Tom, Rozdzial

 1  I,3  |       gniewem.~- To i nam trzeba na ratunek! - zakrzyknął Kokosiński.~-
 2  I,4  |           Kmicicowi, Jędrusiowi, na ratunek będziesz waćpanna żałować?
 3  I,7  |            to przyszli waćpannie na ratunek...~Billewiczówna oprzytomniała
 4  I,12 |         dziś nie stanie, kto jej na ratunek nie pobieży, ten nie syn,
 5  I,15 |        chorągwi ruszy i innym ją na ratunek przyprowadzi.~- Co waść
 6  I,17 |           nie ściągnięto. Z nimi na ratunek sam wyruszy, chybaby nie
 7  I,17 |            Zagłoba przyjdzie nam na ratunek - rzekł o świtaniu Wołodyjowski -
 8  I,19 |        należało spieszyć co tchu na ratunek Kiejdanom. Książę zostawił
 9  I,20 |     waszmościów za to, żeście mi na ratunek przyszli. Pewnie się tam
10  I,25 |    orszańskich jeźdźców, błagając o ratunek i miłosierdzie, jak gdyby
11  I,26 |             był bliżej i skoczył na ratunek. A ten ściął go w moich
12 II,4  |      spoglądają, czy od nich jakowy ratunek dla ojczyzny i obywatelów
13 II,5  |            to, że jedyny to dla nas ratunek tej rady usłuchać. Kto wie,
14 II,6  |             regimentarza, aby im na ratunek pospieszył, póki układy
15 II,8  |             Dla ojczyzny byłby może ratunek tak uczynić, jak Sapieha
16 II,10 |          temu mężnemu kawalerowi za ratunek, a po wtóre przeczytaj nam
17 II,10 |      wielmożnego pana obległo, i na ratunek z czeladzią pospieszam.~-
18 II,15 |           przeraźliwymi wołaniami o ratunek szwedzkich żołnierzy. Ludzie
19 II,16 |          nie pracował, by ojczyźnie ratunek zapewnić, tron odzyskać
20 II,16 |            gdy wy Patronki naszej o ratunek błagacie. Znużenie, trud,
21 II,16 |             I Szwedzi nie idą mu na ratunek?~- Kto ma iść? Sam król
22 II,17 |           cała Rzeczpospolita... na ratunek swojej Patronce... Ot, co
23 II,17 |              Ot, co wam powiadam... ratunek, zbawienie, sława... już,
24 II,23 |            nieprzyjaciela w koniach ratunek zostanie, ale przynajmniej
25 II,24 |          strzelać, nie mogli iść na ratunek przodowym, którzy ginęli
26 II,24 |            bezbronne ręce błagali o ratunek. Nic nie pomogło, nic nie
27 II,28 |            porę świętemu miejscu na ratunek nie przyjdziemy... Luctus
28 II,29 |         jego duma: to jest błagać o ratunek księcia Michała z Nieświeża.~
29 II,42 |    Dostojność, z wszystką potęgą na ratunek Panu i Ojczyźnie, bo sam
30 III,1 |        swoim z wyborową rajtarią na ratunek. Lecz rozpędu i te nowe
31 III,3 |           aby mu jeszcze raz iść na ratunek, któren na pokonaniu Jana
32 III,4 |            uniesie, a tam już jakiś ratunek bracia dla niego obmyślą.~
33 III,9 |             że Karolowi jeden tylko ratunek pozostał: wykupić się i
34 III,9 |        roboty i mogła pospieszyć na ratunek królowi.~Z drugiej strony
35 III,11|            Szwedom znów skoczyły na ratunek nowe pułki, a Wołodyjowskiego
36 III,12|           się nad ludem Twoim i daj ratunek tym ginącym! Amen! amen!
37 III,13|           się nad ludem Twoim i daj ratunek tym ginącym! Amen! amen!
38 III,14|        konfederatów przyciśnięty, o ratunek na miłosierdzie boskie błaga,
39 III,15|    Wołodyjowski skoczył sztabowi na ratunek. Chorągiew, idąc w skok
40 III,16|   niebezpieczeństwa poskoczył mu na ratunek.~Panna Aleksandra, wnuczka
41 III,16| szlachetnych uczuć, nie śpieszył na ratunek ojczyźnie, choć się na praktyki
42 III,16|          Taurogach niż bratu iść na ratunek. O wszystkim tu zapomniał...
43 III,18|           żem widział, iż nie w tym ratunek, z czystej miłości musiałem
44 III,24|    Babinicza z toni, ale przecie na ratunek Babinicza nie potrzebował
45 III,25|    Babinicza z toni, ale przecie na ratunek Babinicza nie potrzebował
46 III,26|             bo nie czas było iść na ratunek, gdy Bogusław jakoby spod
47 III,28|       Waćpan pamiętać!), abyś mi na ratunek przybył. Lecz tylko po życzliwości