Tom, Rozdzial

 1  I,1  |      Testament przeznaczył ją na żonę człowieka, którego nie widziała od
 2  I,1  |                Ale lepiej dam waćpanu człowieka z kagankiem, bo to i wilków
 3  I,5  |          statecznego i sprawiedliwego człowieka. Jakże to tedy było?~Kmicic
 4  I,5  |             ciebie... Bo nie pójdę za człowieka, na którym ciężą łzy ludzkie
 5  I,7  |              to prawdziwe, aż dusza z człowieka ucieka! Siła tam muzykantów:
 6  I,9  |               ja widział zacniejszego człowieka od waszmości... Jeżeliś
 7  I,10 |      następnie zwrócił się do otyłego człowieka przybranego w kapelusz z
 8  I,11 |               na ziemię.~Oczy starego człowieka to podnosiły się ku niebu
 9  I,15 |            wołał - bijcie, bo ja tego człowieka miałem pod szablą i żywym
10  I,18 |        trzymaj za połę, to jeszcze na człowieka wyjdziesz, bo to wiedz,
11  I,22 |           łaskę i niełaskę strasznego człowieka są wystawieni. Panna nie
12  I,23 |             najgorsza, bo zmartwienie człowieka trawi jako choroba. Niech
13  I,25 |         zresztą jedno!~- Wyjdziesz na człowieka! Pamiętaj, że ci to przepowiadam.
14  I,26 |           Radziwiłłowie tracą takiego człowieka jak waćpan, bo z takimi
15  I,26 |            się na ludziach i przyszle człowieka godnego ufności.~- Książę
16  I,26 |              Książę wojewoda przysłał człowieka godnego ufności - odparł
17 II,5  |           przywiózł, bo tam i jednego człowieka między tymi ludźmi nie masz,
18 II,5  |            Widzieliście kiedy takiego człowieka? - pytał Zagłoba poglądając
19 II,7  |          dostanie.~- A trzeba swojego człowieka, bo cudzoziemca będzie się
20 II,7  |               ci, że zuchwalstwa tego człowieka przechodziły wszelką miarę.
21 II,8  |     Niesłuszniem przeczyła... Do tego człowieka wszystko podobne...~- Niechże
22 II,10 |      personata i statystę, a przy tym człowieka starej daty, wyznał mu swą
23 II,11 |         prawdę z mniej doświadczonego człowieka wydobyć spytał żartobliwie:~-
24 II,11 |         znaleźć jaką okolicę, jakiego człowieka, który by mu wlał chociaż
25 II,17 |              na szańcu, rzuciła tylko człowieka wraz z lontem o kilkanaście
26 II,21 |             znaczył dla tak wielkiego człowieka - odpowiedział pan Andrzej. -
27 II,24 |               wyprawimy!... i tego to człowieka za zdrajcę poczytano, który
28 II,26 |         chciałem... Ale stare grzechy człowieka ścigają. Naprzód mi w Upicie
29 II,30 |               że nie było między nimi człowieka, który by tyle razy przynajmniej
30 II,31 |               że nie było między nimi człowieka, który by tyle razy przynajmniej
31 II,36 |          chciała jednak poznać bliżej człowieka, który miał dziewczynę przeprowadzać.~
32 II,40 |                a chociaż w sercu tego człowieka nigdy troska nie zagnieździła
33 II,40 |         niezwalczoną słabość dla tego człowieka. Z natury skąpy wielce,
34 II,40 |            mówił: "gorze!" Znasz tego człowieka?~- Znam - odrzekł blednąc
35 II,40 |                 Czyli książę zna tego człowieka?~- Zna. To wachmistrz Soroka...
36 II,41 | bezczelniejszy suplikant...~- Ja tego człowieka darmo od waszej książęcej
37 II,41 |          waszą książęcą mość! Za tego człowieka ja...~- Co ty?~- Zemsty
38 III,6 |            jako szwedzki granat. Tego człowieka do piekła pochlebstwem można
39 III,6 |               tak kula armatnia znosi człowieka z kulbaki, jako on zwalił
40 III,8 |            zwiastowało nadzwyczajnego człowieka, jednego z takich, którzy
41 III,16|          niewypowiedzianą pogardę dla człowieka, którego pierwszą miłością
42 III,22|      komisarzy... Waćpannie trzeba by człowieka życzliwego, a obrotnego,
43 III,27|          stado ós napadnie w ogrodach człowieka, który chciał owoce otrząsać,
44 III,29|               miecznika przekupionego człowieka z listem niby od Babinicza,
45 III,30|     podobniejszy do straszydła niż do człowieka, bo mu w wołmontowickiej