Tom, Rozdzial

 1  I,9  |   zwyciężył, ale gracz pierwszej wody. Ledwie żem się wylizał!~-
 2  I,10 |          skręciwszy wieczorem do wody, wyjeżdżał chyłkiem z obozu,
 3  I,13 |       biskup Parczewski zemdlał! Wody!~Uczyniło się zamieszanie.
 4  I,16 | szwedzkiego jak diabeł święconej wody i odjechał. Potrzebuję go
 5  I,17 |      króla, jak diabeł święconej wody, i jeszcze by był na waści
 6  I,24 |          noclegu ognisko wiadrem wody samemu zalać. Pamiętaj waść...
 7  I,24 |         tego wyjazdu, jako rybie wody, jako ptakowi powietrza,
 8  I,24 |          nas rozdzielił. Ani tej wody przepłynąć, ani jej przebrnąć...
 9  I,25 |       pierwszego ogniska wiadrem wody nie zalał, bo raz: czuł,
10  I,25 |   szerszenieją, ten zaś jakoby z wody wyszedł. A w którą stronę
11  I,26 |          kazał z dziesięć wiader wody rano na łeb wychlustać,
12  I,26 |          się stało, i zawołał:~- Wody!~Kowalczuki skoczyli ciągnąć
13  I,26 |     kowalczuki przynieśli wiadro wody i szmaty do obcierania.
14  I,26 |        Kmicic pod wpływem zimnej wody i bólu jął dawać znaki życia.
15 II,1  |       dla podczerpnięcia świeżej wody przy strumieniach i jeziorkach
16 II,4  |       wedle walczących z wiadrem wody w ręku i chlusnął na ogień.
17 II,13 |     rzucał się jak ryba wyjęta z wody i kopał ziemię nogami, lecz
18 II,14 | zmieniało się w grudę, a rankami wody co płytsze ścinały się w
19 II,14 |         i klasztoru:~- Pali się! wody! Wody!~- Na dachy z bosakami!...
20 II,14 |     klasztoru:~- Pali się! wody! Wody!~- Na dachy z bosakami!...
21 II,14 |          krokwi, a potem krzyk: "Wody!", targnął słuchem i...
22 II,15 |       czyhali obrońcy z beczkami wody. Najcięższe bomby przebijały
23 II,15 |  pogaszono jedne pociski, ledwie wody spłynęły po zrębach, leciały
24 II,15 |        kopania studni, bo im tam wody brakło, a co była w stawach,
25 II,17 |         które goniły z konewkami wody za skaczącymi jeszcze granatami
26 II,27 |       kraj, wszystkie pomniejsze wody w siebie zabiera, tak i
27 II,32 |       żołnierzyku! Siła upłynęło wody, od kiedy straciliśmy cię
28 II,42 |    poniszczone; nie dość na tym: wody z wiosną rozlały zmieniwszy
29 II,42 |         wiosna była nad podziw w wody obfita. Kmicic popatrzył
30 II,42 |         piasku. Po wierzchu było wody do piersi końskich, lecz
31 III,4 |         szło jeszcze na pola, na wody i bory lodowate tchnienie
32 III,4 |        rzekę wezbraną wiosennymi wody; szumiała żółtą falą, o
33 III,8 |          zbliżywszy się do samej wody, przysłonił oczy ręką i
34 III,9 |          wskazał nią na wezbrane wody. Uniesienie go porwało,
35 III,9 |         nagle pod rzeką i jakoby wody jej spadały w przepaść niezgłębioną.
36 III,9 |  wiktoria w tej wojnie... Ale do wody nie będę drugi raz skakał...
37 III,9 |          czym rzekł:~- Tylem się wody w Pilicy ożłopał, że rychło
38 III,9 |        wylęgną, ale to lepsze od wody.~- A przebierz się waść
39 III,15|            Dusim się! powietrza! wody!"~Nagle setki gardzieli
40 III,17|         drgał jako ryba wyjęta z wody. Wszelako, nim przestraszony
41 III,19|         Pokaż!~- Cisnąłem nóż do wody, choć w rękojeści turkus
42 III,22|        nich jakieś tam dziewiąte wody po kisielu zagarnęły, w
43 III,23|        świecie. Rozpętane z lodu wody Bałtyku począł kołysać wiatr
44 III,26|       leci ku tobie przez bory i wody, jak zmęczony ptak, aby
45 III,27|     rajtarie nie dotknęły prawie wody, gdy straszna królewska