Tom, Rozdzial

 1  I,2  |         wszelkie ptactwo udawać umiał, człowiek niepewnego pochodzenia,
 2  I,4  |        ani sobie, ani innym nie umiał. Bywał także niebezpieczny,
 3  I,10 |       do właściwej materii, nie umiał rady pożądanej udzielić.~
 4  I,10 |         rojny a rycerski, który umiał jej bronić. Żyła jeszcze
 5  I,13 |   człowiek, który by coś udawać umiał. Lecz główny powód, dla
 6  I,16 |       próbę, że i mnie będziesz umiał bronić i nie odstąpisz nigdy.
 7  I,16 |       serdecznie, jak tylko sam umiał.~- Żadnym powrozem ani łańcuchem
 8  I,17 |  Skrzetuski trochę po niemiecku umiał, gdyż często w domu do Torunia
 9  I,17 |   dokładnych objaśnień nikt nie umiał udzielić.~Gdy ściemniło
10  I,19 |        się więc pan Michał, jak umiał, a świetnie umiał, albowiem
11  I,19 |   Michał, jak umiał, a świetnie umiał, albowiem niemal od dziecinnych
12  I,23 |       moje listy, trzeba, żebyś umiał żywym słowem je poprzeć
13  I,23 |  którego sam sobie na razie nie umiał sprawy zdać. Oto on, stronnik
14  I,25 |        wybiegów nadawał.~W tych umiał być cierpliwy i wytrwały,
15 II,3  |        afektu, jaki pan Andrzej umiał wzbudzać we wszystkich podkomendnych.~-
16 II,5  |         wówczas oprze?~Nikt nie umiał odpowiedzieć na to pytanie,
17 II,6  |        statystą i tak doskonale umiał sprawy publiczne sądzić.~-
18 II,6  |         wymowę, jeszcze bym nie umiał tej radości wypowiedzieć,
19 II,7  |        zależnym od Pontusa, nie umiał sobie jenerał odmówić tej
20 II,7  |        gdybym sam przez się nie umiał nic wskórać.~- Nie wskórasz.~-
21 II,16 |      ufnością w siły niebieskie umiał największą ziemską zapobiegliwość
22 II,17 |    zwłaszcza że sam jenerał nie umiał ukryć przerażenia.~Rozszerzyło
23 II,23 |      tedy żołnierze, czym który umiał; młodzi Kiemlicze, Kosma
24 II,25 |   siebie wynieść nie śmiał, nie umiał; Radziwiłł zmarł winniejszym,
25 II,34 |       rezoluta, aby ich w ryzie umiał utrzymać, gdyż inaczej zaraz
26 II,39 |    zgrozy i złości, lecz Michał umiał sobie ludzi jednać samą
27 II,39 |     Babinicza, że tak prowadzić umiał.~- Jak wilk łozami idzie
28 II,40 |      Zawsze na próżno! Babinicz umiał ominąć potrzask i zadawał
29 II,40 |         na pokojach królewskich umiał się znaleźć, ale przy tym
30 III,1 |       widział i odgadnąć go nie umiał.~Częste też bywały narady
31 III,11|  wymienię, choćbym językiem tak umiał obracać jak szablą.~- Chyba
32 III,14|      posłać i człeka, któren by umiał być tam tym, czym pan Czarniecki
33 III,15|        powtórnie król.~Nikt nie umiał mu odpowiedzieć.~Wtem Wołodyjowski
34 III,16|         wiedział i nie wszystko umiał opowiedzieć Kmicicowi, co
35 III,16|      sercu spokojną.~On zaś nie umiał się w jej uczuciach połapać
36 III,18|         mości godnie opisać nie umiał... Tak myślę, że cnota w
37 III,18|   Cyceron by tego ozdobniej nie umiał wyrazić! - odrzekł Bogusław.~-
38 III,21|        skoro i pana Zamoyskiego umiał tak splantować.~- Oj! jak
39 III,24|   wojownik biegły i uczony, nie umiał śladem Czarnieckiego natchnąć
40 III,24|     przenikliwości odgadnąć nie umiał.~W liście króla szwedzkiego,
41 III,25|   wojownik biegły i uczony, nie umiał śladem Czarnieckiego natchnąć
42 III,25|     przenikliwości odgadnąć nie umiał.~W liście króla szwedzkiego,
43 III,26|        Kto polską mową o litość umiał prosić, ten z rozkazu wodza
44 III,26|     Zdawało się, iż każdy Tatar umiał się dwoić i troić, być naraz
45 III,26|         Babinicz, który z dawna umiał się z wojny żywić, zebrał
46 III,30| dziękować Bogu w tej chwili nie umiał, na więcej słów modlitwy