Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          Żmudzin w żarna huczał.~Chwilami jednak przerywał robotę,
 2  I,1  |    wprawdzie nie wybuchnął, choć chwilami przelatywały mu jakby błyskawice
 3  I,5  |         W sercu nurtował mu żal, chwilami gniew, ale przede wszystkim
 4  I,6  |           błogosławieństwa.~Więc chwilami zdawało się pannie, że to
 5  I,7  |         przychodził i szablą już chwilami zupełnie swobodnie zaczął
 6  I,7  |    gawędząc i ziewając głośno, a chwilami klnąc wrażego Kmicica, który
 7  I,12 |      posuwał się lub zatrzymywał chwilami, gdy trabant zagradzał drogę
 8  I,14 |       Radziwiłła.~Zdawało mu się chwilami, że prócz niego jest jeszcze
 9  I,14 |        szalony, wściekły chwytał chwilami za pierś oligarchy. Nozdrza
10  I,18 |      zamykały drogę z obu stron. Chwilami próbowali zatrzymać się,
11  I,18 |         machał szablą jak cepem; chwilami gdy nie miał nikogo na długość
12  I,22 |  rozterką, jaka ich rozdzielała.~Chwilami wydawało mu się, że kocha
13 II,1  |        koniu i obmywał mu twarz; chwilami zatrzymywał się dla podczerpnięcia
14 II,2  |         począł chodzić po izbie; chwilami zatrzymywał się przed Kiemliczem
15 II,7  |    wypłukali do cna konfederaci.~Chwilami zdawało się księciu, że
16 II,10 |  bardziej stawało się straszno i chwilami zdawało mu się, że niech
17 II,12 |        nad nią na kształt tęczy. Chwilami pieśni milkły i tłumy poczynały
18 II,12 |     jakoby z fletni zaziemskich. Chwilami zdawały się one sączyć jak
19 II,14 |   godzinie, która miała nadejść, chwilami zatrzymywał się, otwierał
20 II,14 |        pociskiem jakby piorunem.~Chwilami wybuchał śmiechem, gdy większe
21 II,15 |        słupy i arkady widać było chwilami groźne zarysy klasztoru,
22 II,15 | nadlatywały kule śmierć niosące. Chwilami całe powietrze nad klasztorem
23 II,17 |  pospolitą miarą żołnierską, aby chwilami nie miał pocieszać się jeszcze
24 II,17 |           poszepnął Czarniecki - chwilami myślę, że mu się uda, i
25 II,18 |         w niemocy na owe mury, i chwilami śmiech pusty go brał.~I
26 II,21 |         w gorączce od oparzenia. Chwilami myślał, że przyjdzie mu
27 II,23 |      poczęła krążyć, wzbijać się chwilami w górę, chwilami zniżać
28 II,23 |     wzbijać się chwilami w górę, chwilami zniżać nad samą głową monarszą,
29 II,25 |        pędzili jeszcze szybciej.~Chwilami zakrywały ich przed oczyma
30 II,27 |        podawał, i począł czytać. Chwilami przerywał czytanie i poczynał
31 II,29 |      zamieszkało mu przerażenie. Chwilami myślał, że otacza go całkiem
32 II,36 |          i śmiech pusty go brał. Chwilami znów burzył się w duszy
33 III,4 |          w poczuciu bezsilności. Chwilami z piersi tych mimowolnych
34 III,4 |      wyrywał się krzyk straszny. Chwilami rozlegał się płacz powszechny;
35 III,19|         się do pochodu chorągwi.~Chwilami oddychał głęboko i przeciągał
36 III,23|     dusiła go wściekłość, gniew; chwilami myślał, że zwariuje albo
37 III,23|   wojskach może się znajdować? I chwilami niepokój ogarniał go śmiertelny,
38 III,24|        Rzeczypospolitej Szwedzi. Chwilami, rzekłbyś, napadała go wściekłość
39 III,25|        Rzeczypospolitej Szwedzi. Chwilami, rzekłbyś, napadała go wściekłość
40 III,32|        Oleńka, Oleńka, Oleńka!~I chwilami płacz radości chwytał go