Tom, Rozdzial

 1  I,5  |         pan Andrzej, jakby go zły duch opętał, bez czapki, z gołą
 2  I,6  |      nadziei, więc z nagła lepszy duch zapanował na Laudzie. Panna
 3  I,6  |      jaśniało nad okolicą. Lepszy duch wstępował w ludzi.~Wtem
 4  I,9  |           Wołodyjowski i rzekł:~- Duch w waści od ciała silniejszy,
 5  I,10 |     najlepszy przystęp do brzegu.~Duch jednak, pomimo iż sam wojewoda
 6  I,13 |      odwaga. Zdawać się mogło, że duch nieśmiertelnego "Jaremy"
 7  I,23 |          druga wiktoria, może się duch zmienić. Niech przyjdą Janowi
 8  I,24 |     odrzekł Kmicic. - Jakowyś zły duch wszedł między nas i niby
 9  I,25 |           coś niezwykłego.~- Czuj duch! - rzekł z cicha do ludzi -
10 II,1  |          Podsypać rusznice i czuj duch! Tego chama pilnować, by
11 II,1  |       Oleńkę uratować...~Lecz zły duch jakiś sprawił, że i listy
12 II,6  |       jeszcze bardziej począł się duch krzepić na widok zapasów
13 II,8  |           góry wąsy; wyglądał jak duch ciemności, a Bogusław przy
14 II,8  |           a Bogusław przy nim jak duch światła.~Wtem weszły damy:
15 II,12 |          ciałom przestrzeni, lecz duch, który je ożywiał, dawał
16 II,13 |           a nie ja to mówię, jeno duch boży mówi przeze mnie -
17 II,13 |           serce podniesie, aby go Duch Święty oświecić raczył,
18 II,15 |          faskula klasztorna jakby duch śmierci. Ognisko rozbryzgiwało
19 II,16 |   mocniejsi niż na początku. Nowy duch wstąpił w serca, reszty
20 II,17 |         ze straszliwą usilnością. Duch zwątpienia znów zaczął przelatywać
21 II,19 |   szwedzkim; zdawało się, że nowy duch wstąpił w oblegających lub
22 II,19 | zdejmijcie strach z serc waszych! Duch mój przenika ziemię i powiada
23 II,19 |       nijakich Szwedów!~- Wszelki duch Boga chwali! Odeszli?~-
24 II,21 |          Szweda przystali, bo zły duch wojsko opętał, a teraz samo
25 II,25 |   Radziwiłła zgubniejszym. Czarny duch, który mieszkał w Januszu,
26 II,27 |   zakrzyknęli obaj konfederaci.~- Duch się odmienił i fortuna się
27 II,29 |         dobrotliwych i łagodnych.~Duch się w nim łamał i w piersiach
28 II,32 |      bożym. Właśnie wtedy z niego duch wyszedł, gdyśmy do ostatniego
29 II,41 |       zamknął oczy.~- Jeśliś jest duch, nie boję się ciebie - rzekł -
30 III,3 |          gradem pocisków, że żywy duch wytrzymać nie mógł. Uniesiony
31 III,3 |        Wołodyjowskiego - inny już duch w Rzeczypospolitej i w szlachcie,
32 III,4 |         cudzie! - nowe siły, nowy duch zdawał się nagle ożywiać
33 III,4 |   wszystkie szerzyły przerażenie. Duch w armii upadł. Dawniej,
34 III,5 |        było dwóch dróg do wyboru. Duch w wojsku upadł, żołnierz
35 III,5 | zwiedzieli, że tuż, tuż nadciąga, duch w nich tak zdechł, że w
36 III,6 |    Czarnieckiego. Tylko niezłomny duch Karola Gustawa utrzymywał
37 III,6 |      terminie znacznie musi upaść duch w Karolu.~Pan Zagłoba nie
38 III,9 |         po twardej drodze.~- Czuj duch! - rzekł do żołnierzy.~Sam
39 III,9 |           chorągiew laudańska jak duch śmierci, w sam środek szyków;
40 III,14|       mniej więcej niepomyślnych, duch nie tylko nie upadł, ale
41 III,18|         ozwał się książę - że jak duch jakowy jest w izbie, to
42 III,21|      żołnierz nie jadł, nie spał, duch upadł; w samym obozie ginęli
43 III,26|         przekroczył Dospadę i jak duch zniszczenia na osady niemieckie