Tom, Rozdzial

 1  I,13 |                pan Wołodyjowski, szósty Oskierko - i toczyły się po podłodze
 2  I,13 |             Hoszczyc, i Wołodyjowski, i Oskierko pozostali na miejscu, a
 3  I,15 |               chorągiew piechoty, którą Oskierko dowodził. Okrutnie go miłowali,
 4  I,17 |                    Mirski, Stankiewicz, Oskierko! - ozwały się głosy.~- Wołodyjowski,
 5  I,17 |                  A ja tak myślę - rzekł Oskierko - że nie chciał hetman sam
 6  I,17 |           Korabiów Kowalskich - odrzekł Oskierko. - Ja go znam. Tak samo
 7  I,17 |           naprawdę są krewni? - zapytał Oskierko.~- Oni? Tacy oni krewni
 8  I,17 |                 podrwiłeś głową - rzekł Oskierko. - To, co mówisz, żeśmy
 9  I,17 |             Stankiewicz.~- Słusznie pan Oskierko mówi: podrwiłeś głową, kawalerze.
10  I,17 |              szczecina pokryje! - rzekł Oskierko. - Jakże to przed obliczem
11  I,17 |               możem cię ratować - mówił Oskierko. - Znasz, żeśmy z hetmanem
12  I,17 |                  rzekł zniecierpliwiony Oskierko.~- Mówcie sobie, wasze moście,
13  I,17 |             chce!~- Szkoda czasu, panie Oskierko - rzekł Wołodyjowski.~-
14  I,17 |            oddał swoją ucieczką - mówił Oskierko - bo listy hetmańskie zabrał,
15  I,17 |                 zacny człowiek - odparł Oskierko. - Jak mnie wieść o tym
16  I,17 |               Szczera to prawda - rzekł Oskierko. - Słyszałem, jak to w Kiejdanach
17  I,17 |                 Bóg da zdrowie! - rzekł Oskierko. Po czym złożył ręce koło
18  I,17 |              mądrze obmyślił! - zawołał Oskierko.~- Jako Salomon! - dodał
19  I,17 |           wdzięcznie przyjmie - odrzekł Oskierko. - Ale dobra rada, żeby
20  I,19 |            Niechże tak będzie! - rzekli Oskierko i Stankiewicz.~- Rzecz nie
21  I,19 |               tedy na Podlasie? - pytał Oskierko.~- Na Podlasie! Na Podlasie! -
22  I,20 |                Skrzetuscy, Stankiewicz, Oskierko i pan Roch Kowalski.~- Ha -
23  I,20 |               najlepszy dowód - wtrącił Oskierko - że ta panna, której był
24  I,21 |               jak Mirski, Stankiewicz i Oskierko, nie licząc samego małego
25  I,25 |                 nim i pan Mirski, i pan Oskierko, i dwóch panów Skrzetuskich:
26 II,4  |               drodze trafił, a jest pan Oskierko, pan Kowalski, dwóch panów
27 II,6  |      Wołodyjowski, Skrzetuscy, Mirski i Oskierko zginęli z rąk radziwiłłowskich,
28 II,6  |               Lipnicki, pan Kmicic, pan Oskierko, pan Skrzetuski, pan Wołodyjowski,
29 II,6  |           obejrzał się naokoło.~- Panie Oskierko - rzekł - weźmiesz je waść
30 II,6  |              białostockimi stawami. Pan Oskierko, który w cudzoziemskich
31 II,28 |                 podsadzać.~- To już pan Oskierko gotów?~- Jeszcze dziś w
32 II,28 |            bramy nie wypadli. Samże pan Oskierko będzie petardę podsadzał?~-
33 II,29 |            słabości tak wydaje, czy też Oskierko parę dni temu chciał petardą
34 II,29 |         Horotkiewicz, i Jakub Kmicic, i Oskierko, i pan Zagłoba.~- Prawda
35 II,39 | błogosławieństwo boże niezbędne - rzekł Oskierko - a błogosławieństwo przy
36 II,39 |                ja wam wieści przywiozę.~Oskierko, który był przypuszczony
37 II,39 |             tylko konie wypoczęte...~Tu Oskierko przerwał, bo oficer ordynansowy
38 II,39 |             gotowi.~- Są gotowi - rzekł Oskierko - jeno konie kiełznać i
39 II,39 |                to jakiś zawołany!~A pan Oskierko, który jako się rzekło,
40 II,39 |                 przedniej straży idzie!~Oskierko sam nie wiedział, co sądzić.
41 II,39 |                     dodał półgłosem pan Oskierko.~Hetman czytał:~"Bo chociaż
42 II,39 |                wielmożny panie! - rzekł Oskierko. - Już wasza wielmożność
43 II,40 |            Oskierki.~Usłyszawszy to pan Oskierko wyprowadził zaraz Sakowicza.
44 II,41 |                 Sakowicz porabia?~- Pan Oskierko go podejmuje.~- Czemu żeście
45 III,11|              cofać się musiał.~Pierwszy Oskierko przybył mu w pomoc ze spieszoną
46 III,11|         pospieszniej. Dwa razy próbował Oskierko stanąć w sprawie i po dwakroć