Tom, Rozdzial

 1  I,1  |      swoimi wymysłami! Dajże już spokój, bo się i dosłyszeć nie
 2  I,1  | konwencie nie uczyli! Daj waćpan spokój, bo się rozgniewam... i
 3  I,2  |           nie wygonisz.~- Dajcie spokój! - mówił Kmicic - co moje,
 4  I,2  |           nie wyganiaj!~- Dajcie spokój! - powtarzał Kmicic.~- Nie
 5  I,5  |            Zdrajca! dajże waćpan spokój, bo upuszczę polewkę...~
 6  I,5  |  rzeczywiście. Naokół był wielki spokój. Księżyc świecił pogodnie,
 7  I,6  |       szalony, który zburzył ich spokój i krwawą pamięć po sobie
 8  I,6  |          z nim powrócił chwilowy spokój w stronie laudańskiej. Jeno
 9  I,8  |          jak na paradę.~- Dałbyś spokój!~- Ej, przyznaj się...~-
10  I,10 |         wojen stanowisk. Głęboki spokój uśpił wojowniczego ducha
11  I,11 | przewracać po trawie i dajcie mi spokój! Longinkowi się nie dziwię,
12  I,14 |   panowanie domu mego. Zakwitnie spokój i pomyślność, ogień nie
13  I,22 |    krainą, nie wprzód ją zda, aż spokój zaprowadzi. Wstańcie, mości
14  I,25 |    błędnej drodze stąpa, dało mu spokój od dawna nie znany. Targanina
15  I,25 |          i energii nakazał sobie spokój i zapanował nad sobą zupełnie.~-
16 II,2  |     przewóz: albo po wojnie, gdy spokój w Rzplitej nastanie, oddasz
17 II,8  |     powagę, w całej twarzy jasny spokój dziecinny, a tak przy tym
18 II,11 | niezmierny majestat, a zarazem i spokój. Ten szmat ziemi u stóp
19 II,12 |       mnie dłużej!...~- Daj waść spokój! - rzekł ksiądz Kordecki
20 II,12 |      spokojnie, bo gdzież ma być spokój i bezpieczeństwo, jeśli
21 II,13 |   przyjdzie do sprawy. Podziwiał spokój księdza Kordeckiego, dla
22 II,14 |      ROZDZIAŁ 14~Następnego dnia spokój zapanował pod stopami Jasnej
23 II,14 |         postawie miał taki jakiś spokój, jaki prawie tylko kamienne
24 II,19 |         były obawy oblężonych, i spokój powrócił w klasztorze.~Nazajutrz
25 II,19 |          Wesele, otucha i wielki spokój były w tych dźwiękach, i
26 II,25 |     rzekł król - bodajem ci mógł spokój przywrócić, nim kości moje
27 II,28 |             Siadaj, Rochu, i daj spokój! Wiedz i o tym, że nie dopiero
28 II,28 |          swoim kunktatorstwem da spokój i niech patrzy, bym nie
29 II,36 |        nóg do głowy.~- Daj panna spokój, dla Boga! Co to znowu!.. -
30 III,3 |          w tym jedynie celu, aby spokój krajowi, panowanie sprawiedliwości
31 III,9 |      Panie! Panie! kiedy Ty dasz spokój tej Rzeczypospolitej, a
32 III,10|         Krótko mówiąc, dajcie mi spokój, bo nie mogę gadać!~- Jedno
33 III,14|     podkuć kazał...~- Daj waćpan spokój! - przerwał Zagłoba - pierw
34 III,14|  przyszedłszy do siebie, dał jej spokój, a nawet miecznika z Tylży
35 III,15|         niech posiedzą, póki się spokój nie uczyni. Już ja go tam
36 III,16|    przejdzie, klasztor. Tam jeno spokój prawdziwy być może i zapomnienie
37 III,17|          mnie teraz na rękę. Gdy spokój nastanie, uczynisz, co zechcesz,
38 III,17|     kardynalne prawa deptać?~Daj spokój, daj spokój ! - mówił gorączkowo
39 III,17|          deptać?~Daj spokój, daj spokój ! - mówił gorączkowo książę -
40 III,20|         mojemu i dobroczyńcy dał spokój i szczęście, gdy ja prócz
41 III,22|     wojny wyglądając.~- Och, daj spokój! Wiesz, że cię miłuję.~-
42 III,31|      samych już progów domowych. Spokój począł z wolna wracać na
43 III,31|     gorącym patriotą. Jednak jej spokój został zmącony, a żal i
44 III,31|    nosiła w sercu, i od tej pory spokój znów począł jej wracać.~