Tom, Rozdzial

 1  I,4  |            i infamisów! ~- Hej! na rany boskie, towarzysze! słyszycie? -
 2  I,5  |      chwycił ją za obie ręce:~- Na rany Chrystusa ! czy ty chcesz,
 3  I,7  |           żołnierzy wysieczono. Na rany boskie zaprzysięgnę, żem
 4  I,7  |            umarłego. A kto tu umie rany opatrywać?~- Krzych Domaszewicz.
 5  I,7  | przygotowany poprzednio plaster do rany i rzekł:~- Teraz jeno niech
 6  I,9  |               różne mi tu maści na rany przykładają... ale nie byłoby
 7  I,10 |           przy tym pamięta jeszcze rany polską szablą zadane pod
 8  I,10 |      łagodny, o którym mówiono, że rany mogły się goić pod jego
 9  I,11 |         miłosierdzie boskie!... Na rany Ukrzyżowanego!... To się
10  I,13 |     własnym wierzyć nie chcemy! Na rany Chrystusa! także to ma pójść
11  I,14 |       zaprzysięgli... Przez krew i rany Chrystusa! Zali ty myślisz,
12  I,15 |      podwórca.~- Panie Michale! na rany boskie, krzyknij im, żeby
13 II,4  |          do czasu od przyschniętej rany boleści go brały.~Nieznajomy
14 II,10 |           przemówić nie mógł.~- Na rany Chrystusa! - rzekł wreszcie -
15 II,13 |       wiatr z deszczem tętni.~- Na rany Chrystusa! to nie wiatr,
16 II,15 |              Na Boga żywego i jego rany, uczyńmy wycieczkę! Ludzi
17 II,15 |        pobił owych żołnierzy, lecz rany głębokie w twarzach i piersiach,
18 II,17 |      zbawienie idzie ku wam. Na te rany boskie, czerwone, przyjdzie
19 II,21 |          ręka boża, ale przecie na rany Chrystusa! nie znalazł się
20 II,23 |      doskonale.~- Nie wstyd mi tej rany - rzekł - bo mi ją zadał
21 II,24 |              Bo tam śnieg leży. Na rany boskie! Już są blisko!...
22 II,26 |        młody junak żadnej ciężkiej rany nie otrzymał i tylko krwi
23 II,26 |          mego i mojej matki, na te rany Ukrzyżowanego, to nieprawda!...
24 II,26 |        zemstę przysłał ten list. Z rany się w lesie podgoiłem, ale
25 II,33 |           go! - mówił Kmicic.~- Na rany boskie! czekaj waść! Jeszcześ
26 II,34 |           Na mękę Pańską! mniej te rany bolą... Toż ta dziewka dotąd
27 III,1 |       głową zanurzał, najmniejszej rany nie poniósł.~Tymczasem przyciągnął
28 III,4 |       rzekł.~- Na Chrystusa i jego rany! Most nie wykończony! -
29 III,6 |       twarz miał pociętą, lecz owe rany podniecały go tylko. Bił
30 III,7 |      szczera dusza, ale i Sapia do rany przyłóż, to się zgoi. Bodaj
31 III,11|         wróciła mu siły i zdrowie.~Rany pogoiły mu się wszystkie,
32 III,18|            skórze nie spisał.~- Na rany boskie, radź mości książę!~-
33 III,20|           mu przyszło.~- Czemu? na rany Pańskie! czemu?~- Bo taka
34 III,23|           większa i nie mogłem, na rany Chrystusa Pana przysięgam,
35 III,26|      pruskie, tym srożej paliły go rany serca, jakby owe pożary,
36 III,28|     nieszczęsnej Oleńki. Wszystkie rany duszy odnowiły się w niej
37 III,29|           zawołał pan Tomasz. - Na rany Chrystusa! skoczże waść
38 III,29|         zaroślom~Co to jest?... Na rany Chrystusa! Co to jest? -
39 III,32|     miesiąc po powrocie do Lubicza rany pana Andrzeja poczęły się