Tom, Rozdzial

1001 II,37 |                 Kmicicowych salwował.~- Kmicic był żołnierz wielki - odezwały
1002 II,37 |                 mówił dalej hetman - iż Kmicic widząc, że nic mu tu już
1003 II,37 |         życzliwiej się o nim odzywać.~- Kmicic mu tego nie daruje, nie
1004 II,37 |                na jednego taką hańbę!~- Kmicic swawolnik był i okrutnik,
1005 II,37 |               waszmościowie, skąd mi ów Kmicic do głowy przyszedł? Oto
1006 II,37 |                 powagą:~- Choćby tu sam Kmicic przyjechał, to ponieważ
1007 II,38 |                 otucha umrzeć nie może.~Kmicic szedł naprzód bez przeszkód,
1008 II,38 |                 nieruchome zbiorowisko.~Kmicic o jednym myślał wjeżdżając
1009 II,38 |                 sądzili" - myślał sobie Kmicic wjeżdżając do Białej.~Wjeżdżał
1010 II,38 |           Prawdziwe moje nazwisko jest: Kmicic! Wojewoda cofnął się parę
1011 II,38 |          umarłym Bogusławowi obiecywał?~Kmicic opowiedział z całą swą energią,
1012 II,38 |                  którą Bogusław rzucił.~Kmicic podziękował z serca i z
1013 II,38 |                to, ale wiśnia - odrzekł Kmicic. - A co mi tam... Kazali
1014 II,38 |           popasach?... - odrzekł wesoło Kmicic. - Na popasach kazałem sobie
1015 II,38 |            zamojskiej opieki sparły.~Tu Kmicic opowiedział, jak i co było.
1016 II,38 |              nie potrzebuję! - przerwał Kmicic.~- Dobrze i to, że ambicję
1017 II,38 |               tak szczerą i wesołą. Pan Kmicic na wzmiankę o Bogusławie
1018 II,38 |                    odparł równie ponuro Kmicic.~Na tym skończyła się rozmowa.
1019 II,38 |              tym skończyła się rozmowa. Kmicic odjechał spać do kwatery,
1020 II,38 |                rozpuścił: jakoby mu się Kmicic ofiarował rękę na króla
1021 II,38 |         nieprawda!~- Januszowi jednakże Kmicic pomagał dobrych kawalerów
1022 II,38 |                 Kmicicowych salwował.~- Kmicic był żołnierz wielki - odezwały
1023 II,38 |                 mówił dalej hetman - iż Kmicic widząc, że nic mu tu już
1024 II,38 |         życzliwiej się o nim odzywać.~- Kmicic mu tego nie daruje, nie
1025 II,38 |                na jednego taką hańbę!~- Kmicic swawolnik był i okrutnik,
1026 II,38 |               waszmościowie, skąd mi ów Kmicic do głowy przyszedł? Oto
1027 II,38 |                 powagą:~- Choćby tu sam Kmicic przyjechał, to ponieważ
1028 II,39 |              obóz sapieżyński w Białej. Kmicic z Tatary, odkomenderowany
1029 II,39 |            Bywał na tych naradach i pan Kmicic. Tak on znienawidził imię
1030 II,39 |                  Tego samego zdania był Kmicic, który już trzeciego dnia
1031 II,39 |               naradach potężnie, że sam Kmicic musiał się na nie w duszy
1032 II,39 |        wielmożny panie hetmanie - rzekł Kmicic. - Wieści potrzeba. Spuśćcieże
1033 II,39 |             prowadził! - zakrzyknął pan Kmicic.~I nastało milczenie dłuższe
1034 II,39 |                najśpieszniej nam ułowi.~Kmicic, ledwie usłyszał, już był
1035 II,40 |               ojczyzny, nie prywatnego.~Kmicic skłonił się w milczeniu,
1036 II,40 |                głowę. Pod Białymstokiem Kmicic porwał karoce i kredensy
1037 II,40 |               los Bogusławowej wyprawy.~Kmicic pozamykał szczelnie wszystkie
1038 II,40 |            oblewać.~- Tfu! - zakrzyknął Kmicic słuchający za krzesłem hetmańskim
1039 II,40 |               usłyszał pan Sapieha, jak Kmicic, stojący za nim, powtórzył
1040 II,40 |                broniłem, nie! - odrzekł Kmicic. - Nie przez cudze ręce
1041 II,40 |                wzruszenia i wściekłości Kmicic. - Wyprawiłem go jeszcze
1042 II,40 |               Wasza dostojność! - rzekł Kmicic - niech wasza dostojność
1043 II,40 |           takich terminach zaniechał.~I Kmicic drżeć począł z żalu i niepokoju,
1044 II,40 |          niewinne instrumentum działał.~Kmicic porwał się za głowę.~- Co
1045 II,40 |                   Tego jeszcze wieczora Kmicic wziął glejt, dwóch Kiemliczów
1046 II,41 |            dostrzegł książę worek, gdyż Kmicic zlazłszy z konia stał tuż
1047 II,41 |                nie moja rzecz! - odparł Kmicic.~- Ale widzę, że pan poseł
1048 II,41 |            Ruszyli. Książę w lektyce, a Kmicic obok konno. I w ciemnościach
1049 II,41 |                bym kondycje postawił...~Kmicic nie odrzekł nic i tylko
1050 II,41 |                  Sorokę... Bij! Bij!...~Kmicic zbliżył się jeszcze bliżej
1051 II,41 |            Ojczyźnie się przysłużysz...~Kmicic wyciągnął już buławę i ścisnął
1052 II,41 |               potem potknął się silnie; Kmicic poderwał go cuglami. Przez
1053 II,41 |                odpocznienia potrzebuję.~Kmicic zasadził buzdygan za pas
1054 II,41 |              Zaraz... niech odpocznę...~Kmicic patrzył na niego. Książę
1055 II,41 |               od hetmana - odpowiedział Kmicic.~Bogusław wzdrygnął się
1056 II,41 |                 pismo?~- Jest - odrzekł Kmicic podając list.~Bogusław począł
1057 II,41 |                 po równo radzi - odparł Kmicic.~Nastała chwila milczenia,
1058 II,41 |               bał się tu przyjechać?...~Kmicic nie odrzekł nic.~- Chybaś
1059 II,41 |           chciałbyś ode mnie wykupić...~Kmicic posunął się o krok bliżej
1060 II,41 |             poniecham.~- Widzisz, panie Kmicic, siła razy chodziłem na
1061 II,41 |             Wasza książęca mość - rzekł Kmicic - za małe miłosierdzie często
1062 II,41 |             książęca mość! - zakrzyknął Kmicic składając wprawdzie ręce
1063 II,41 |               dać zemście i nienawiści.~Kmicic stał zaś przed nim z włosem
1064 II,41 |                  rzekł książę - oto pan Kmicic, chorąży orszański i poseł
1065 II,41 |        waszmościów mieć za świadków!...~Kmicic zatoczył się jak pijany,
1066 II,41 |              dworzan, żeby szli za nim.~Kmicic podniósł się. W twarzy jego
1067 II,41 |                 rzekł grzecznie oficer.~Kmicic popatrzył na niego błędnie.~-
1068 II,41 |              oporu...~- Wiąż! - odrzekł Kmicic.~I pozwolił się bez oporu
1069 II,41 |         przyłączyło się kilku jezdnych. Kmicic słyszał, że rozmawiają po
1070 II,41 |             Soroka... - jęknął wreszcie Kmicic.~- Wedle rozkazu! - odpowiedział
1071 II,41 |              pogańska służba!..."~Nagle Kmicic krzyknął tak, jakby jego
1072 II,41 |                hańbie umierać! - ryczał Kmicic.~- Tatarzy w Suchowolu!~-
1073 II,41 |                    zakomenderował znowu Kmicic.~Byli tacy, którzy opierać
1074 II,41 |                rysią.~- Soroka! - rzekł Kmicic.~- Wedle rozkazu! - ozwał
1075 II,41 |              się obok głos wachmistrza.~Kmicic nie mówił nic więcej, tylko
1076 II,41 |              chciał poświęcić - mruknął Kmicic.~Tymczasem w Janowie książę
1077 II,42 |            zdziwienie pana Sapiehy, gdy Kmicic nie tylko wrócił sam bezpiecznie,
1078 II,42 |     kilkadziesiąt koni i starego sługę. Kmicic po dwakroć musiał opowiadać
1079 II,42 |              słowem Żydowinów pogrążyć.~Kmicic nie odrzekł nic, bo też
1080 II,42 |                   Dokąd?~- Do Taurogów.~Kmicic rozśmiał się.~- Nie pojedziesz
1081 II,42 |               wpaść na Bogusława, za to Kmicic i Soroka wyspali się setnie
1082 II,42 |                myśleć.~- Dobrze - rzekł Kmicic - zacną ma rajtarię, ale
1083 II,42 |               coś obmyślić!~To rzekłszy Kmicic począł się ręką gładzić
1084 II,42 |               coś obmyślić! - powtórzył Kmicic.~Lecz tej nocy nic już nie
1085 II,42 |                miał piechotę - pomyślał Kmicic - poszedłbym na dym..."~
1086 II,42 |                 ściągnięcie jej brakło.~Kmicic podjechał tak blisko, iż
1087 II,42 |               to zabrali go i ponieśli.~Kmicic w powrocie, zamiast jechać
1088 II,42 |               nad podziw w wody obfita. Kmicic popatrzył na rzekę, rzucił
1089 II,42 |               zmroczyło się na świecie, Kmicic kazał naciąć pęki łoziny,
1090 II,42 |               Bitwa poczęta! - krzyknął Kmicic.~- Potoniem! - odpowiedział
1091 II,42 |                To szańce! - rzekł cicho Kmicic. - Mijamy! Obejdziemy!~Po
1092 II,42 |                na brzeg prawie wszyscy. Kmicic kazał spieszonym siadać
1093 II,42 |            szańczykach, ku którym dążył Kmicic, brzmiały także okrzyki.
1094 II,42 |               koń.~- Za mną! - krzyknął Kmicic.~I poprowadził ich jak wicher
1095 II,42 |                skier ognistych.~Tak pan Kmicic dawał znać hetmanowi, iż
1096 II,42 |                ryknął nieludzkim głosem Kmicic i runął z całą tatarską
1097 II,42 |                   A onże sam?~- Uszedł.~Kmicic pomilczał chwilę i rzekł:~-
1098 II,42 |                 na kraj świata! - rzekł Kmicic.~Na to hetman:~- Patrzaj,
1099 II,42 |                bitwie.~I podał mu list. Kmicic przeczytał w głos następujące
1100 II,42 |              Taurogów? - spytał hetman.~Kmicic zamknął oczy. Wspomniał
1101 III,7 |           wreszcie ucztujących.~Wówczas Kmicic zabrał swoich gości między
1102 III,7 |           Słuchamy! - rzekł Skrzetuski.~Kmicic pomilczawszy chwilę nabrał
1103 III,7 |                 Bałtyku ścigał...~Na to Kmicic:~- A waszmość mnie powiadałeś
1104 III,7 |                 siła powiadać - odrzekł Kmicic. - Była jedna dziewka, okrutnie
1105 III,7 |               Nie krzywdź mnie! - rzekł Kmicic. - Odwiozłem ją szczęśliwie
1106 III,7 |              jednego takiego żbika, jak Kmicic, mieć na sobie, a cóż dopiero
1107 III,7 |               heretyka kary nie było... Kmicic już mu i tak nieźle sadła
1108 III,7 |                na niego pierwszy trafi.~Kmicic pomilczał chwilę.~- Po sprawiedliwości,
1109 III,7 |             Michała się uczyć! - odparł Kmicic.~- Choć on taki rycerz,
1110 III,7 |            pohybel.~- Słyszałem - rzekł Kmicic - iż gdy tylko tych Szwedów
1111 III,7 |                  Może to być! - zawołał Kmicic.~- Ustrzelą mi chłopa, jak
1112 III,8 |              obaj ciekawi byli Szwedów, Kmicic zaś mógł być prócz tego
1113 III,8 |               Ot, widać straże! - rzekł Kmicic.~Trębacz począł oznajmiać.
1114 III,8 |            kilkanaście kroków od brzegu Kmicic zdjął czapkę na powitanie,
1115 III,8 |                nie damy im rady - rzekł Kmicic. - Cała ta okolica ufortyfikowana.
1116 III,8 |               postawić... - wtrącił pan Kmicic.~- Prawda, prawda! Okrutnie
1117 III,8 |             Czech w służbie szwedzkiej.~Kmicic zbliżył się szybko ku niemu.~-
1118 III,8 |      Kuklinowskim dzieje? - pytał dalej Kmicic.~- To waść nie wiesz?~-
1119 III,8 |            żegnając się znakiem krzyża, Kmicic.~- Bo w ustawicznej nocy
1120 III,8 |              animalibus są podobniejsi.~Kmicic posunął konia, chwycił jednego
1121 III,8 |               Siewierzu siedzieć.~Na to Kmicic:~- Wasza królewska mość!
1122 III,8 |               Po czym odszedł, a za nim Kmicic, Wołodyjowski i Roch Kowalski.~-
1123 III,10|     wojewodzińskiej. Przyjeżdża ten pan Kmicic, który się Babiniczem teraz
1124 III,11|           marudnie. Przez cały ten czas Kmicic uczył się u pana Wołodyjowskiego
1125 III,11|          których wielu usiekli. Wkrótce Kmicic do tego doszedł, że z Janem
1126 III,11|                 Butrym, mawiał:~- Umarł Kmicic, żywie Babinicz, a ten niech
1127 III,11|                zapłacić - rzekł oficer.~Kmicic zsiadł z konia i poszedł
1128 III,11|                  rzekł do ordynansowego Kmicic.~Oficer wyszedł. Za nim
1129 III,11|                 nie w smak? - ozwał się Kmicic. - Bo i Janusz Radziwiłł
1130 III,11|               drodze przyłączył się doń Kmicic ze swymi strasznymi wolentarzami
1131 III,11|           wreszcie poczęli się mieszać. Kmicic rzucał się okropnie w gęstwie
1132 III,11|          Akbah-Ułana - niech laudańska, Kmicic i Wańkowicz przebiegną im
1133 III,11|          zwrócił natychmiast chorągwie, Kmicic Tatarami dognał go idąc
1134 III,11|        przynaglał ich jeszcze krzykiem.~Kmicic, ujrzawszy ich przy blasku
1135 III,11|               Żywych brać! - zakrzyknął Kmicic.~Zgrzyt żelaza ustał. Rozkazano
1136 III,11|                  Wańkowiczowi z tyłu, a Kmicic z jeńcami w pośrodku, wszyscy
1137 III,11|             powodowali zdobyczne konie. Kmicic, zbliżywszy się do szop,
1138 III,11|       tatarskiego zawołał nań:~-- Panie Kmicic! Panie pułkowniku! Ratuj
1139 III,11|                  Hassling! - zakrzyknął Kmicic.~Hassling był to Szkot,
1140 III,11|           wojewody wileńskiego, którego Kmicic znał w Kiejdanach i swego
1141 III,11|                 siedzenie ordyńca.~Wtem Kmicic chwycił go powyżej dłoni
1142 III,11|              Taurogów! - odparł oficer.~Kmicic pocisnął go jeszcze silniej.~-
1143 III,11|            Nastało milczenie, po chwili Kmicic zdjął rysi kołpaczek, pociągnął
1144 III,12|               rozumiał. Musiał się więc Kmicic kontentować tym, co mu pan
1145 III,12|            teraz gdzie on jest? - pytał Kmicic.~- Wedle tego, co Hassling
1146 III,12|                trzy imaginuje! - odparł Kmicic.~- A ty czego, Michałku,
1147 III,12|               był przy dworze - odrzekł Kmicic.~- To i racja! - odpowiedział
1148 III,12|                 Zagłoba.~- Ba! - odparł Kmicic. - Zaraz bym ich spod Warszawy
1149 III,12|                czele, a między innymi i Kmicic, któremu nie tylko sprzykrzyła
1150 III,12|                dotarli aż do murów. Pan Kmicic uderzył we dwa tysiące na
1151 III,12|                 najcięższych kartaunów; Kmicic odpowiadał im również przez
1152 III,13|               rozumiał. Musiał się więc Kmicic kontentować tym, co mu pan
1153 III,13|            teraz gdzie on jest? - pytał Kmicic.~- Wedle tego, co Hassling
1154 III,13|                trzy imaginuje! - odparł Kmicic.~- A ty czego, Michałku,
1155 III,13|               był przy dworze - odrzekł Kmicic.~- To i racja! - odpowiedział
1156 III,13|                 Zagłoba.~- Ba! - odparł Kmicic. - Zaraz bym ich spod Warszawy
1157 III,13|                czele, a między innymi i Kmicic, któremu nie tylko sprzykrzyła
1158 III,13|                dotarli aż do murów. Pan Kmicic uderzył we dwa tysiące na
1159 III,13|                 najcięższych kartaunów; Kmicic odpowiadał im również przez
1160 III,14|             Grodzicki zajął tę pozycję. Kmicic zaś powrócił do swych Tatarów.~
1161 III,14|            najchętniej pojadę - odrzekł Kmicic - i sam króla jegomości
1162 III,14|              nie byłeś u niego? - pytał Kmicic małego rycerza.~- Nie byłem,
1163 III,14|           dobrze!~- Ale nam źle - rzekł Kmicic, który kręcił się od początku
1164 III,14|                Co dzień! - rzekł.~A pan Kmicic zaraz począł na niego bystro
1165 III,14|                Bóg skarał! - zakrzyknął Kmicic.~- Nastały zabawy, jakich
1166 III,14|                    zawołał zrywając się Kmicic. - Wiem ci ja to lepiej
1167 III,14|                jej grozić? - zakrzyknął Kmicic.~- Gdzie tam! Za greckiego
1168 III,14|                ją ujrzały! - zakrzyknął Kmicic.~- Dlategom rzekł: "nie
1169 III,14|         zawołali ze zdumieniem Zagłoba, Kmicic i Wołodyjowski.~- Tak! Naprzód
1170 III,14|                 drżąc z niecierpliwości Kmicic.~- Obaj tedy ruszyli do
1171 III,14|               jej błogosław! - krzyknął Kmicic.~- Odmówiła tedy wprost! -
1172 III,14|                Kto ów oficer? - zawołał Kmicic.~- Ja! - odrzekł sucho Hassling.~
1173 III,14|               bólu.~- Nic to! - zawołał Kmicic. - Nie jesteś jeńcem, jesteś
1174 III,14|             pospiesznie.~Wołodyjowski i Kmicic aż za głowy się porwali.~-
1175 III,16|           zbrodniarzem od ojcobójcy. Ów Kmicic, obiecujący za czerwone
1176 III,16|       nakazywało szacunek. Jeden jedyny Kmicic nie podlegał swego czasu
1177 III,16|                 oczu i dumnych ust, ale Kmicic był jej narzeczonym.~Wszyscy
1178 III,16|               powiedział, iż mu się pan Kmicic ofiarował na osobę króla
1179 III,16|                o tym, z czym mu się pan Kmicic ofiarował, pomyślałem sobie:
1180 III,17|             inni podchodzą, jak niegdyś Kmicic Chowańskiego. Bezpieczniej
1181 III,20|              mówić począł:~- Nie płacz. Kmicic mi do głowy przyszedł jeno
1182 III,22|          nazwiskach. Im wszystko jedno: Kmicic czy Babinicz. A! na rogi
1183 III,24|                         ROZDZIAŁ 23~Pan Kmicic, chcąc się przedostać od
1184 III,24|                i Ostrołęką na szczycie.~Kmicic zaś musiał przez ów trójkąt
1185 III,24|                 ale nim je sprowadzono, Kmicic głuchą nocą wrócił się znów
1186 III,24|                  gdy dowiedział się, íż Kmicic obszedł armie i wróciwszy
1187 III,24|            sprzyjać szwedzkim zamiarom. Kmicic istotnie był w Śniadowie
1188 III,24|              mam nadzieję - odparł żywo Kmicic. Jakbym ja zaczął jego szukać,
1189 III,24|              Kowalski porabia? - spytał Kmicic.~- Pan Kowalski? Już żelazny
1190 III,24|          wyciągnął.~- Dla Boga! - rzekł Kmicic - uczyńcie że to dla mnie
1191 III,24|               wam, że nic nie będzie...~Kmicic, który był bardzo żywy,
1192 III,24|                 Zwycięstwo! zwycięstwo!~Kmicic aż zaczerwienił się z radości.~-
1193 III,24|                 się pan Zagłoba, bo pan Kmicic porwał go w swoje ramiona,
1194 III,25|                         ROZDZIAŁ 23~Pan Kmicic, chcąc się przedostać od
1195 III,25|                i Ostrołęką na szczycie.~Kmicic zaś musiał przez ów trójkąt
1196 III,25|                 ale nim je sprowadzono, Kmicic głuchą nocą wrócił się znów
1197 III,25|                  gdy dowiedział się, íż Kmicic obszedł armie i wróciwszy
1198 III,25|            sprzyjać szwedzkim zamiarom. Kmicic istotnie był w Śniadowie
1199 III,25|              mam nadzieję - odparł żywo Kmicic. Jakbym ja zaczął jego szukać,
1200 III,25|              Kowalski porabia? - spytał Kmicic.~- Pan Kowalski? Już żelazny
1201 III,25|          wyciągnął.~- Dla Boga! - rzekł Kmicic - uczyńcie że to dla mnie
1202 III,25|               wam, że nic nie będzie...~Kmicic, który był bardzo żywy,
1203 III,25|                 Zwycięstwo! zwycięstwo!~Kmicic aż zaczerwienił się z radości.~-
1204 III,25|                 się pan Zagłoba, bo pan Kmicic porwał go w swoje ramiona,
1205 III,26|              później przedostał się pan Kmicic w granice Prus elektorskich
1206 III,26|              Radziejowski, i Radziwiłł.~Kmicic dowiedział się o tym jeszcze
1207 III,26|              przecież czasu trzymał pan Kmicic na smyczy swych Tatarów,
1208 III,26|               we krwi ludzkiej.~Sam pan Kmicic, mając w sercu niemało dzikości,
1209 III,26|          należała mu się kara, więc pan Kmicic był tylko narzędziem gniewu
1210 III,26|               przeciw jednemu Tatarowi.~Kmicic rzucał się na owe komendy
1211 III,26|                tuman się rozwieją?!~Pan Kmicic włosy z czupryny darł i
1212 III,26|         muszkiety i włócznie pachołków.~Kmicic oduczył ich obciążania się
1213 III,26|           przyszły i to tak radosne, że Kmicic mało rozumu nie stracił.
1214 III,26|                 wojna byłaby ukończona.~Kmicic miał już też wiadomości
1215 III,26|             otuchy na przyszłość pełna.~Kmicic zachodził w głowę, skąd
1216 III,26|              tedy przypiekać - pomyślał Kmicic - żeby prędzej to uczynił."~
1217 III,26|                 nieprzyjaciela.~Sam pan Kmicic tak począł myśleć, bo od
1218 III,26|         Kanclerska to głowa! - pomyślał Kmicic - która jakoby w księdze
1219 III,26|        proroctwa pana Zagłoby, jako on, Kmicic alias Babinicz, do Taurogów
1220 III,26|              nasza rzecz słuchać i bić.~Kmicic wysłuchawszy relacji nie
1221 III,26|                na nich.~- Dziś? - rzekł Kmicic.~- Jutro do dnia, to jest
1222 III,26|              nasze! - zawołał wzruszony Kmicic.~- I ja tak myślę.~- Ślubowałem
1223 III,26|            Powiadaj!~- Książę Bogusław.~Kmicic zakręcił się na miejscu,
1224 III,26|              piekielnych rąk! - zawołał Kmicic.~- Owszem, z rąk Bogusławowych,
1225 III,26|            Wołodyjowski opowiadanie, bo Kmicic pięściami oczy zatkał i
1226 III,26|                 odetchnął głęboko, lecz Kmicic zaraz zawołał:~- Kończ już,
1227 III,26|               wieki wieków! - zakończył Kmicic.~Czas jakiś szeptali modlitwy,
1228 III,26|                  a może na nasz własny.~Kmicic westchnął.~- W miłosierdziu
1229 III,26|                 ja u Radziwiłła - rzekł Kmicic - ale się widokiem Bogusława
1230 III,26|          niedźwiedzia? - spytał blednąc Kmicic.~- Tak jest.~Twarz pana
1231 III,26|              powtarzał jakby w gorączce Kmicic. - Kiedy ruszamy?~- Do dnia,
1232 III,26|            niedługo już świtać pocznie.~Kmicic zbliżył się do wybitego
1233 III,27|               więc opamiętał się zaraz.~Kmicic zaś popatrzył na niego pilnie
1234 III,27|          Tatarzyn na arkanie prowadził.~Kmicic zaklasnął na Sorokę i powierzył
1235 III,27|              tuż, tuż za ordą nadążały.~Kmicic poszedł w pierwszej ordzińskiej
1236 III,27|                sił nabrały przed bitwą. Kmicic zaś, przesiadłszy się na
1237 III,27|                    spytał chorążego pan Kmicic. - Co słychać?~- Nie śpią
1238 III,27|               do pochodu gotują - rzekł Kmicic.~- Wszyscy jeńcy to zeznawali.
1239 III,27|             nadciąga.~- Dobrze! - rzekł Kmicic.~I zjechał z pagórka, a
1240 III,27|             godziny, jak przepowiedział Kmicic, stanęli przy owym wzniesieniu,
1241 III,27|            środek, w którym walczył sam Kmicic, rzedniał tak bardzo, iż
1242 III,27|             zaciskał się dość szybko, a Kmicic parł coraz potężniej. Sam
1243 III,27|          dalszym liniom wojsk pruskich.~Kmicic spojrzał przez rozerwany
1244 III,27|             Tatarzy przeprawią się, ale Kmicic zginie! - rzekł Wołodyjowski.~-
1245 III,27|             krzyknął nagle hetman - ten Kmicic, żeby jeno miał głowę na
1246 III,27|            który za rzeką sprawował pan Kmicic; wtem mały rycerz, nie mogąc
1247 III,27|               coraz bardziej. Widocznie Kmicic cofał się na powrót ku rzece.~-
1248 III,27|       Wojniłłowiczowskiej chorągwi.~Pan Kmicic zaś cofał się rzeczywiście.
1249 III,27|               Śmierć idzie!" - pomyślał Kmicic widząc ich zajeżdżających
1250 III,27|                się aż dotąd.~Był to pan Kmicic ze swoją watahą. Wysunąwszy
1251 III,27|                konie, łowiono arkanami.~Kmicic rzucał się czas jakiś po
1252 III,27|                stanowił Bogusław, szyję Kmicic.~Książę pochylił się w kulbace;
1253 III,27|                  a oni biegli i biegli. Kmicic wyrzucił pistolety z olster,
1254 III,27|                szybko, a widząc, że pan Kmicic sam go tylko goni, zamiast
1255 III,27|          uderzyć, począł konia hamować.~Kmicic dobiegłszy osadził też swego,
1256 III,27|              kapelusz spadł mu z głowy.~Kmicic odbił z taką siłą, że rapier
1257 III,27|             każdy ruch zwycięzcy, a gdy Kmicic stanął tuż nad nim, zawołał
1258 III,27|                 Nie zabijaj mnie! Okup!~Kmicic, zamiast odpowiedzieć, stanął
1259 III,27|                 z nią uczynił? - spytał Kmicic.~- Zaniechaj mnie, to ci
1260 III,27|                   rzekł książę. - Panie Kmicic, woda musi tu być blisko...
1261 III,27|             Zdychaj, parrycydo! - rzekł Kmicic.~Lecz książę, bezpieczen
1262 III,27|              ozwał się:~- Głupiś, panie Kmicic! Jeśli umrę i ona...~Tu
1263 III,27|                   Tu wargi mu zbielały.~Kmicic zaś skoczył szukać, czy
1264 III,27|           przyległ ze strachu do konia. Kmicic kazał mu ruszyć po wodę,
1265 III,27|                   Akbahu-Ułanie - rzekł Kmicic - to jest wódz wojsk, które
1266 III,27|              się cmokanie tysiąca warg.~Kmicic kazał sobie podać konia,
1267 III,27|              lub oglądali broń zdobytą.~Kmicic przejechał naprzód przez
1268 III,27|       nieprzyjacielskiej klęski ocenić.~Kmicic, ujrzawszy panów, przyspieszył
1269 III,27|            zrozumiał, co czynić należy?~Kmicic nie odpowiadał, bo nadto
1270 III,27|              żywo.~- Nie zabit - odparł Kmicic - bom mu życie darował,
1271 III,27|          wyjdzie z tych terminów!~Na to Kmicic skoczył jak ranny żbik.~-
1272 III,27|          poszukiwać.~- Dość mi! - rzekł Kmicic. - Niech pan Gnoiński na
1273 III,27|               potępisz - odrzekł ponuro Kmicic. - Miałem go już pod nogą
1274 III,27|             tego gołębia podpisać...~Tu Kmicic oczy zatkał.~- Ratujcież
1275 III,27|            ostatku w piekle na rożen...~Kmicic nie dokończył, bo pan Wołodyjowki
1276 III,27|                 w piersi! żywo, żywo!~I Kmicic począł się walić w piersi:
1277 III,28|                które swego czasu spalił Kmicic, odbudowały się po pożarze
1278 III,29|                go najmniej spodziewano.~Kmicic nie wiedział zupełnie, że
1279 III,29|              Zaścianek, od czasu jak go Kmicic z zemsty za wymordowanie
1280 III,30|              jutra obszukiwanie trupów.~Kmicic, któremu głównie o konie
1281 III,30|            rozkazu oddaję.~Rzeczywiście Kmicic raz na zawsze wydał rozkazy,
1282 III,30|         niskiego stanu, ale właśnie pan Kmicic lubił ten rodzaj ludzi,
1283 III,30|           Inflant przepędził, to on, to Kmicic, ale już nie zabijaka, nie
1284 III,30|       dziewczyny i powiedzieć jej: "Jam Kmicic, ale twój zbawca!" Ma prawo
1285 III,30|             krzyknąć całej Żmudzi: "Jam Kmicic, ale twój zbawca!"~A zatem
1286 III,30|                Babinicz Hamiltona, lecz Kmicic prędzej jak w tydzień będzie
1287 III,30|                 rzekł niecierpliwie pan Kmicic.~- Jestem Wierszułł, niegdyś
1288 III,30|                 Na nową wojnę? - spytał Kmicic marszcząc brwi. - Co waść
1289 III,30|               podając pismo hetmańskie.~Kmicic rozerwał gorączkowo pieczęć.
1290 III,30|           najlepszą ci będzie ostrogą."~Kmicic skończywszy czytać wypuścił
1291 III,31|              przesławny Babinicz był to Kmicic. Jedni zaprzeczali gorąco,
1292 III,31|                  to był on, pan Andrzej Kmicic, chorąży orszański. I leżał
1293 III,31|             przebąkiwali, że Babinicz a Kmicic to jedno, ale przecie pod
1294 III,31|               Bogusławie zarzut, bo pan Kmicic ofiarował się przecie na
1295 III,32|            rozgniatając łzę kułakiem.~A Kmicic mówił dalej, jakby sam do
1296 III,32|                  Potem przestali.~Na to Kmicic:~- Nic jeszcze nie wiedzą,
1297 III,32|                dwa tygodnie później pan Kmicic wstawał już i chodził na
1298 III,32|                było aż w Upicie szukać.~Kmicic, zatopiony w modlitwie,
1299 III,32|           miejsce zajął pan miecznik.~I Kmicic, i ona pochylili głowy i
1300 III,32|          wyszedł z kazaniem; słuchał go Kmicic, ale mimo usiłowań i nie
1301 III,32|             usta poczęły szeptać:~- Pan Kmicic! Kmicic! Kmicic!... tam,
1302 III,32|          poczęły szeptać:~- Pan Kmicic! Kmicic! Kmicic!... tam, obok Billewiczów!~
1303 III,32|          szeptać:~- Pan Kmicic! Kmicic! Kmicic!... tam, obok Billewiczów!~
1304 III,32|             zwycięzca w tylu bitwach to Kmicic?!... Szum wzmagał się coraz
1305 III,32|             Oleńka! - krzyknął zdumiony Kmicic.~Lecz ona wstała i zakrywszy
1306 III,32|             laudańscy:~- Niech żyje pan Kmicic!~- Niech żyje! - powtórzyły
1307 III,32|         różnobarwnymi kupami ludzi.~Pan Kmicic jechał w skarbniczku między
1308 III,32|                 pan Babinicz?... To pan Kmicic!~Anusia zerwała się na równe
1309 III,32|             siedziało trzech mężów: pan Kmicic, pan Wołodyjowski i pan
1310 III,32|               usta wrzeszczące:~- Vivat Kmicic! vivat Billewiczówna! Vivat
1311 III,32|                 wkrótce. Wówczas wrócił Kmicic świeżą chwałą okryty i na