Tom, Rozdzial

 1  I,1  |  testamencie to laudańscy dopiero waćpanu powiedzieli?~- A, o śmierci
 2  I,1  |           mi to, że wysłańcy tego waćpanu nie powiedzieli?~- Byłbym
 3  I,1  |        ujmiesz. Będę razem z nimi waćpanu dziękowała, całe życie...
 4  I,1  |        jeszcze nie widział.~- Dam waćpanu przewodnika.~- Ej, obejdzie
 5  I,1  |          upatrzył. Ale lepiej dam waćpanu człowieka z kagankiem, bo
 6  I,5  |        mróz okrutny.~- Zaraz każę waćpanu wina z jajami zgrzać i sama
 7  I,5  |       rozum może się pomieszać!~- Waćpanu dawno już się pomieszał...
 8  I,6  |       odpisała mu inaczej:~"Jakom waćpanu rzekła, że nie chcę cię
 9  I,8  |             Właśnie dlatego wręcz waćpanu odpowiadam: nie!~Tu panna
10  I,9  |      jakże zdrowie waszmościne?~- Waćpanu dziw pewno, żem spod jego
11  I,9  |       Czekajże!... przecie i ja o waćpanu u wojewody wileńskiego słyszałem.
12  I,9  |      raptu - mówił dalej Kmicic - waćpanu o tym nikt nie mógł powiedzieć,
13  I,9  |          pysk dał. Jeśli te racje waćpanu nie wystarczają, to chyba
14  I,9  |          przyjaciel.~- Nie jestem waćpanu przyjacielem, ale po prawdzie
15  I,12 |          Harasimowicza...~- I cóż waćpanu powiedział? - pytał Zagłoba.~-
16  I,12 |           nisko powitać!~- Daleko waćpanu do marszałka - odrzekł Charłamp -
17  I,13 |     zabrzmiał mu w uszach:~- Bo i waćpanu nie trzeba o tym myśleć.
18  I,15 |           się wśród nich ukażę.~- Waćpanu się zdaje, żeś już wolny!~-
19  I,17 |           swój, to swój.~- Cóż ja waćpanu poradzę? Kazali cię odwieźć
20  I,17 |          Birż prostować, a trzeba waćpanu wiedzieć, iż z Upity do
21  I,17 |         to ludzie moi tak od razu waćpanu uwierzyli? - mówił pan Michał -
22  I,20 |   przepadnie.~- To Rzeczpospolita waćpanu wróci.~- Panie Michale -
23  I,20 |       jest - rzekł pan miecznik - waćpanu on życie zawdzięcza, nikt
24  I,24 | Billewiczówna - dodał Charłamp.~- Waćpanu nic do panny Billewiczówny! -
25  I,24 |   odpowiedzieć: "Jam to już dawno waćpanu oznajmiła, czemu mi teraz
26  I,24 |           oszalał.~- Dajże Boże i waćpanu szczęście! - odrzekła panna
27  I,25 |          radził?... Toż ja siła o waćpanu słyszałem!~To rzekłszy książę
28 II,4  |           przejezdny pan mógł dać waćpanu list, skoro na Podlasie
29 II,8  |      fawor, to i lepiej... Ale ja waćpanu powiem, że to i ostrożność.
30 II,10 |       panie! Nie wiem, co bym był waćpanu powiedział, gdybyś mnie
31 II,10 |           Boga, oszaleję!...~- Co waćpanu jest?~Lecz on chwycił ją
32 II,10 |          odjadę bez tego!...~- Co waćpanu jest?~- Zali Oleńka mu wiary
33 II,16 |           Miller musi odstąpić.~- Waćpanu w zaufaniu powiem: ochotka
34 II,16 |           kilka słów rzec.~- I ja waćpanu.~- To i dobrze. Wyszli za
35 II,28 |         na jego młyn ta woda. Jak waćpanu nie wstyd gadać nawet o
36 II,33 |   chorągwi porwać, tegom się i po waćpanu nie spodziewał.~Tymczasem
37 II,35 |           co?~- Nie! Jeno gdy kto waćpanu ostatniego talara z kieszeni
38 II,40 |        senatorską powagą hetman - waćpanu ani twojemu księciu nie
39 III,5 |          chciał go spytać:~- Zali waćpanu piątej klepki nie staje?~
40 III,10|       jeszcze się obruszył:~- A w waćpanu wiecznie stary wolentarz
41 III,20|           było dobrze umrzeć...~- Waćpanu trzeba porzucić tę służbę -
42 III,20|      takimi skończyła słowy:~- Ja waćpanu do śmierci będę wdzięczną.
43 III,21|     dlatego nie płaczę Nie neguję waćpanu dobrodziejowi, że książę
44 III,21|            Daj to Bóg!~- I powiem waćpanu, dlaczego... Oto, ile razy
45 III,22|          psa, poterał.~- Dziękuję waćpanu za ostrzeżenie - rzekła