Tom, Rozdzial

 1  I,10 |               przykładem dygnitarzy i radość stała się powszechną. Wiwatowano
 2  I,13 |            grzechy i występki; więc i radość, i poczucie własnej niemocy,
 3  I,22 |            się Szczaniecki odezwał.~I radość biła od całej osoby książęcej,
 4  I,23 | radziwiłłowski i szwedzki, czuł jakby radość wielką na myśl, że szczęście
 5 II,2  |               gorsze, a i starość nie radość!... Proszę do chaty, w niskie
 6 II,2  |           chaty rżały jakieś konie, a radość i uniżoność starego mieszała
 7 II,9  |            rajtarami i musiała udawać radość z upadku Krakowa i klęski
 8 II,11 |            czci, ale zarazem nieznana radość, wielka, błoga. Od tego
 9 II,12 |              przeszkodzić to dla nich radość niezmierna, której by pewnie
10 II,13 |             sercu miał tedy modlitwę, radość i wdzięczność.~W tym usposobieniu
11 II,14 |              policzkach i jakąś dziką radość w twarzy. Co chwila pochylał
12 II,15 |               po rannej mszy panowała radość niezmierna. Ci, którzy na
13 II,16 |    zapowiedział Miller otwarcie bram. Radość w obozie szwedzkim zapanowała
14 II,16 |        zdumieniem ujrzeli na obydwóch radość tak wielką, tak nieziemską,
15 II,19 |            całą twierdzę w powietrze.~Radość niezmierna ogarnęła znużonych
16 II,19 |               szczęście nieprzebrane, radość bez końca!...~Lecz Ty mi
17 II,19 |             jego twarzy niewysłowiona radość. Jenerał sam był obecny
18 II,19 |           łamali się opłatkami. Cicha radość płonęła na wszystkich twarzach,
19 II,24 |             milczenie, potem zaś nowa radość wybuchła.~Poczęto wypytywać
20 II,25 |               Biskupi podzielali jego radość, dygnitarze świeccy twierdzili,
21 II,25 |              Szwedami. Nowa nastąpiła radość, gdy pan marszałek oświadczył,
22 II,25 |              Marszałka taka opanowała radość, takie uniesienie, że aż
23 II,30 |               i jej Patronki. Za czym radość niepojęta jako czysty płomień
24 II,31 |               i jej Patronki. Za czym radość niepojęta jako czysty płomień
25 II,37 |           największy grzech odpuścił. Radość tę sprawił mu następujący
26 II,37 |          ukochanemu wodzowi przysłał. Radość tedy jak płomień wybuchnęła
27 II,38 |           największy grzech odpuścił. Radość tę sprawił mu następujący
28 II,38 |          ukochanemu wodzowi przysłał. Radość tedy jak płomień wybuchnęła
29 III,1 |           Szwedach jeszcze zostające.~Radość była w obozie szwedzkim
30 III,2 |              sadzał.~Lecz któż opisze radość i rozrzewnienie księżnej
31 III,7 |             Lecz przedwczesna to była radość, bo niemniej Sandomierz
32 III,9 |              całą duszą mógł objąć tę radość, która na niego spłynęła,
33 III,18|              proszą, i że zbyt jawnie radość okazuję... Lecz owo żyliśmy
34 III,21|              roześmiał, to już i mnie radość brała, jakobym owo niewolnicą
35 III,27|         ramion wyrastają mu skrzydła; radość ogarnęła go jak wicher i
36 III,27|               przed sobą.~Lecz próżna radość. Nie ubiegli jeszcze tysiąca
37 III,29|               w mgnieniu oka, po czym radość niepojęta pochwytuje wszystkie
38 III,29|              jej siły strach, a potem radość tak wielka, że do szału
39 III,30|           modlitwy się nie zdobył, bo radość objęła go do wichru podobna