Tom, Rozdzial

 1  I,1  |     odrzekła po krótkiej chwili milczenia:~- Źle waćpan czynisz, że
 2  I,4  |    rzekła panna.~Nastała chwila milczenia. Ona chodziła spiesznie
 3  I,4  |            Nastała znowu chwila milczenia. Gorące rumieńce wystąpiły
 4  I,7  |      gardło dać!~Nastała chwila milczenia.~- Nie nazwałbyś mnie drugi
 5  I,7  |  nastała jeszcze dłuższa chwila milczenia. Pan Wołodyjowski szukał
 6  I,9  |         pomogło!~Nastała chwila milczenia.~- A co do raptu - mówił
 7  I,9  |         namysłu.~Nastała chwila milczenia. Kmicic oddychał ciężko
 8  I,14 |    głowie i znów nastała chwila milczenia.~Jeno puszczyk śmiał się
 9  I,20 |       panowie - rzekł po chwili milczenia Skrzetuski - trudna z tym
10  I,22 |  niemiecki!~Znów nastała chwila milczenia - nagle biesiadnicy wybuchli
11  I,26 |    wierzył!~Znów nastała chwila milczenia, którą przerwał pierwszy
12 II,1  |          Uszedł.~Nastała chwila milczenia.~- To źle! - rzekł Kmicic -
13 II,5  |  powtórzył Zagłoba.~I po chwili milczenia mówił dalej:~- Wszelako
14 II,15 |         oficerów nie śmiał tego milczenia przerwać.~Jakże tu bowiem
15 II,16 |         zakonne do samotności i milczenia powołują? Bracia moi, ojcowie
16 II,16 |         Nastała chwila głuchego milczenia, wreszcie rozległ się przytłumiony
17 II,18 |      przy życiu!~Nastała chwila milczenia. Następnie Miller indagował
18 II,18 |  rozporządzenia.~Nastała chwila milczenia; po czym pan Zbrożek wziął
19 II,18 |        Boże daj!~Nastała chwila milczenia.~- To wyście u Kuklinowskiego
20 II,19 |        Sadowski.~Nastała chwila milczenia.~Wszelkie podejrzenie co
21 II,19 |       pobici!...~Nastała chwila milczenia; zdawało się, że wódz i
22 II,19 |         jenerał.~Nastała chwila milczenia, przerywana tylko głośnymi
23 II,21 |         zdobyć.~Toteż po chwili milczenia ksiądz prymas odezwał się:~-
24 II,23 |      król nagle.~Nastała chwila milczenia.~Kmicic walczył sam ze sobą;
25 II,26 |      podchodził!~Nastała chwila milczenia; wreszcie młody rycerz podniósł
26 II,29 |        Świętego!~Nastała chwila milczenia, słychać tylko było szept
27 II,35 |        powierzę.~Nastała chwila milczenia.~- Co? podjąłbyś się? -
28 II,39 |         wyniósł!~Nastała chwila milczenia, którą przerwał dopiero
29 II,40 |      książęca...~Nastała chwila milczenia.~- Książę w matni - rzekł
30 II,41 |   odparł Kmicic.~Nastała chwila milczenia, w czasie której dwóch tych
31 II,42 |     Czarniecki."~Nastała chwila milczenia.~- A ty ruszysz z nami czy
32 III,5 |         co się od przydłuższego milczenia snadnie przytrafić może.
33 III,5 |    piersiami, odrzekł po chwili milczenia:~- Rzeczpospolita jest i
34 III,12|       pana, więc nastała chwila milczenia.~- Ja! - ozwał się nagle
35 III,13|       pana, więc nastała chwila milczenia.~- Ja! - ozwał się nagle
36 III,14|        i na początek zmusiły do milczenia granatniki szwedzkie. Wówczas
37 III,16|       purpurowa.~Nastała chwila milczenia.~Szkot stał z kapeluszem
38 III,16|      mówić? - zapytał po chwili milczenia.~- Mów waćpan.~- Książę
39 III,18| Bogusław przemógł się po chwili milczenia i tak mówić począł:~- Panie
40 III,18|         duchach!~Nastała chwila milczenia.~- W Anglii powiadają -
41 III,20|        boża! - rzekła po chwili milczenia Oleńka.- Stało się.~Ketling
42 III,21|      zaszło...~Oficer po chwili milczenia tak znowu mówić począł:~-
43 III,22|  ostrzeżenie - rzekła po chwili milczenia.~- Uważałem za swój obowiązek...~
44 III,22|         myśl! - rzekł po chwili milczenia Bogusław. - Słyszałem o
45 III,32|     czytać dalej wśród głuchego milczenia:~"Który chorąży orszański,