Tom, Rozdzial

 1  I,3  |        jednak nie myślał ścinać, owszem, kontent był, wąsa pokręcał
 2  I,5  |         testament nie zabroni... Owszem, wola mojego dziada jest,
 3  I,10 |        nie mogły pogasić pożaru, owszem, wstęga owa stawała się
 4  I,10 |         ręki na takiego magnata. Owszem, ci, którym trwożliwsze
 5  I,10 |        pociechy, ni uspokojenia. Owszem, bezład stał się jeszcze
 6  I,10 |  szczerze ojczyźnie oddani. Sami owszem potwierdzili, że różnowiercy
 7  I,10 |        się zaraz swary, kłótnie; owszem: bliskość nieprzyjaciela,
 8  I,10 |    usłuchała komendy naczelnika, owszem, ustępowała coraz szybciej,
 9  I,16 |  Andrzeja nie upoiło zwycięstwo. Owszem, chmurny był i zły, jakby
10  I,16 |    gniewał się już ani wybuchał. Owszem, chwyciwszy na nowo rękę
11  I,18 |     powiadajmy im, kto jesteśmy. Owszem, mówmy, żeśmy radziwiłłowscy
12  I,21 |          jednak ból nie ustawał, owszem, wzmagał się coraz bardziej.
13  I,22 |          sobą zwyczajną rozmowę. Owszem, oboje to zmiarkowali, że
14  I,22 |       już milczenie ani śmiech - owszem, kilkadziesiąt zachrypłych
15  I,23 |         ci się za to nie stanie, owszem, może się szczerość podobać.
16  I,23 | stronnika, a o osobę mniej dbał.~Owszem, Kmicic wyjechawszy mógł
17  I,26 |    Kmicic, z tyłu się kryjesz.~- Owszem! - odparł pan Andrzej i
18  I,26 |        okiem, na koniec rzekł:~- Owszem, panie Kmicic, to mnie zajmuje...
19 II,1  |         rozwiązywaniu bandażów - owszem, zimna woda, którą wachmistrz
20 II,4  |     pewien, że tego nie uczynię; owszem: po sercu mi waścina fantazja.
21 II,4  |       pan Babinicz przemógł się. Owszem, niepokój go ogarnął na
22 II,11 |         znużyć mej cierpliwości. Owszem, jeśli zgłosisz się kiedy
23 II,13 |       naszą widzicie, w większej owszem chwale oglądać Ją będziecie
24 II,15 |       strzelaniny jest żaden, że owszem, im samym przyniósł znaczne
25 II,16 |     więcej ze sobą nie mówili?~- Owszem, namawiał mnie potem Kuklinowski,
26 II,25 |          takiego! - rzekł król - owszem, ucieszyło nas to niepomiernie,
27 III,1 |           położenia nie zmienić, owszem, większą tylko zaciekłość
28 III,3 |         świty; widocznie chciał, owszem, pan starosta, iżby wszystko
29 III,3 |       Rzeczypospolitej tyczy - i owszem! - jeno, wedle mego konceptu,
30 III,3 |          A na to pan Zamoyski:~- Owszem! tak!... szkody są... Czemu
31 III,5 |        nie dał się zbić z tropu, owszem, wargi z wielką fantazją
32 III,7 |    Czarniecki również hetmanowi, owszem, obaj się wielbili wzajemnie,
33 III,10|     straciliście, mówisz, nic?~- Owszem. Straciliśmy cztery, które
34 III,11|          radosne jego powitanie, owszem ręce w tył założył, wargę
35 III,15|         to walki nie zaniechali, owszem, tym bardziej darli się
36 III,15|        myślały z tego korzystać; owszem, przerażone widocznie zgiełkiem,
37 III,16|      była wprawdzie zbyt surową, owszem, może aż nadto na uciechy
38 III,16|         jawnego zdrajcy Janusza. Owszem, w początkach swego pobytu
39 III,16|       wcale go nie wstrzymywał - owszem, chętnie wyprawił, rzekłszy
40 III,18|      lecz Bogusław ani zauważył, owszem, uśmiechnął się łaskawie
41 III,22|       Dobrana z was będzie para. Owszem, żeń się, Jasiu, żeń, a
42 III,23|         boże nastąpić nie miało. Owszem, kto nie chwycił szabli
43 III,26|        lub żeby hetmani polegli. Owszem, cała potęga, prócz pospolitego
44 III,26|         rąk! - zawołał Kmicic.~- Owszem, z rąk Bogusławowych, wiem
45 III,27|      wzbudziło niczyjej litości, owszem, wszystkie niemal usta zawrzasły
46 III,32|        on się tego nie wstydził, owszem, sam przyznawał, że w każdej