Tom, Rozdzial

 1  I,1  |           Aleksandra przesuwała w milczeniu paciorki różańca, prządki
 2  I,4  |        narzeczoną. Więc zgryźli w milczeniu gniew, a ona ciągle stała
 3  I,5  |          piersi i pogrążyła się w milczeniu.~- Zetnij szyję! - wołał
 4  I,5  |          skonał.~Kmicic poszedł w milczeniu do stołu, postawił na nim
 5  I,7  |    Tymczasem szlachta zatoczyła w milczeniu krąg naokół rycerzy; wszyscy
 6  I,9  |       obfity i leżał czas jakiś w milczeniu.~- Okrutnie mi słabo - rzekł
 7  I,10 |           w smutku. Ci chodzili w milczeniu błędnymi krokami wzdłuż
 8  I,10 |    zaprzedany.~Stali czas jakiś w milczeniu; tymczasem ostatnie dwie
 9  I,12 |        winna...~I dalej jechali w milczeniu, poglądając na miasto i
10  I,17 |            I jechali czas jakiś w milczeniu, aż wreszcie pan Michał
11  I,20 |       miejscu, więc skłonił się w milczeniu z daleka.~Miecznik stanął
12  I,20 |           rękę i przycisnęła ją w milczeniu do ust.~
13  I,22 |        Wszyscy bowiem siedzieli w milczeniu, spoglądając niepewnym wzrokiem
14  I,23 |        szarża.~Skłonił się więc w milczeniu i rzekł:~- Wierną służbą
15  I,25 |         Żołnierze przyspieszali w milczeniu kroku, a Kmicic nie szedł,
16  I,26 |         tedy czas jakiś stępą i w milczeniu, przesłonięci tumanem pary,
17  I,26 |      ciężko i jechał czas jakiś w milczeniu, z namarszczoną brwią i
18 II,2  |        głowę na tapczan i trwał w milczeniu, jakby czekając na skutek
19 II,3  |         Wierzę - rzekł po krótkim milczeniu Kmicic - bo zdrada to jeszcze
20 II,6  |           na rękach i siedzieli w milczeniu.~Przez chwilę cisza trwała,
21 II,11 |          nie ujmie.~Jechał więc w milczeniu utkwiwszy oczy w jakiś punkt
22 II,15 |    obejrzał wszystko dokładnie, w milczeniu i ze zmarszczoną brwią.
23 II,16 |            Szli więc czas jakiś w milczeniu; tymczasem postanowił Kmicic
24 II,20 |    pułkownikiem i jechali dalej w milczeniu.~- A co się dzieje z księciem
25 II,20 |          Kmicic.~I znów jechali w milczeniu. Strudzone konie zwalniały
26 II,21 |         kamienną i pogrążył się w milczeniu. Po chwili łkanie poczęło
27 II,22 |            Słuchano go w głębokim milczeniu, bo każdy rozumiał, że tu
28 II,23 |  ukończonych modlitwach jechali w milczeniu król, dygnitarze i rycerze.~
29 II,23 |      ucapić.~Czas jakiś jechali w milczeniu, nagle tętent konia rozległ
30 II,29 |           świecie!~Po czym szli w milczeniu, nagle pan Michał zatrzymał
31 II,33 |         króla szli obaj rycerze w milczeniu. Wołodyjowski mówić nie
32 II,40 |  prywatnego.~Kmicic skłonił się w milczeniu, ale nie znać było, aby
33 II,41 |       rycerza.~Wszyscy patrzyli w milczeniu, zdumieni słynnym nazwiskiem,
34 II,41 |       obok.~Żołnierz przycisnął w milczeniu tę dłoń do ust.~Wtem ozwał
35 III,1 |    Wittenberg skłonił się tylko w milczeniu, a Karol mówił dalej:~-
36 III,6 |      odbiło się na jego twarzy. W milczeniu objechał dokoła plebanii,
37 III,8 |     ruszyli.~Z początku jechali w milczeniu, słychać było tylko chrobotanie
38 III,9 | wniebogłosy, niektórzy uciekali w milczeniu, osłaniając głowy rękoma,
39 III,11|        Butrymowie, waląc kupą a w milczeniu.~Przełamanym Szwedom znów
40 III,15|          przeciwników, umierali w milczeniu Skandynawowie, zgodnie ze
41 III,20|           skłonił się i wyszedł w milczeniu, ale zaraz w korytarzu pozrywał
42 III,26|   rzuciwszy się na ławę, wsparł w milczeniu głowę na dłoniach.~Pan Wołodyjowski
43 III,29|   zaścianka.~Anusia zacięła się w milczeniu.~- Spostponował mnie strasznie!
44 III,30|          Potem czas jakiś leżał w milczeniu i szlochał, a gdy podniósł
45 III,31|    odegnać, miecznik zaś jechał w milczeniu i tylko rozglądał się dokoła.~
46 III,32|   dłoniach klęczeli obok siebie w milczeniu, a serca biły im tak, że