Tom, Rozdzial

 1  I,2  |      piszczał Rekuć. - W tobie cała nadzieja, że nas za wrota, sierot
 2  I,2  |           pijackich.~- W tobie cała nadzieja, Jędrusiu! - wołał Kokosiński -
 3  I,9  |       schować.~Niepewność, trwoga i nadzieja odbiły się na twarzy Kmicica.~-
 4  I,10 |           polach, wstępuje i lepsza nadzieja w serca ludzkie. Ale wiosna
 5  I,10 |             umysły pomiędzy obawą a nadzieją, ciężka niepewność przygniatała
 6  I,16 |            więcej nie użyję... Cała nadzieja, że wasza książęca mość
 7  I,21 |        uczynki na nas skrupią. Cała nadzieja w Wołodyjowskim, że starych
 8 II,2  |             poślę. Tak jest! W Bogu nadzieja, że się tego zlęknie.~Dalsze
 9 II,6  |         nieprzyjacielem było jedyną nadzieją króla i patriotów, marniało
10 II,6  |       nieprzyjaciel. W was ojczyzny nadzieja, a we mnie wasza, na was
11 II,9  |          poodejmowano. Była jeszcze nadzieja w panu Czarnieckim, ale
12 II,11 |        królowi, nie zagasła jeszcze nadzieja!"~Lecz z drugiej strony
13 II,11 |           gniotącego serce rycerza. Nadzieja wypaliła się w nim do ostatniego
14 II,11 |            promieniach słońca, biła nadzieja, której pan Kmicic dawno
15 II,14 |              pocieszyciel, obrońca, nadzieja nasza." Całowano jego ręce
16 II,16 |     wygnanego naszego pana wstąpiła nadzieja i nigdy gorliwiej, jak w
17 II,17 |            niepokoje wraz z radosną nadzieja ratunku wezbrały w nim jak
18 II,17 |           walą się i walą.~- W Bogu nadzieja i w Najświętszej Pannie.~-
19 II,19 |            podzielą się ze mną moją nadzieją niż z panem jego bojaźnią.~-
20 II,19 |   zwątpiliście o Jej mocy?~Otucha i nadzieja wróciły już do serc, zakonnicy
21 II,21 |           przed sobą. Żywie jeszcze nadzieja, że nie zginęła ta Rzeczpospolita,
22 II,22 |   pozostanie, a pana marszałka sama nadzieja tak wielkich przysług zadowolni;
23 II,26 |          Siła człek zniesie, gdy mu nadzieja zbawienia świeci, a przy
24 II,28 |           powinien, a żywie we mnie nadzieja, iż gdy dobrowolnie od niej
25 II,29 |       przedarła się przez mury, ale nadzieja, że wskutek jego odjazdu
26 II,30 |            topi śniegi, tak potężna nadzieja stopiła zwątpienie. Nie
27 II,31 |            topi śniegi, tak potężna nadzieja stopiła zwątpienie. Nie
28 II,36 |        Wreszcie uspokajała się i tą nadzieją, że w rodzinie sapieżyńskiej
29 III,3 |         żebym tak zdrów był! W Bogu nadzieja, że w znacznie szczuplejszej
30 III,4 |            dostać. Podtrzymywała go nadzieja, że Jan Kazimierz zabieży
31 III,4 |         okrzyki, w których brzmiała nadzieja zwycięstwa, teraz pułki
32 III,4 |          tylko przejść mogli.~Dobra nadzieja świeciła im w twarzach,
33 III,4 |      wyraźnie na błękicie. Już, już nadzieja wstąpiła w serca uciekających,
34 III,4 |       miotany jednocześnie trwogą i nadzieją, bo Kanneberg, jako pan
35 III,7 |             fortecy czyni.~- W Bogu nadzieja, że nic nie sprawią!~Na
36 III,7 | miłosierdziu Pana naszego Chrystusa nadzieja, że jeszcze krew z niego
37 III,15|     wojennych czynów, śmiała mu się nadzieja sławy; słyszał już, jak
38 III,19|            pole zależał. Ale w Bogu nadzieja, że poczują rękę moją konfederaci
39 III,20|            której nikt nie sprosta.~Nadzieja, aby Bogusław mógł być pokonany,
40 III,26|                W miłosierdziu bożym nadzieja - rzekł - tuszę też, że
41 III,27|             uczuł zaraz, że ogromna nadzieja wstępuje mu do duszy, że
42 III,27|         padał coraz gęściej i tylko nadzieja, że odsiecz zza rzeki przyjdzie
43 III,27|          wytrzymać polskiej, i cała nadzieja ich była w armatach i w
44 III,29|         Pozostawała jeszcze jedynie nadzieja, że pan Chrząstowski przełamie