Tom, Rozdzial

 1  I,3  |     Mówiłeś o tym, alem nie chciał wierzyć. Skąd mu taka konfidencja
 2  I,10 |         senat do tej pory nie chcą wierzyć, aby jego królewska mość
 3  I,10 |        podszyty, który oczom swoim wierzyć nie chciał.~- Jeńców prowadzą!
 4  I,11 |         rozumiem, a jeszcze mi się wierzyć nie chce...~- Co myślisz
 5  I,12 |              Dziś nikomu nie można wierzyć - odparł posępnie Stanisław
 6  I,12 |     Kmicicem, ażeśmy wszyscy oczom wierzyć nie chcieli, bo choć wielki
 7  I,13 |     zobaczył! Możesz w to waszmość wierzyć, bo ja symulować nie umiem.
 8  I,13 |            długo oczom nie chciała wierzyć. Toż ona sobie wyobrażała,
 9  I,13 |            niej modlił:~- Mogęż ja wierzyć? - odrzekła dziewczyna.~-
10  I,13 |         miłość żyła, gotowa zawsze wierzyć i przebaczać bez końca.~"
11  I,13 |        Mości książę! Uszom własnym wierzyć nie chcemy! Na rany Chrystusa!
12  I,15 |        zaczął:~- Nie chce się w to wierzyć, abyśmy mieli być na gardle
13  I,17 |   przysięgnę!~- Dalibóg! oczom się wierzyć nie chce - mówił Stanisław
14  I,17 |          że do Upity, i możecie mi wierzyć, żem szkapy nie żałował,
15  I,21 |       ofiar pieniężnych niezdolny, wierzyć początkowo nie chciał, by
16  I,23 |     ratować ją można?... Czemu mam wierzyć? Czy temu, com wonczas słyszał,
17 II,6  |             ale w pierwszej chwili wierzyć nie chciał. Cóż by się stało
18 II,9  |        zakręciła, oczy nie chciały wierzyć temu, na co patrzyły, dech
19 II,12 |           ojcze wielebny, nie mamy wierzyć, że właśnie Bóg zaślepieniem
20 II,13 |          radzić. Wielu nie chciało wierzyć, aby jakikolwiek nieprzyjaciel
21 II,14 |           Miller, jakżeż nie mieli wierzyć żołdacy?~Zauważono zaraz,
22 II,15 |          Miller zaś nie przestawał wierzyć, że zakonnicy pragną tylko
23 II,16 |            bo jakże zakonnicy mogą wierzyć, że jenerał dotrzyma im
24 II,16 |      pragnie układów, ale nie może wierzyć jenerałowi, który posłów
25 II,19 | szlochaniem.~Niektórzy nie chcieli wierzyć jeszcze; lecz napływały
26 II,21 |         było.~- Uszom się nie chce wierzyć! - rzekł pan kanclerz Koryciński.~-
27 II,29 |      której się stoczył, sam sobie wierzyć nie chciał. Wszystko go
28 III,5 |           własne uszy nie słyszał, wierzyć bym nie chciał, choćby mi
29 III,14|            zdumion i uszom własnym wierzyć nie chciał, ale uwierzywszy
30 III,16|      polskim, nie chciała im zrazu wierzyć, lecz pragnąc się upewnić,
31 III,17|     przekonany, że obrazą jest nie wierzyć Radziwiłłowi, nawet wówczas
32 III,20|           nie wierzyła, nie śmiała wierzyć.~- Kto jego zwycięży? kto
33 III,21|        siłą. Możecie mi waćpaństwo wierzyć, bom obie potęgi widziała...
34 III,21|         ciebie nie lubił, temu się wierzyć nie chce...~- Lubić to on
35 III,23|           słońca. Uszy nie chciały wierzyć, że kanclerz Oxenstierna
36 III,26|      radośniejsze, tak radosne, że wierzyć w nie było trudno.~Oto naprzód
37 III,26|          Pan Andrzej własnym oczom wierzyć nie chciał i czas jakiś
38 III,26|       ciągnąć? Niepodobna było nie wierzyć. Ręka była pana Wołodyjowskiego,
39 III,28|    zobaczył, naprzód oczom własnym wierzyć nie chciał, potem zapłakał