Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         jej się podobał nawet ze swojej pychy, kiedy to na wzmiankę
 2  I,2  |          ich w Orszańskiem, póki swojej pan Jaromir nie przehulał,
 3  I,7  |      zaciągnąłem, ale by prywaty swojej dochodzić.~- Takiś to?...
 4  I,12 |          wolałby ostatnią kroplę swojej pysznej krwi wytoczyć niż
 5  I,19 |     okażesz i wierną służbą winy swojej nie zatrzesz."~Radziwiłł
 6  I,23 |         Po ślubie weźmiesz ją do swojej kwatery... i jeśli nazajutrz
 7  I,23 |    wyrozumieć, czybym jedynaczki swojej za syna jego, Herakliusza,
 8  I,24 |           a po wtóre, dla powagi swojej poselskiej osoby. Pilno
 9 II,6  |          regimentarz udał się do swojej kwatery, przeprowadzony
10 II,9  |         jechać coraz dalej, niby swojej poszukując krzywdy, chociażby
11 II,13 |        ci winien? Zapomniałem ja swojej urazy, zapomnij i ty swojej.~-
12 II,13 |      swojej urazy, zapomnij i ty swojej.~- A nazwałeś mnie szlachetką -
13 II,15 |  uroczyściej.~Miller odjechał do swojej kwatery, nie rzekłszy ani
14 II,17 |       czynił, że miał świadomość swojej misji, że powstał jako prorok,
15 II,17 |     Rzeczpospolita... na ratunek swojej Patronce... Ot, co wam powiadam...
16 II,18 |           byłem zaś pułkownikiem swojej własnej chorągwi w litewskim
17 II,23 | nieprzyjaciel szwedzki pożałował swojej imprezy.~Tu Tyzenhauz, który
18 II,23 |           to oddal mnie od osoby swojej. Pojadę za śladem twoim,
19 II,25 |        przyjmował swego króla na swojej ziemi; on go pierwszy brał
20 II,29 |       wolę jego śmiał naginać do swojej.~Gdy go opuściły wojska,
21 II,29 |     huczały mu w głowie, wtedy o swojej własnej wierze wątpił i
22 II,34 |         a jać przysięgam, że nie swojej jeno prywaty będę dochodził,
23 II,34 |       weź ten pierścień, powiesz swojej regalistce, że go od króla
24 II,35 |       nie zwij, jeśli nie chcesz swojej grubianitatis żałować!~-
25 II,36 |       pan starosta na trzy dni w swojej komnacie się zamknął, nikogo
26 III,2 |     Wprawdzie pan Zamoyski miał. swojej dosyć i wcale pomocy nie
27 III,3 | potrzebuje jego szwedzka jasność swojej ze sobą brać. Inaczej pomyślałbym,
28 III,3 |       Rzeczpospolitą spaść mogą, swojej tylko dochodząc fortuny
29 III,4 |        głos ich skoczył każdy do swojej chorągwi, i w mig stanęły
30 III,7 |      Niech nam Babinicz lepiej o swojej wyprawie powiada.~- Słuchamy! -
31 III,7 |          z którym pan Sapieha do swojej rodziny ją odesłał, a który
32 III,9 |      potem na czole, krzyknął do swojej dywizji:~- Mości panowie!
33 III,15|         ruszył każdy z wodzów do swojej komendy. Więc pan Sapieha
34 III,17|         Podziękuj, mości książę, swojej fortunie, że ci Sakowicza
35 III,18|       widzę już, jako ona mnie w swojej komnatce czeka i przyjmuje,
36 III,21|     mogła poważna panna wyleczyć swojej pustej przyjaciółki, mianowicie
37 III,23|       miała. gdy pan Sapieha dla swojej prywaty wszystko popsował.~
38 III,23|         znalazła więcej szabel w swojej obronie, niż mógł ich mieć
39 III,23|       końcu zaczął się zamykać w swojej stancji i nad czymś po całych
40 III,27|         wyszedł. Wysłali, ale ku swojej piechocie, która od Ełku
41 III,29|          w prawo chcąc umykać ku swojej piechocie.~Płot łamie się
42 III,30|         na kulbace spędził, krwi swojej i cudzej narozlewał? Takaż
43 III,31|     polecenia, ona zaś wpadła do swojej izby i rzuciła się na kolana
44 III,31|   jeszcze całkiem od niego łaski swojej... Ale dość mi na tym! Szczęśliwa
45 III,32|      wiedzione ciekawością, płci swojej właściwą, biegły popatrzyć