Tom, Rozdzial

 1  I,5  |         powstały mu na głowie, tak straszny widok uderzył jego oczy...
 2  I,5  |    niewiast ukazał się pan Kmicic, straszny, czarny od dymu, krwawy,
 3  I,7  |          się słyszeć świst krótki, straszny, potem stłumiony krzyk...
 4  I,13 |            Bóg jeden wiedział, jak straszny nieraz żal gryzł jej serce
 5  I,16 |        pomyśli, że nie taki diabeł straszny, jak go malują, a trzeciego
 6  I,17 |           na sumieniu, wierzaj mí, straszny to ciężar!~- At! co wuj
 7  I,17 |               rzekł Stankiewicz.~- Straszny człek! - dodał Stanisław
 8  I,18 |            na pozór nieznacznym, i straszny był przez te ruchy małe,
 9  I,22 |        myśl o tym chwycił go gniew straszny. Uspokoił się dopiero, gdy
10  I,22 |         Radziwiłł pohamował jednak straszny gniew, który pochwycił go
11  I,25 |       pójdę ślepo za jego fortuną. Straszny on czasem i niezbadany,
12 II,12 |            i policzek, zsiniała, i straszny był pan Babinicz grożąc
13 II,15 |             Patrzcie jeno, nie tak straszny ów nieprzyjaciel i jego
14 II,15 |            z pistoletu. Wtem krzyk straszny i wraz z nim salwa wystrzałów
15 II,16 |         nowego wroga napytał... To straszny człek!~- E! jeden więcej,
16 II,18 |       cicho, ale był to śmiech tak straszny i szczery, że Miller przestał
17 II,18 |      takiego...~Nagle urwał.~Jakiś straszny, nieludzki głos wydobył
18 II,18 |      Dziękuję...~- To my! -Odrzekł straszny starzec. - Matko Boska!
19 II,18 |       utkwione w Kmicica, wyrażały straszny ból i nieme błaganie o litość,
20 II,19 |           śladu. Wiedziałem, że to straszny człowiek. Reputacja jego
21 II,19 |          przede mną jako żywa. Ten straszny człek pobił tamtych, tego
22 II,19 |    przewyższał! Kmicic, Kmicic! ów straszny Kmicic, którego Litwa sławi!~-
23 II,22 |           przecie mówię, że na tak straszny występek nikt by się nie
24 II,29 |       Częstochowy, gdy jeden krzyk straszny wyrwał się z piersi niezmiernego
25 II,41 |          książę pozostał sam.~- To straszny człek! - rzekł sam do siebie.~
26 III,4 | niespodzianie na kulbakę wychynął, straszny jak żbik, gdy między trwożne
27 III,4 |           widzów wyrywał się krzyk straszny. Chwilami rozlegał się płacz
28 III,6 |         nań owe piętna, stawał się straszny. Kozacy przezwali go swego
29 III,6 |           w kulbace jak do cięcia. Straszny był... Oczy wyszły mu na
30 III,7 |          ziemia pod nogami, grzmot straszny i huk targnęły powietrzem,
31 III,7 | Skrzetuskich Zagłoba. - Czarniecki straszny wojennik i szczera dusza,
32 III,9 |            współbraci. Pobojowisko straszny przedstawiało widok. W niektórych
33 III,11|          wydał krzyk przeraźliwy i straszny, że aż konie spłoszyły się
34 III,15|         pomruk przeszedł w huk tak straszny, jakby grzmoty poczęły w
35 III,15|        szlachcic wpadł w gniew tak straszny, że mowa była mu przez jakiś
36 III,22|         nie poznosił na podjazdach straszny Babinicz, przeszli do pana
37 III,23|            o girlakolskiej klęsce. Straszny niedawno Sakowicz zmalał
38 III,23|      potężnego tatarskiego zastępu straszny Babinicz; wszystkie partie
39 III,24|       dlatego Gosiewski nie był mu straszny. Nie spodziewał się wprawdzie
40 III,25|       dlatego Gosiewski nie był mu straszny. Nie spodziewał się wprawdzie
41 III,27|          Michała Radziwiłła.~Krzyk straszny: "Bij, zabij!", zagrzmiał
42 III,27|          jedną całość. Rozległ się straszny dźwięk żelaza, szybki jak
43 III,27|            zbliżył się do księcia.~Straszny był, bo blady z umęczenia
44 III,28|     rozpaczy przywiedzion mógł być straszny.~Rada jednak była sama w
45 III,28|      osinowy liść, a w końcu płacz straszny, rozpaczliwy wyrwał się
46 III,30|          Jać nic nie powiem.~Nagle straszny gniew schwycił pana Andrzeja