Tom, Rozdzial

 1  I,4  |         Oleńce uczucie nienawiści poczęło ją opanowywać jak parzący
 2  I,10 |       Coraz większe koło szlachty poczęło ich otaczać. Czynił się
 3  I,12 |          smaczno, aż dopiero, gdy poczęło świtać, zbudził się pierwszy
 4  I,14 |     zamyślił się głęboko.~Z wolna poczęło się coś mącić w tych blaskach,
 5  I,14 |   wojewodo wileński!...~Na niebie poczęło świtać.~
 6  I,15 |          druga godzina, a w końcu poczęło świtać. Szare blaski wpadające
 7  I,17 |       woli. Po chwili miłe ciepło poczęło mu się rozlewać po wszystkich
 8  I,17 |     naprzeciw.~Wkrótce w kurzawie poczęło błyskać, rzekłbyś, że kto
 9  I,18 |          rozciągnięte zbytecznie, poczęło się łamać, mieszać, na koniec
10  I,24 |       Tymczasem pod wieczór niebo poczęło się wyjaśniać, mdłe słońce
11 II,1  |       Jakoż pod wieczór odurzenie poczęło istotnie przechodzić, bo
12 II,1  |        weszli w mokry bór i błoto poczęło chlupotać pod kopytami,
13 II,3  |        zaraz tysiące przypuszczeń poczęło mu się cisnąć do głowy.
14 II,4  |      drugiego Butryma, zwycięstwo poczęło się przechylać na jego stronę.~
15 II,11 |          puszczał. Lecz tymczasem poczęło świtać; Kmicic zerwał się
16 II,11 |           weń jakoby nowe życie i poczęło krążyć po żyłach wraz ze
17 II,14 |         właśnie zamajaczało coś i poczęło się poruszać, wypełzały
18 II,15 |           opary. W kłębach tumanu poczęło coś majaczyć, na koniec
19 II,17 |           się Miller i zwątpienie poczęło się wkradać do jego serca.
20 II,17 |         energią, ale zdrowie jego poczęło szwankować. Tymczasem Szwedom
21 II,17 |        oczekiwania i trwogi serce poczęło mu bić jak młotem, a w piersiach
22 II,19 |    ognistymi pociskami.~Na koniec poczęło szarzeć i dzwonek ozwał
23 II,20 |       dnia oblężenia Częstochowy, poczęło wrzeć pomiędzy ludem i spokojni
24 II,21 |       milczeniu. Po chwili łkanie poczęło nim wstrząsać.~Rozczulenie
25 II,24 |         kilkaset dziwnych postaci poczęło spuszczać się w dół po pochyłościach
26 II,42 |         kilkudziesięciu Tatarów i poczęło ich ścigać. Po dziczy można
27 III,4 | Kanneberga! oddział Kanneberga! - poczęło krzyczeć tysiące głosów.~-
28 III,4 |          tak szybki, iż powietrze poczęło świstać przeraźliwie.~A
29 III,5 |       zapiał, znękane żołnierstwo poczęło wymykać się z obozu pojedynczo
30 III,8 |        pogodzie, wreszcie i w nim poczęło się serce podnosić, więc
31 III,9 |           się w pole.~Aż wreszcie poczęło im braknąć tchu w piersiach.~
32 III,11|        ciemności. A tam już larum poczęło się w całym obozie. Nie
33 III,15|    czterdzieści tysięcy gardzieli poczęło ryczeć: "Śmierć Wittenbergowi!" - "
34 III,17|         Zesztywniał cały, a potem poczęło nim rzucać i drgał jako
35 III,20|           było trzeba!...~Za czym poczęło huczeć w całej Rzeczypospolitej
36 III,21|         wróciły poszarpane. Odtąd poczęło nam wszystko w ręku topnieć,
37 III,26|        się na gościńcu.~Powietrze poczęło się nasycać światłem; blady
38 III,27|     czambułach piszczałki.~Wojsko poczęło się zbierać i w godzinę
39 III,29|    nieregularny.~Więc z obu stron poczęło grzmieć to szybciej, to
40 III,29|       odbyło drugą połowę drogi i poczęło się zniżać, a Babinicz nie
41 III,30|           całe jego ciało dygotać poczęło, jakby je paroksyzm febry