Tom, Rozdzial
1 I,3 | butach kłaniać.~- Wpierw ich powietrze wydusi. Cicho bądź, bo mi
2 I,3 | miejsca do biegu.~Zimne powietrze pędem uderzyło o ich twarze,
3 I,5 | zjawiają się i pędzą przez powietrze zwiastując wojnę i klęski
4 I,10 | południowa, pogoda przepyszna. Powietrze leśne pachniało żywicą.~
5 I,10 | się coraz większy i całe powietrze przesycone było złotym i
6 I,11 | Dajże Boże jeszcze raz powietrze na pana wojewodę poznańskiego
7 I,21 | krzesła i rękoma począł bić powietrze, oczy wyszły mu na wierzch
8 II,7 | szeroko i chwytały szybko powietrze, ręce rwały szaty pod gardłem ;
9 II,11 | większe i mniejsze napełniając powietrze wspaniałym dźwiękiem. Była
10 II,13 | napełniało żałosnym rykiem powietrze; owce, zbite w gromady,
11 II,13 | upadkiem belek, wzbiły się w powietrze.~Trąby znów zagrały w szeregach
12 II,14 | Wiatr ucichł, uspokoiło się powietrze, niebo wybłękitniało, a
13 II,14 | wycia kul rozdzierających powietrze, straszliwy chychot granatów,
14 II,15 | śmierć niosące. Chwilami całe powietrze nad klasztorem stawało się
15 II,15 | na koniec słońce zeszło i powietrze stało się przezroczyste.~
16 II,18 | się nie strzela, bo samo powietrze łeb by ci urwało.~"Aha! -
17 II,18 | Wtem huk straszliwy rozdarł powietrze; ziemia zakolebała się,
18 II,18 | milczące i pola puste. Świeże powietrze, nie przesycone dymem prochowym,
19 II,19 | Zamiar wysadzenia klasztoru w powietrze za pomocą podkopów spełznął
20 II,19 | wysadzić całą twierdzę w powietrze.~Radość niezmierna ogarnęła
21 II,19 | się do jutra, zostanie w powietrze wysadzona.~Lecz ci nawet,
22 II,23 | hospodynie!...~Mrok już nasycał powietrze, gdy orszak królewski ruszył
23 II,25 | tysiące czapek wyleciało w powietrze, huknęły wszystkie muszkiety,
24 II,29 | ustami łapał raz po raz powietrze, zęby miał wyszczerzone,
25 II,32 | nozdrzami parskał chwytając powietrze, którego widocznie nie stawało
26 II,34 | przesyciła wilgotnym tumanem powietrze. Więc coraz to się zdarzało,
27 II,40 | naprzeciw siebie, łapiąc powietrze w zadyszane gardziele -
28 III,3 | waszmościom, że pierwej w powietrze się wysadzę, nim tu szwedzka
29 III,4 | szybko, że rapiery puste powietrze przeszyły. Miał on ten sposób
30 III,4 | wiatraka, lecz tak szybki, iż powietrze poczęło świstać przeraźliwie.~
31 III,6 | które chłop szuflą rzuci w powietrze.~Nagle rozległy się rozpaczliwe
32 III,7 | serce rozweselić.~- Zamek w powietrze wyleci ze wszystkimi ludźmi -
33 III,7 | strzelił do góry, wyrzucając w powietrze ziemię, mury, dachy, cały
34 III,9 | ostrogami tak, iż rumak jakoby w powietrze wyskoczył rzucił się w nurty.
35 III,9 | jeno w otwartą gębę łapał powietrze raz po razu, aż mu w piersiach
36 III,12| konia na miejscu i łapiąc powietrze ustami, zawołał:~- Miłościwy
37 III,13| konia na miejscu i łapiąc powietrze ustami, zawołał:~- Miłościwy
38 III,16| wschodnie wonie przesycały powietrze, ciche dźwięki niewidzialnych
39 III,26| sykiem wciągać w siebie powietrze, na koniec zgrzytnął strasznie
40 III,26| zbierały się na gościńcu.~Powietrze poczęło się nasycać światłem;
41 III,27| też zorze były na niebie i powietrze przesycało się złotym światłem,
42 III,27| krzyk okropny rozdziera powietrze; polskie głosy wrzeszczą: "
43 III,28| głębinach leśnych. Zdrowe powietrze wracało jej siły. Widok
44 III,29| Leci przed nimi gnane pędem powietrze, leci strach i zatracenie...
45 III,32| poczęła łowić w spieczone usta powietrze. Z piersi jej wychodził
|