Tom, Rozdzial

 1  I,2  |            Kmicic rzucił mimo woli okiem po izbie jadalnej i ujrzał
 2  I,4  |        ciągle stała z roziskrzonym okiem, ukazująca palcem na drzwi.~
 3  I,7  |            Pan Wołodyjowski rzucił okiem na oddział, wnet rozesłał
 4  I,10 |          piechoty i rajtarii takim okiem, jakim pasterz patrzy na
 5  I,11 |        sine bory ciągnące się, jak okiem dojrzeć, po drugim brzegu.
 6  I,12 |           rzekł Skrzetuski patrząc okiem znawcy na mechaniczne ruchy
 7  I,14 |         słońce spojrzeć nieulękłym okiem... Byli ludzie małego ducha
 8  I,20 |      tymczasem poglądał zamyślonym okiem na wznoszące się przed nim
 9  I,22 |       drugi list, ale zaledwie nań okiem rzucił, twarz rozjaśniła
10  I,23 |           Wiedniu nie będą chętnym okiem patrzeć na rosnącą potęgę
11  I,25 |         surową i groźną.~Rzuciwszy okiem na żołnierzy, czy gotowi
12  I,26 |             z namarszczoną brwią i okiem wbitym w ziemię, jak człowiek
13  I,26 |       junaka spokojnym, nieulękłym okiem, na koniec rzekł:~- Owszem,
14 II,1  |        opatrywał jednego po drugim okiem znawcy i głową kręcił, językiem
15 II,2  |        widział już jakby proroczym okiem upokorzenie książąt Janusza
16 II,7  |          milczące widmo nieulękłym okiem. Ale umrzeć i zostawić po
17 II,11 |          może łaskawym ani chętnym okiem spoglądać na tych swoich
18 II,13 |     widział, że dobrze się dzieje. Okiem znawcy wnet poznał z samych
19 II,16 |   definitorium.~Kuklinowski rzucił okiem znawcy na pana Andrzeja
20 II,17 |          ksiądz Kordecki spoglądał okiem pełnym troski na owe spustoszenia,
21 II,28 |            nie pozwolić; na koniec okiem łysnął, głową kiwnął i rzekł
22 II,30 |           placach i ulicach, gdzie okiem rzuciłeś, powiewały chorągwie
23 II,31 |           placach i ulicach, gdzie okiem rzuciłeś, powiewały chorągwie
24 II,39 |    Zaledwie wojewoda rzucił na nie okiem, gdy zalterował się na twarzy
25 III,3 |         były wyraźne, tak że gołym okiem można było rozróżnić piechotę,
26 III,3 |          potrzebują rachować, jeno okiem rzucą. Jest ich dziesięć
27 III,4 |        nich w środek.~I nimby ktoś okiem zdołał mrugnąć, już dwa
28 III,5 |            się naprzód.~Tu powiódł okiem po zgromadzeniu; marszałek
29 III,5 |      przyjąć?~Na to Zagłoba łysnął okiem ku Skrzetuskiemu i odrzekł:~-
30 III,6 |            Kasztelan patrzył takim okiem na owe ciała ludzkie, jakim
31 III,8 |      wzrokiem ogarnąć; jednak, jak okiem sięgnął, widać było szańce,
32 III,8 |           Wołodyjowski spoglądając okiem znawcy na roboty. - Rębaczów
33 III,9 |       widok miał przed oczyma. Jak okiem sięgnął, fala koni, fala
34 III,9 | płaszczyźnie, więc długo się przed okiem szwedzkim ukrywać nie mogły.
35 III,9 |     brzegach rzeki, ku lasowi, jak okiem sięgnął, widziałeś tylko
36 III,12|   niezmiernego muru, którego końca okiem trudno było dosięgnąć. Rotmistrze
37 III,12|         wzrok tak bystry, że gołym okiem lepiej widział niż inni
38 III,13|   niezmiernego muru, którego końca okiem trudno było dosięgnąć. Rotmistrze
39 III,13|         wzrok tak bystry, że gołym okiem lepiej widział niż inni
40 III,20|          nie tyczy?~Oleńka rzuciła okiem na papier i przeczytała,
41 III,22|      zabrali, że udawała strach, a okiem ku mnie strzygła. Niech
42 III,24|        widzieli jego Tatarów gołym okiem na krańcu widnokręgu, a
43 III,25|        widzieli jego Tatarów gołym okiem na krańcu widnokręgu, a
44 III,27|         aby na obóz nieprzyjaciela okiem rzucić.~Po pół godziny drogi
45 III,27|        frontem ku rzece.~Gołym już okiem można było dostrzec przelatujących
46 III,29|        głowę i patrzyła nieulękłym okiem przed siebie. Rozdęte jej
47 III,32|        zaczerniły się w dali i jak okiem sięgnąć cała droga była