzcę;
47 III,32|        otoczyć i bronić od natłoku rycerza.~- Panie Andrzeju! - wołał