Tom, Rozdzial

 1  I,1  |               To rzekłszy Kmicic wstał i wyszli oboje do sieni.
 2  I,4  |       ten, który stopy nie miał, wstał z ławy i zbliżywszy się
 3  I,4  |     zakrzyknął:~- Rum! rum!~Kurz wstał z podłogi i przesłonił walczących,
 4  I,6  |                 ROZDZIAŁ 6~Dzień wstał blady i oświecił kupę gruzów
 5  I,7  |        rzekłszy pan Wołodyjowski wstał z ławy i zabierał się do
 6  I,8  |     prócz ręki.~Pan Wołodyjowski wstał.~- Waćpanna mnie nie chcesz?
 7  I,13 |           Nic, nic!...~Radziwiłł wstał, ruszył spiesznym krokiem
 8  I,13 |         wasza miłość!~Komorowski wstał, rozwinął leżący przed sobą
 9  I,16 |     rzekł Radziwiłł.~Pan Andrzej wstał.~- Umiesz bronić przyjaciół -
10  I,21 |    umęczenia nie mógł. Po chwili wstał i począł chodzić po komnacie.
11  I,22 |    wzmagał się.~Na koniec książę wstał.~- Mości panowie, proszę
12  I,22 |          Jurzyc.~Pan Szczaniecki wstał z kolei i wzniósł kielich.~-
13  I,22 | wileńskiemu!~Oczywiście nikt nie wstał. Nie śmiano się już również,
14  I,22 |      odsunął z łoskotem krzesło, wstał i wyszedł z sali.~- Win
15  I,22 |       żyje! Niech panuje!~Magnat wstał z twarzą czerwoną jak szmat
16  I,25 |            Tu książę ożywił się, wstał z krzesła i począł chodzić
17  I,25 |        córką - dla mnie! ~Kmicic wstał nagle.~- Dziękuję waszej
18 II,2  |    zamyślił się głęboko. Po czym wstał i począł chodzić po izbie;
19 II,4  |          Jedziemy na noc!~Soroka wstał i wyszedł.~Kmicic udawał
20 II,7  |      oczyma po komnacie, po czym wstał; książę Janusz myślał, że
21 II,8  |       rąk, po czym książę Janusz wstał pierwszy i podał rękę pani
22 II,15 |     rozłożonymi rękoma, wreszcie wstał wypogodzony.~- Pomódlcie
23 II,16 |         ksiądz Kordecki.~Zdrajca wstał i wyszedł z definitorium.
24 II,21 |    pomodliwszy się i wypłakawszy wstał uspokojony, z twarzą wiele
25 II,21 |      kolei i Kmicic wrócił, król wstał, ścisnął go za głowę i rzekł:~-
26 II,23 |     dygnitarzy.~Wtem ze szczytów wstał wiatr i niosąc na skrzydłach
27 II,27 |         szarym gromadom kmiecym.~Wstał książę prymas, owiany jakby
28 II,28 |         pomroce i wietrze, który wstał od strony północnej i dął
29 II,29 |     kilka głosów.~Na to Charłamp wstał i wyjąwszy szablisko, cisnął
30 II,34 |        snem kamiennym.~Nazajutrz wstał orzeźwion wielce i silniejszy
31 II,39 |           gdzie jest...~Wojewoda wstał, lecz usiadł, i zaraz począł
32 II,40 | hetmańskim rozmowy.~Pan Sakowicz wstał, podszedł ku niemu i uderzył
33 II,41 | nadzwyczajnego.~Tymczasem książę wstał i nie rzekłszy ni słowa
34 III,5 |       który dotąd nic nie mówił, wstał na znak, że posiedzenie
35 III,6 |         Roch bardzo prędko, więc wstał w strzemionach dla lepszego
36 III,9 |     Uniesienie go porwało, bo aż wstał w kulbace i jeszcze potężniej
37 III,17|      młodziku!...~Na to Bogusław wstał, w jednej chwili skruszył
38 III,18|        się czekanikiem. Sakowicz wstał.~- A co? można do Oleńki? -
39 III,30|   wypoczynkowi.~Nazajutrz jednak wstał dość rano, aby straty własne