Tom, Rozdzial

 1  I,5  |               mores przed Kmicicem!... Widzisz! wynieśli się pokornie jak
 2  I,5  |              pokornie jak barankowie - widzisz! a czemu? bo się mnie boją!~
 3  I,9  |              rzekł:~- Owóż, jak waćpan widzisz, ode mnie zależy: albo ci
 4  I,13 |             odpowiedział książę. - To, widzisz, mości mieczniku, z siarki
 5  I,13 |               im znane, a uwierzyli... Widzisz!:.. Czemu byś to ty jedna
 6  I,14 |            podniósł do góry:~- Ty mnie widzisz! Ty mnie sądzisz!...~- Mości
 7  I,17 |                  Jak to: "dawaj"?~- Bo widzisz, mości Kowalski, żeby to
 8  I,17 |                ty musisz wiedzieć... i widzisz, moglibyśmy trochę ku nim
 9  I,17 |                mnie, jeno Kowalskiego. Widzisz, Panie Michale, to okrutnie
10  I,18 |         wiktorii?~- Jużci, naszym.~- A widzisz! A czemu nie Szwedom?~-
11  I,20 |                we drzwiach.~- A to nie widzisz, że się mroczy?... Światła! -
12  I,20 |               ale... zaraz nie mogę... Widzisz waszmość, że mam gości...
13  I,20 |             pan Dowgird z Plemborga.~- Widzisz, panie mieczniku - odrzekł
14  I,21 |           poszedł!~- Nie zwódź, sam to widzisz, że reszta polskich ludzi
15  I,25 |        Taurogów przeniósł, co jak waść widzisz, czynię właśnie. Ma foi!
16  I,25 |            mnie książę hetman obdarza, widzisz wasza książęca mość, że
17  I,26 |            mnie tu wasza książęca mość widzisz, tak bym jej łeb roztrzaskał...
18 II,1  |            prowadź, póki prosim. A nie widzisz, chamie, że rannego wieziem!~-
19 II,10 | niepodobieństwo!.. - zawołał Kmicic.~- Widzisz waszmość - rzekł pan starosta -
20 II,13 |                się, co mogło. Każdego, widzisz, Szweda, którego udało mi
21 II,26 |             ciebie... Ty, panie, jeden widzisz mój żal i moje łzy!... Jam
22 II,32 |           Kiejdanach rozstrzelano.~- A widzisz! - wtrącił król.~- Po tym
23 II,35 |                 widzę!~- Co tam waćpan widzisz!... On, ja, Grabowski, Stołągiewicz,
24 II,35 |           jeżeli ty, pani siostro, nie widzisz jego strzelistych spojrzeń
25 II,37 |          kształt bąków mnie cięły.~- A widzisz... Godnaże to jaka dziewka?~-
26 II,38 |          kształt bąków mnie cięły.~- A widzisz... Godnaże to jaka dziewka?~-
27 II,41 |              ty?~- Zemsty poniecham.~- Widzisz, panie Kmicic, siła razy
28 III,2 |              mość same tylko trudności widzisz.~- Ale wciąż ufam w szczęśliwą
29 III,17|               godność nie uważać!~- Bo widzisz, Sakowicz, że mój Kastor
30 III,19|            pszczoły... Ot, jak mnie tu widzisz, prawda!~- I co później?~-
31 III,20|           zsyłasz mękę, do której, sam widzisz, sił mi brakuje!~Tu zwrócił
32 III,21|           Bogusławem wnet poradzą.~- A widzisz! nie mówiłem ci? - rzekł
33 III,23|              Anusia zaś jej na to:~- A widzisz! A małoś to mnie nałajała
34 III,24|             wiesz, co dalej będzie?... Widzisz! nie wiesz, bo już swymi
35 III,25|             wiesz, co dalej będzie?... Widzisz! nie wiesz, bo już swymi
36 III,27|       desperację... ale zawsze... tyś, widzisz, zdrajcę ojczyzny wypuścił,
37 III,28|              mówić zdyszanym głosem:~- Widzisz... nie mogę... Ty szczęśliwa!...
38 III,30|             nad czym płakała ojczyzna. Widzisz teraz, Panie, że to była
39 III,31|                chce, dzieje.~- Ale bo, widzisz, prawo za nami. Miejsce
40 III,31|            myśleć! - odrzekła.~- Bo to widzisz... pochudłaś... Hm!... Być