Tom, Rozdzial

 1  I,5  |      najdzikszy i najokrutniejszy, lubo z wysokiej krwi pochodzący,
 2  I,7  |   dziesiąta z wieczora, noc jasna, lubo księżyc jeszcze nie zeszedł.
 3  I,8  |            Ochota była powszechna, lubo turbowali się niektórzy,
 4  I,10 |       gorszymi od pana starościca, lubo wymykali się z mniejszą
 5  I,10 | śmiertelnej począł mówić dobitnym, lubo nieco zachrypłym głosem:~-
 6  I,13 |          pachniało prochem. Zamek, lubo nieobronny, otoczony był
 7  I,14 |            spokojny, zrezygnowany, lubo zdawał się być pogrążony
 8  I,17 |        oddać tę sprawiedliwość, że lubo garść miał ludzi, a tam
 9  I,18 |           było nie do wytrzymania, lubo domy ode drogi i opłotków
10  I,20 |     dobudowano go z jednej strony, lubo i część dobudowana sczerniała
11  I,20 |      chcesz, choćby do Radziwiłła, lubo bolesno to jest widzieć
12  I,24 |        bardziej trącać kielichami, lubo Kmicic więcej udawał, że
13  I,25 |      powiedziane z jakąś niedbałą, lubo wytworną grzecznością, w
14  I,25 |          więcej, i rumak książęcy, lubo nie trzymany cuglami, nie
15 II,9  |        więc ani miasto, ani zamek, lubo bardzo obszerny, ani przedmieścia,
16 II,14 |          urządzali obóz. Żołnierz, lubo przez tyle lat wojny i w
17 II,15 |            wyniosły bardzo, który, lubo podkomendny Millera, chętnie
18 II,16 |  pułkowników jazdy.~Miller, który, lubo w szerszym zakroju, sam
19 II,18 |            nasyp świeżo uczyniony, lubo polewany wodą, nie zdołał
20 II,19 |            Widział ich i Miller, a lubo bladość wściekłości wystąpiła
21 II,19 |        była tak ohydna, że Miller, lubo przyzwyczajony do wszelkiego
22 II,19 |         waszej książęcej mości, że lubo tym razem uznaję radę Wrzeszczowicza
23 II,20 |          najezdników; ziemia sama, lubo pokryta śniegami, poczęła
24 II,25 |            w ogóle zdolności jego, lubo niepospolite, nie szły w
25 II,25 |       głowę a dziękował. Nuncjusz, lubo przepychów zwyczajny, zdumiewał
26 II,29 |    piekielnych cierpień.~A jednak, lubo życie jego niemal na godziny
27 II,35 |       panienki francuskiej, która, lubo w innym zakochana, oddała
28 II,40 |     wysłaniec bezpiecznie powróci, lubo dziwno mi to, że wasza dostojność
29 II,42 |         Lecz posuwali się naprzód, lubo wolno i ratując jeden drugiego.~
30 III,6 |           siedzieli na olbrzymich, lubo wychudzonych, koniach i
31 III,6 |        tego sławnego pułku odwagą. Lubo napadnięci niespodzianie
32 III,7 |        żartów, wiwatów, gwaru, aż, lubo pogoda była cudna i słońce
33 III,14|           pałacu Kazimierowskiego, lubo nie mogli utrzymać owego
34 III,14|        początku z uprzejmą twarzą, lubo było widać po niej, że jakowyś
35 III,23|  nieszczerze tego wilka wywoływał, lubo był człowiekiem niezrównanej
36 III,24|        jeszcze przy Radziejowskim, lubo z dysydentów złożone, służyły
37 III,24|             a i sam pan Gosiewski, lubo wojownik biegły i uczony,
38 III,24|       prędzej, później nastąpić. A lubo Kazimierz stał już na czele
39 III,25|        jeszcze przy Radziejowskim, lubo z dysydentów złożone, służyły
40 III,25|             a i sam pan Gosiewski, lubo wojownik biegły i uczony,
41 III,25|       prędzej, później nastąpić. A lubo Kazimierz stał już na czele
42 III,26|         przechodzących. Bachmatom, lubo jęczmieniem i pruską pszenicą
43 III,26|         bitwa to była tylko próba, lubo niepomyślna, ale dobrej
44 III,27|  bezpieczen już o życie, odzyskał, lubo ranny, całą pewność siebie
45 III,29|            krok ktoś trzeci, który lubo żadnych wezwań nie otrzymał,
46 III,32|           Który chorąży orszański, lubo w początkach nieszczęsnej