Tom, Rozdzial

 1  I,4  |          pułkownika przyjechali! - mruknął ponuro Józwa.~Panna dosłyszała
 2  I,4  |          jeszcze by nie kciał... - mruknął Józwa - chybaby głupi! A
 3  I,4  |      prośbę?~- Jeśli nie wypędzi - mruknął z cicha Józwa - to sam taki!~
 4  I,5  |       Milczenie.~- Popili się... - mruknął pan Andrzej.~I ogarnęła
 5  I,5  |       Popili się na umor czy co? - mruknął niespokojnie.~Następnie
 6  I,5  |            nie przebudził się, nie mruknął. W tejże chwili pan Kmicic
 7  I,7  |      później pod Radziwiłłem, więc mruknął z cicha sam do siebie.~-
 8  I,7  |            na wieki.~- Dla Boga! - mruknął któryś z Butrymów - to szalony
 9  I,7  |      zwyciężonemu.~- On zdrajca! - mruknął któryś z Butrymów. - Takiego
10  I,7  |            kręcąc głową; następnie mruknął sam do siebie:~- Zali mi
11  I,9  |    westchnął poczciwy pan Michał i mruknął:~- Żeby to wiedzieć, czy
12  I,9  |        daleko i na długo.~- Tak? - mruknął pan Michał. - Ot, com najlepszego
13  I,11 |      dlaczego pszczoły stworzył! - mruknął pod nosem.~I jął popijać
14  I,11 |         Bóg piękny czas na żniwa - mruknął pan Zagłoba. - I siano dobrze
15  I,11 |       otworzył je znowu na chwilę, mruknął jeszcze: "Zmęczyły mnie
16  I,15 |      Podbipięta żył i był z nami - mruknął stary - byłby wyszarpnął
17  I,17 |          jak zabity.~- Śpisz?... - mruknął Zagłoba. - Czekajże, zdejmę
18  I,17 | najjaśniejsze pioruny zatrzasły! - mruknął drugi dragon.~- Cicho bądź!
19  I,17 |            kula w pysku stanęła! - mruknął głos przy wozie.~- Co tam? -
20  I,17 |     kazałbym jednak rozstrzelać! - mruknął Mirski.~Tymczasem Kowalski,
21  I,18 |              Doskonały żołnierz! - mruknął Wołodyjowski widząc szybkość
22  I,23 |         diable wcielony, i służ! - mruknął książę poglądając na drzwi,
23  I,25 |    Wiedziałem ja, że coś będzie! - mruknął Soroka.~- A teraz wachmistrz
24  I,25 |            rzekł Kmicic.~Po chwili mruknął sam do siebie półgłosem:~-
25  I,25 |        rzekł Kmicic.~- Mało nas! - mruknął Zawratyński.~- To gorzej
26  I,26 |         długo i ostrożnie, po czym mruknął:~- Głowa cała...~Lecz Kmicic
27 II,1  |          jakaś kompanija mieszka - mruknął do towarzyszów. Podsypać
28 II,1  |           głowę:~- Kiep ze mnie! - mruknął - toż wezmę chłopa na postronek
29 II,2  |          na oczy.~- Kiej diabeł! - mruknął Kmicic przypatrując się
30 II,6  |           pan Stanisław Skrzetuski mruknął:~- Honores mutant mores!~-
31 II,15 |         się od Karpat do Bałtyku - mruknął Sadowski. - U tego narodu
32 II,18 |          ja wam Upsalę i koronę! - mruknął.~I uradował się. Była to
33 II,18 |         Naści, piesku, kiełbasy! - mruknął - tylko się nią nie udław.~
34 II,18 |          się ociec wróć i obacz! - mruknął Damian.~- Łżecie, szelmy,
35 II,19 |          na katolika, to nieźle! - mruknął Sadowski.~- Gdyby służył
36 II,35 |            kto tu nie zakochany? - mruknął opryskliwie Szurski. - Sam
37 II,35 |      Kmicic zaś popatrzył za nim i mruknął:~- Wniki jakieś, panie starosto,
38 II,36 |           odrzekł Kmicic.~A ciszej mruknął sam do siebie:~- Tylem jej
39 II,41 |       bliznę.~- To już drugi!... - mruknął na wpół do siebie książę.~
40 II,41 |       Sakowicza chciał poświęcić - mruknął Kmicic.~Tymczasem w Janowie
41 III,8 |       odrzekł oficer.~- Grubian! - mruknął Zagłoba.~Oficer zwrócił
42 III,8 |              Stul gębę, chłopie! - mruknął Zagłoba.~- Dość krotochwil -
43 III,10|           Temu nie mogę negować! - mruknął pod nosem Charłamp.~Tu umilkli
44 III,10|      przysłał mi ten list.~Po czym mruknął cicho, jakoby sam do siebie
45 III,14|            bym ją po tym poznał! - mruknął Wołodyjowski.~- Dziwna rzecz! -
46 III,14|          Ona, jakoby ją malował! - mruknął znów Wołodyjowski.~- Za
47 III,27|          wieku.~- I ja tak myślę - mruknął przez zęby Babinicz. - Tacy