Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         błękitne oczy, patrzące spod brwi czarnych.~Była to urodziwa
 2  I,1  |              ale on nie rozmarszczał brwi i chmurny był. Gniewem wprawdzie
 3  I,4  | Billewiczówna zmarszczyła swe sobole brwi i rzekła z pewną wyniosłością:~-
 4  I,8  |            nie!~Tu panna zmarszczyła brwi.~- Mości panie! winnam ci
 5  I,8  |              Wołodyjowski zmarszczył brwi i począł silnie pracować
 6  I,9  |         rzekłszy pan Kmicic ściągnął brwi, jakby go rana na nowo zabolała.~-
 7  I,12 |         uderzeniami młota z marmuru. Brwi miał w tej chwili zmarszczone
 8  I,12 |         książę marszcząc swe potężne brwi - waści nie dali starostwa
 9  I,13 |       piórami wachlarza widać jakieś brwi czarne, białe czoło i jasne
10  I,13 |            znów marszczył nagle lwie brwi jakby go boleści przeszywały
11  I,13 |          przyszłej wojnie, marszcząc brwi i ciskając ogniste spojrzenia.~
12  I,16 |           spytał Radziwiłł marszcząc brwi.~- Błagam waszą książęcą
13  I,20 |         począł się śmiać, zmarszczył brwi i rzekł:~- Waćpanowie, schowajcie
14  I,22 |         siebie. Niektórzy marszczyli brwi, inni pozakrywali twarze
15  I,23 |            książę.~Kmicic zmarszczył brwi i milczał.~- Wówczas - mówił
16  I,24 |              barwiczką pomalowaną, a brwi węgielkiem wyczernione,
17  I,25 |                 Tu książę zmarszczył brwi.~- Przy tym nie będzie z
18  I,25 |               rzekł Kmicic marszcząc brwi.~- Ciężar mi zdjąłeś z serca,
19 II,2  |             jak i jego dwaj synowie, brwi krzaczaste i takież wąsy,
20 II,4  |           pytał nieznajomy marszcząc brwi.~- To z ochoty do tej służby.~
21 II,4  |     odpowiedź i rzekł namarszczywszy brwi:~- Odpowiadaj, kiedy pytają!~-
22 II,6  |           duszkiem wypił, zmarszczył brwi i jakby sobie coś przypominając,
23 II,8  |         listy opublikuje.~- Co to za brwi! Co za wejrzenie królewskie,
24 II,15 |          Miller zmarszczył swe gęste brwi, co widząc Wrzeszczowicz
25 II,18 |               osmalił wąsy, rzęsy, i brwi, po czym rzekł:~- Daruję
26 II,21 |              mu na twarz, zmarszczył brwi, podniósł głowę i rzekł
27 II,22 |            był zdania, bo zmarszczył brwi i rzekł z przekąsem do Kmicica:~-
28 II,22 |             nagle król zmarszczywszy brwi. - Nie rozpoczynać mi tutaj
29 II,34 |             obawie, czy zmarszczenia brwi nie dostrzeże, po czym wychylał
30 II,35 |              to, że na mnie ustawnie brwi marszczysz i surowie spoglądasz...
31 II,35 |             jak macierzyńska miłość.~Brwi księżnej ściągnęły się,
32 II,40 |            spuścił ku ziemi. ~Hetman brwi zmarszczył.~- Siadaj, panie
33 II,40 |             praktykował!~Hetman znów brwi zmarszczył.~- Nic tu po
34 III,2 |          Jowisz jednym zmarszczeniem brwi wzniecając postrach wśród
35 III,3 |           ciągle. Forgell blady był; brwi zmarszczył groźnie, lecz
36 III,4 |           radzisz - odparł marszcząc brwi pułkownik. - Warto było
37 III,5 |       zauważył Zagłoba.~A Czarniecki brwi zmarszczył:~- Rzeczpospolita
38 III,6 |             na nim chmurne jowiszowe brwi, nos zagięty i wzrok po
39 III,8 |      Jeremiego Wiśniowieckiego, jeno brwi miał bardzo do góry podniesione,
40 III,8 |       Natomiast w miejscu, gdzie się brwi schodzą, czoło podnosiło
41 III,8 |            buntownikami nie chcę.~Tu brwi królewskie zmarszczyły się
42 III,18|             podsiniałe i kiep Fouret brwi mi dziś krzywo uczernił.
43 III,20|             Łzy jej całkiem oschły i brwi ściągnęły się znowu od myślenia,
44 III,23|       poważniejszą, surowszą, czarne brwi ściągały się coraz mocniej
45 III,23|     Billewiczami - odrzekł marszcząc brwi - i nie ze strachu, jeno
46 III,30|              spytał Kmicic marszcząc brwi. - Co waść prawisz?~- Ten
47 III,30|            wzdrygnął się, zmarszczył brwi, przytomność wróciła mu