Tom, Rozdzial

 1  I,12|         czyniono. Zaciągałem ja, Stankiewicz i niejaki Kmicic, chorąży
 2  I,12|           Kmicic, Niewiarowski i Stankiewicz przyprowadzili tu już swoje
 3  I,13|      inaczej! - mówił pan Michał Stankiewicz, stary i doświadczony żołnierz. -
 4  I,13|   chcieli. Słusznie jegomość pan Stankiewicz mówi, że nietędzy z nich
 5  I,13|        może być inaczej - odparł Stankiewicz. - Nieraz to bywa, że się
 6  I,13|            mówił stary pułkownik Stankiewicz do Zagłoby - ale im posępniejszy,
 7  I,13|         ręku! - zakrzyknął stary Stankiewicz. - Nie przyszłoby do tego,
 8  I,13|         siwy jak gołąb pułkownik Stankiewicz zabrał głos i począł błagać:~-
 9  I,13|         szli ku niemu, a sędziwy Stankiewicz klęknął na środku sali,
10  I,13|    hetmanie nasz! - błagał stary Stankiewicz - zmiłuj się nad sobą i
11  I,13|        po trzykroć zdrajco!~Wtem Stankiewicz w uniesieniu rozpaczy wyciągnął
12  I,13|           najwyższy godnością, i Stankiewicz, najstarszy wiekiem, i Hoszczyc,
13  I,16|             Ogłosisz, że Mirski, Stankiewicz i Wołodyjowski natychmiast
14  I,17| wyciągnięte na słomie.~- Mirski, Stankiewicz, Oskierko! - ozwały się
15  I,17|        zdrajcami! - odpowiedział Stankiewicz.~- A ja bym wolał kulą w
16  I,17|         konfident - odpowiedział Stankiewicz.~- A ja tak myślę - rzekł
17  I,17|      jedziemy? - pytał stary pan Stankiewicz.~- Po nocy nie mogę rozeznać -
18  I,17|       pewnie nie zgodzi - odparł Stankiewicz - bo noc ciemna, łatwo by
19  I,17|     Niech go kaduk! - zakrzyknął Stankiewicz.~- Zdjął hełm i żółtą opończę
20  I,17|    Szukaj wiatru w polu! - rzekł Stankiewicz.~Kowalski zwrócił się ku
21  I,17|          godnością i znaczeniem.~Stankiewicz dodał:~- Gdzie aspanu kazali
22  I,17|            mówił uśmiechając się Stankiewicz.~- Słusznie pan Oskierko
23  I,17|         Nie! i pan Mirski, i pan Stankiewicz, najlepsi żołnierze, najcnotliwsi
24  I,17|       łańcuchami spętano - rzekł Stankiewicz - bo to nic, że ucieknie,
25  I,17|    potrafi się zastawić? - pytał Stankiewicz.~- Jakże! Toż on na oczach
26  I,17|       Nie! dalibóg! - zakrzyknął Stankiewicz - takiego jeszcze nie widziałem!~-
27  I,17|          czasy pamiętam! - rzekł Stankiewicz.~- Tegoście waszmościowie
28  I,17|        Panie miłosierny! - mówił Stankiewicz wznosząc oczy ku niebu.~-
29  I,17|        wielki żołnierz! - odparł Stankiewicz. - Nie masz już takiej gęby
30  I,17|          zobaczył - odpowiedział Stankiewicz - ale teraz już mi się wydaje,
31  I,17|  szwedzkiej piechocie! - wtrącił Stankiewicz. - Jazda, choć wspaniałą
32  I,17|     pułkownik.~- To jegomość pan Stankiewicz...~- Ja mam swoją chorągiew
33  I,17|            Jako Salomon! - dodał Stankiewicz.~Pan Zagłoba rósł jak na
34  I,17|      pięć lat już służę! - rzekł Stankiewicz.~- Straszny człek! - dodał
35  I,17|       głosy za tym dadzą - dodał Stankiewicz.~- Jako żywo! - rzekł pan
36  I,17|        to dlaczego nie? - odparł Stankiewicz.~- Pewnie tam Radziwiłł
37  I,18|      skoczyli z rezerwą Mirski i Stankiewicz mając pod sobą część laudańskich
38  I,18|         niech kule biją! - rzekł Stankiewicz.~- U waści kanclerski rozum -
39  I,19|      będzie! - rzekli Oskierko i Stankiewicz.~- Rzecz nie jest łatwa -
40  I,20|        Zagłoba, dwaj Skrzetuscy, Stankiewicz, Oskierko i pan Roch Kowalski.~-
41  I,20|    położył.~- I z mojej! - rzekł Stankiewicz. - A Niewiarowskiego ludzi
42  I,21|         tacy ludzie, jak Mirski, Stankiewicz i Oskierko, nie licząc samego
43 II,29|     starszyzna. Zbliżył się więc Stankiewicz i dwaj Skrzetuscy, i Horotkiewicz,