Tom, Rozdzial

 1  I,3  |      szczęśliwi.~- Chciałbym do końca świata tak jechać! - zawołał
 2  I,10 |   Godzina upływała za godziną - końca tej naradzie nie było.~Nagle
 3  I,12 |    Umyśliłem też trwać w nim do końca życia. Czasem i żal, że
 4  I,13 |        wierzyć i przebaczać bez końca.~"On lepszy od swoich uczynków -
 5  I,16 |        Pierwej śmierci, pierwej końca świata bym się spodziewał,
 6  I,17 |         on teraz Kowalskiego do końca życia wyśmiewał, a niech
 7  I,26 |     alem słuchał i wysłuchał do końca!... O zdrajcy! O arcypiekielnicy!
 8 II,10 |     Prorokujże mi dalej, mów do końca!... Jeżeli ów Andrzej się
 9 II,12 |     słów rozlegał się z jednego końca w drugi. Między pieśnią
10 II,15 |    przeleciały szybko z jednego końca linii szwedzkich w drugi.
11 II,16 |      wraz z nim na Śląsku aż do końca wojny.~Siedmset piechoty
12 II,16 |        bo sądził, że dopływa do końca. Nie od razu jednak uwierzył
13 II,16 |         sławy słychać z jednego końca świata w drugi... Znałżeś
14 II,17 |   twarda prochem. Z jednego jej końca zwieszał się długi sznurek
15 II,18 |       bo ciemność była taka, że końca rapieru nie mógł dojrzeć.~-
16 II,18 |    przyczepiony do zewnętrznego końca kiszki, zwieszał się w rów.~
17 II,19 | szybkością błyskawicy z jednego końca wałów na drugi. Najodważniejsi
18 II,19 |        nieprzebrane, radość bez końca!...~Lecz Ty mi kazałeś strzec
19 II,20 |          lecz pytaniom nie było końca. Gościńce roiły się od podróżnych,
20 II,23 |        dziesięć tysięcy, iż się końca szeregów, koni, ludzi, chorągwi
21 II,29 |       losy.~Oblężenie dobiegało końca.~Wieść o odjeździe pana
22 II,33 |          Wysłuchaj Charłampa do końca - rzekł pan Zagłoba.~Kmicic
23 II,33 |     ulicy ku ścianom domostw, z końca zaś ukazali się pierwsi
24 III,1 |       na śmierć i życie, której końca przed sobą nie widział i
25 III,1 |     Często wyjścia nie widział, końca nie mógł odgadnąć. Czasem
26 III,2 |       przewagę, iż szczęśliwego końca mógłby z całą otuchą wyglądać.
27 III,4 |        grały radośnie z jednego końca szwedzkiego obozu w drugi
28 III,4 |      już niemal do drugiego jej końca dociera, począł hamować
29 III,5 | rozbiegła się w jednej chwili z końca w koniec. Przyjęto ją okrzykami
30 III,6 |     szybkością wichru z jednego końca Ukrainy w drugi.~Z tą samą
31 III,8 |        co się dzieje.~Poczekamy końca. Postaw mi tymczasem najmądrzejszego
32 III,9 |    nadciągnął, to wiwatował bez końca, on zaś stał w blaskach
33 III,11|       siedziałem wtedy na wsi i końca onej sprawy nie widziałem,
34 III,11|  hetmanów koronnych i tak aż do końca oblężenia.~- Niech jeno
35 III,12|      niezmiernego muru, którego końca okiem trudno było dosięgnąć.
36 III,13|      niezmiernego muru, którego końca okiem trudno było dosięgnąć.
37 III,16|         uroczystościom nie było końca. Rzekłbyś: dwór królewski
38 III,22|        będę siedział spokojnie, końca wojny wyglądając.~- Och,
39 III,22|   świecie prędzej do pomyślnego końca nie doprowadzi. Mój to przyjaciel,
40 III,23|     dziewczyna próżno wyglądała końca taurożańskiej niewoli, bo
41 III,27|      dymu przeleciała z jednego końca szeregu w drugi, potem dwie
42 III,27|       błyskawiczny przeleciał z końca w koniec. Złowrogi dźwięk
43 III,29|        rąk Sakowicza i że aż do końca wojny znajdzie bezpieczne
44 III,29|        gotów był trzymać tak do końca świata.~. Lecz żołnierze
45 III,29|  krzykom, opowiadaniom nie było końca.~Miecznik, umazany krwią,