Tom, Rozdzial

 1  I,1  |     opłakał, dobrodzieja mojego, gdym się o jego zgonie od owych
 2  I,1  |   znaleźli?~- Oni mnie znaleźli, gdym i tak już do Poniewieża
 3  I,1  | opiekunami waćpanny uczynić, ale gdym tu już raz nogą stanął,
 4  I,6  |        ramię moje wtedy właśnie, gdym - świadczę się Bogiem! -
 5  I,8  |        to człowiek ów Kmicic, bo gdym mu sam zdradę przed pojedynkiem
 6  I,9  |       woły, leżących pod ścianą! Gdym się dowiedział, że to Butrymowie
 7  I,9  |     Kmicic idąc za swoją myślą - gdym teraz oto w gorączce leżał,
 8  I,9  |       miarkuję; teraz zwłaszcza, gdym rekuzę dostał, zaraz mi
 9  I,9  |        rozjaśniło. Naprzód tedy, gdym po pojedynku przyszedł jej
10  I,9  |        unosiła; a po trzecie, że gdym się jej oświadczył, tak
11  I,11 |         we łzach, nieboga... Ale gdym jej rzekł, że trzeba iść,
12  I,13 |       nie powtórzy się więcej... Gdym po owym pojedynku z Wołodyjowskim
13  I,13 |       było i w Krymie za czasów, gdym tam w niewoli siedział.
14  I,16 |   Szlachcic miękki był jak wosk; gdym z nim gadał, płonił się
15  I,17 |     spisek na jego szyję odkrył, gdym w niewoli w Krymie siedział.
16  I,17 |      łykać. To mówię waćpaństwu, gdym ich teraz w Szawlach ujrzał
17  I,20 |     państwo w dobrym zdrowiu, bo gdym tu zajechał, pannę Aleksandrę
18  I,23 |   chwytajże mnie za każde słowo, gdym ci z góry rzekł, że to wszystko
19  I,26 | wiedziałem, na com przysięgał, a gdym zmiarkował, że na zdradę
20  I,26 |       tak trzeba! Teraz dopiero, gdym się o onych truciach z listów
21 II,1  |         jest - rzekł Soroka - że gdym do niego strzelał, to go
22 II,4  |       już natura zatwardziała. A gdym mu doradził, żeby się choć
23 II,6  |         żeś jako sysun mamrotał, gdym te podjazdy na cztery strony
24 II,8  |     rzekł ze smutkiem w głosie - gdym z Podlasia do Prus elektorskich,
25 II,8  |         oniemieli ze zgrozy.~- A gdym z gniewem i abominacją takową
26 II,18 |          dopiero w Częstochowie, gdym powtórnie od waszej dostojności
27 II,21 |    prywatnie do zdrady namawiał, gdym go do bramy odprowadzał.
28 II,23 |          coś dobrego poradzić.~- Gdym wyjeżdżał z ojczyzny, świeciła
29 II,23 |            rzekł Tyzenhauz - ale gdym się przekonał, żeś zacny
30 II,26 |         Szkotów na szable brali, gdym ja skoczył z mymi ludźmi
31 II,28 |        Radziwiłł mnie posłuchał, gdym go do obrony ojczyzny ekscytował,
32 II,28 |   Zielona to jeszcze była rzepa, gdym ją widział, a potem choć
33 II,32 |      zastawił i życie mi ocalił, gdym w wąwozach, jako między
34 III,1 |    powtórzyć, tom powtórzył, ale gdym już wyjeżdżał, zbliżył się
35 III,2 |     niebawem pod Gołąb podeszli. Gdym wrócił, było już za późno,
36 III,5 |          się na mnie rozgniewał, gdym mu powiedział, że to kpy,
37 III,8 |          jakiś kawaler! W chwili gdym odjeżdżał, dziesięciu już
38 III,10|         mogliśmy się dorachować, gdym odjeżdżał, których i między
39 III,11|         Siła ludzi promowałem, a gdym wchodził, to senatores w
40 III,11|   kościele objawienie miałem, bo gdym raz po nieszporze przyzostał,
41 III,21|    Sapieha jest o dwa dni drogi. Gdym wyjeżdżał, mieliśmy trochę
42 III,23|          odebrać znów Warszawę". Gdym to z ust Karola usłyszał,