Tom, Rozdzial

 1  I,13 |           szlachcie, zwłaszcza że i pułkownicy jego zaręczali, iż pobiją
 2  I,13 |        dziwnego, bo niżej siedzieli pułkownicy i rycerze, którym bliska
 3  I,13 |        ożywiały się coraz bardziej. Pułkownicy dysputowali o przyszłej
 4  I,13 |        zapanowało głuche milczenie. Pułkownicy i szlachta spoglądali na
 5  I,13 |          się setne głosy.~I wszyscy pułkownicy zerwali się z miejsc swoich,
 6  I,14 |       całości Rzeczypospolitej. Owi pułkownicy, którym nie można przecie
 7  I,17 |              Co się stało? - pytali pułkownicy otwierając oczy.~- Patrzcie!
 8  I,17 |            niego patrzeć.~Tymczasem pułkownicy rozmawiali o panu Zagłobie
 9  I,17 |             to rozmawiali uwięzieni pułkownicy; po czym znów rozmowa zwróciła
10  I,17 |              tu natomiast uwięzieni pułkownicy ujrzeli po raz pierwszy
11  I,17 |        rynku na nieznanych ludzi, a pułkownicy poglądali na nich z ciekawością,
12  I,17 |        siedź na wozie i zdychaj!...~Pułkownicy umilkli, ale widocznie nie
13  I,17 |             się wieść nie rozeszła.~Pułkownicy aż rękoma poczęli klaskać,
14  I,19 |           której czele stanęli dwaj pułkownicy: Horotkiewicz i Jakub Kmicic,
15 II,2  |           tak W. M. Pan, jak i inni pułkownicy. Były listy hetmańskie do
16 II,4  |           pan starosta.~-A jacyż to pułkownicy są z panem Wołodyjowskim?~-
17 II,4  |          siedząca. Postanowili tedy pułkownicy, żeby się po sto koni rozdzielić,
18 II,5  |      uwierzył, to co by rzekli inni pułkownicy, jako Kotowski, Żeromski
19 II,6  | kilkudziesięciu pocztowych zostało. Pułkownicy pozwolili na to po części
20 II,6  |               Da Bóg i nieostatnie!~Pułkownicy, jako Żeromski, Kotowski,
21 II,6  |       własną rękę.~Postanowili tedy pułkownicy pod Białymstokiem obrać
22 II,6  |      prowadzi!~Tymczasem nadeszli i pułkownicy, radzi nieradzi, winszując
23 II,6  |          Nie może być! - powtórzyli pułkownicy, uradowani z publicznej
24 II,6  |        regimentarz?"~Wtem przypadli pułkownicy ład czynić, a że prócz niewielu
25 II,6  |         rozmawiałby równy z równym.~Pułkownicy wybuchnęli gromkim śmiechem,
26 II,6  |    niezmieszany Zagłoba.~Słysząc to pułkownicy aż zlękli się, ale wojewoda
27 II,7  |   przychodzić przeciwne wiadomości; pułkownicy nie tylko się nie pobili
28 II,14 |      przynajmniej żołnierzom mówili pułkownicy; szli wreszcie, bo Szwed
29 II,20 |             nim stać. Niektórzy też pułkownicy na swoją rękę poczęli Szwedów
30 II,20 |            stąd dziwne zamieszanie.~Pułkownicy i komendanci szwedzcy w
31 II,26 |            okazała się jawnie. Inni pułkownicy buławy hetmanowi pod nogi
32 II,33 |              taki, jakiego zażywali pułkownicy kozaccy. Czerwona jego twarz
33 III,11|    spiesznie spod działowego ognia.~Pułkownicy skierowali się ku szopom.
34 III,12|     ucierpieć. Przywiązani do niego pułkownicy pocieszali go, jak mogli,
35 III,12|       wziąść dało W samej Warszawie pułkownicy wysokiej szarży i szlachetnego
36 III,13|     ucierpieć. Przywiązani do niego pułkownicy pocieszali go, jak mogli,
37 III,13|       wziąść dało W samej Warszawie pułkownicy wysokiej szarży i szlachetnego
38 III,24|          trzaskając szablami młodzi pułkownicy.~- Vivat! zwycięstwo!~
39 III,25|          trzaskając szablami młodzi pułkownicy.~- Vivat! zwycięstwo!~
40 III,27|             myślał i on sam, i inni pułkownicy, jako Hassun-bej, który
41 III,27|          Izrael i Waldek w niewoli, pułkownicy polegli lub w niewoli, wojsko