Tom, Rozdzial

 1  I,1  |       pieśni pobożne i przykładem swym prostactwo budując. Tak
 2  I,7  |          pan Kmicic ufał aż nadto swym siłom. Zbliżywszy się jeszcze
 3  I,10 |       podlaski Piotr Opaliński ze swym szwagrem, panem Jakubem
 4  I,10 |     sposób ten wódz dodawał ducha swym żołnierzom.~- Król to wszystkiemu
 5  I,10 |          zaś polecił pan wojewoda swym dworzanom, aby uczęstowano
 6  I,10 |   szeregami czyniąc rozkosz oczom swym moderunkiem i postawą; pan
 7  I,10 |          pan Skoraszewski kiwając swym zwyczajem głową i gawędząc
 8  I,14 |          daje młodość, szedłby za swym hetmanem na ślepo i apostołowałby
 9  I,19 |       Wołodyjowski przyciągnął ze swym oddziałem po bitwie klewańskiej
10 II,1  |       więcej Kmicic rozmyślał nad swym położeniem, tym jaśniej
11 II,4  |          nie zdoła go przekonać o swym nawróceniu i szczerości
12 II,4  | zadowolony i cłapał wesoło tuż za swym pułkownikiem.~"Już nas zły
13 II,6  |        słusznie zauważył w liście swym Kmicic, co wypowiadać wojnę
14 II,6  |    Zbarażem.~- Mnie wojsko wodzem swym uczyniło, lecz ja w godniejsze
15 II,7  |         był samotny albo tylko ze swym astrologiem, w którym ufność
16 II,8  |      Billewiczówna. Klęcząc przed swym łóżkiem, splotła obie ręce
17 II,9  |         wyżenąć. Kmicic, jadąc ze swym orszakiem, nieraz spotykał
18 II,9  |       staną? Kmicic rzucał się na swym łożu, jak gdyby na łożu
19 II,14 |         pragnąc go jak najprędzej swym złowrogim grzmotem powitać.~
20 II,14 |           niewypowiedziany sposób swym spokojem; i teraz usłyszawszy
21 II,18 |       zatopił się w modlitwie i w swym przeznaczeniu, że nie słyszał,
22 II,20 |      stary nie zdradził się przed swym pułkownikiem i jechali dalej
23 II,20 |        jednocześnie wydał rozkazy swym jenerałom i komendantom
24 II,22 |         jeszcze osobę królewską w swym zamku mieć będzie, kto wie,
25 II,26 |     zapomniał jednak dobry król o swym wiernym słudze, który w
26 II,32 |           dłoni wywiódł, że się w swym sądzie pomylił, i pewien
27 II,33 |        boki albo obracał głowę ku swym Tatarom, jakoby nie był
28 II,36 |         starosta swobodnie żądzom swym cugle mógł popuszczać. Aleście
29 II,39 |       Sapieha z radością ujrzał w swym obozie księcia krajczego.
30 II,39 |       przewyższał. Lecz zwyczajem swym plany obmyślał z wolna,
31 III,2 |           pocznie brodę kręcić, a swym żbiczym wzrokiem patrzyć,
32 III,3 |        król mniemając w ojcowskim swym sercu, że nie dość jeszcze
33 III,12|           wrzaskiem dawały znać o swym nieszczęsnym położeniu.~
34 III,13|           wrzaskiem dawały znać o swym nieszczęsnym położeniu.~
35 III,15|           huragan zawadzi o niego swym olbrzymim skrzydłem. Nagle
36 III,16|       wymaga polityka, której ona swym prostym panieńskim rozumem
37 III,18|         Billewicza zakazuje losem swym rozporządzać, a gdyby nawet
38 III,24|        którą Bogusław w spiesznym swym pochodzie ku Radziejowskiemu
39 III,25|        którą Bogusław w spiesznym swym pochodzie ku Radziejowskiemu
40 III,26|      będzie się mógł oko w oko ze swym śmiertelnym wrogiem spotkać
41 III,26|          dzień też prawie mówił w swym sercu do dziewczyny:~"Gołąbku
42 III,27|       okropny, a on rzucał się na swym cisawym koniu w gęstwę największą,
43 III,31|       Rakoczego zmykały co sił ku swym siedmiogrodzkim komyszom,