Tom, Rozdzial

 1  I,7  |          rzucił się do nóg rycerza.~- Ratunku, jaśnie pułkowniku!...panna
 2  I,8  |               ojczyzna ręce wyciąga i ratunku prosi. Pan Michał miał zacne
 3  I,10 |              szlachcic, kto cnotliwy, ratunku dla matki! życie dajmy,
 4  I,12 |     Radziwiłłów znaczy i pilniejszego ratunku potrzebuje.~- To taka ich
 5  I,14 |         nieszczęśliwy kraj i dla jego ratunku pod nowym ugiąć się ciężarem.
 6  I,14 |             mnie odstępujecie, środek ratunku; wskażcie drogę wy, którzyście
 7  I,14 |            Nie masz dla niej na ziemi ratunku. Chodzi o to, by naprzód
 8  I,14 |              pytam: gdzie inny środek ratunku? Niech się więc dzieje wola
 9  I,15 |            czy nie ma jakowego środka ratunku? A przecie warto nad tym
10  I,19 |            przeciw ojczyźnie, ale dla ratunku jej Radziwiłłowi służę.~
11  I,20 |             tego kawalera w łykach, a ratunku on więcej teraz od waćpana
12 II,7  |              w układach musiał szukać ratunku.~Lecz gwiazda tego potężnego
13 II,9  |            nie masz wyjścia; nie masz ratunku i nie masz nadziei ! Przemęczywszy
14 II,10 |          poprawie Rzeczypospolitej, o ratunku, o zrzuceniu jarzma nikt
15 II,11 |          prawdę, że nie masz dla niej ratunku. Niczego sobie więcej nie
16 II,11 |             masz nadziei, że nie masz ratunku, że koniec świata się zbliża -
17 II,11 |        chodziło o Oleńkę. Ona czekała ratunku od pana Kmicica, ale Wrzeszczowicz
18 II,14 |            Jednak i ziemskich środków ratunku nie zaniedbywał; ojcowie
19 II,17 |               wraz z radosną nadzieja ratunku wezbrały w nim jak fala
20 II,20 |               nie tracić nadziei i do ratunku upadłej Rzeczypospolitej
21 II,20 |             prawdziwy i pochłonąć bez ratunku najeźdźców.~Postrach wydawał
22 II,24 |          przodowym, którzy ginęli bez ratunku pod ciosami trzech olbrzymów.
23 II,24 |               sposobem tak w porę dla ratunku królowi się znaleźli.~Okazało
24 II,26 |            sukna, my zaś nie tylko do ratunku ręki nie przyłożym, lecz
25 II,29 |      nędzarzem, który sam potrzebował ratunku i pomocy, Karol Gustaw pogardził
26 II,29 |             Radziejowski... Ja nie... Ratunku!.. Czego chcecie?! Weźcie
27 II,37 |        słabości, z której by nie było ratunku, i że tam, gdzie się dzieci
28 II,38 |        słabości, z której by nie było ratunku, i że tam, gdzie się dzieci
29 III,4 |              było iść, lecz o własnym ratunku myśleć. Zresztą i to było
30 III,4 |         przyszłoby Szwedom zginąć bez ratunku.~Poszedł Duglas pod Przemyśl
31 III,6 | Szandarowskiego, że i o własnym nawet ratunku myśleć nie mogli, pognał
32 III,7 |           panowie, czy nie ma żadnego ratunku Panie Jezu! chłop jak złoto
33 III,11|            widząc, że nie masz znikąd ratunku, w mgnieniu oka pozeskakiwali
34 III,17|          szabla spróchnieją!..~- Tu n ratunku myśleć trzeba - odrzekła
35 III,20|              jej z rąk ostatnia deska ratunku, zawodzi ją jedyny sposób
36 III,21|              których również ma prawo ratunku wyglądać.~Oficer skończył.~
37 III,23|            się obrócić, skąd wyglądać ratunku. Od dawna nie miał wieści
38 III,24|          przegrają, to ich diabli bez ratunku wezmą, a elektora z nimi
39 III,25|          przegrają, to ich diabli bez ratunku wezmą, a elektora z nimi
40 III,28|            lubił, to by i nie odmówił ratunku.~- A kto się podejmie list
41 III,29|          której nie ma ni wyjścia, ni ratunku.~Pozostawało mu tylko zginąć
42 III,30|         oblicze i ni miłosierdzia, ni ratunku nie dajesz, i plagi coraz
43 III,30|         smagasz! Miłosierdzia, Panie! ratunku, Ojcze!... Grzeszyliśmy,