Tom, Rozdzial
1 I,1 | pięknością zawstydzona. Kmicic puścił ją wreszcie i uderzył się
2 I,4 | czasem też który słowo puścił. "To z Lubicza?"- "Tak,
3 I,5 | poniewieskie, pobił ludzi, puścił gołych oficerów na śniegi...
4 I,10 | się jeszcze większy. Ktoś puścił nagle wieść, że różnowiercy,
5 I,11 | zastępujący w nagłym razie szablę, puścił się z impetem za otyłym
6 I,12 | ten starostwo oszmiańskie puścił. On i pan Niewiarowski,
7 I,12 | spostrzegłszy Wołodyjowskiego puścił się ku niemu u rysią.~-
8 I,17 | się, ale pana Rocha nie puścił, i obaj utworzyli jakoby
9 I,17 | trwogę! - rzekł.~Po czym puścił się wzdłuż szeregu.~- A
10 I,25 | stamtąd do Białegostoku, puścił się bocznymi drogami z Kiejdan
11 I,25 | pień wyciął ludzi, a miasto puścił z dymem, gdyby nie niespodziewana
12 I,26 | zajmuje... Mów dalej...~Kmicic puścił cugle książęcego konia,
13 II,1 | nie byłby ja jego żywego puścił.~- I tak kiep z ciebie,
14 II,4 | wyczytali, ale ja bym go nie był puścił.~- Cóż w tych listach było? -
15 II,10 | nóg. Chciała uciekać, nie puścił i całując jej stopy, powtarzał:~-
16 II,15 | myśli sobie: "Sto - dość!" Puścił ją. A sam zdrowy i żyw do
17 II,18 | był zmykać. Kmicic więc puścił się, nie tracąc minuty,
18 II,18 | sobie i strach go zdjął.~Puścił się znowu całym pędem; nagle
19 II,23 | Kiemlicze, za mną!~To rzekłszy puścił konia w cwał, a za nim trzech
20 II,26 | poszarpano, za com miasto z dymem puścił...~- Na Boga! Toż to kryminał! -
21 II,26 | instancję natarczywie wnosił. Puścił mnie tedy wolno, ja zaś
22 II,28 | Już byś jej z rąk nie puścił... I dobrze byś uczynił,
23 II,34 | tłuc głowę jego o zrąb.~Puścił go wreszcie zupełnie ogłupiałego,
24 II,40 | byle mi tego żołnierza puścił!..~- Czekaj - rzekł hetman. -
25 III,4 | kulbace, podniósł szabelkę i puścił ją w ruch podobny do ruchu
26 III,4 | konia, pan Wołodyjowski puścił szablę na sznurek i chwycił
27 III,6 | gościł, poił, do rana nie puścił, za to rano połączyły się
28 III,9 | z nozdrzy, on zaś szablę puścił na temblak, czapkę zerwał
29 III,24| pana hetmana polnego nie puścił.~Zaś ocalony od Bogusławowego
30 III,25| pana hetmana polnego nie puścił.~Zaś ocalony od Bogusławowego
31 III,26| Tatarów, że wreszcie, gdy ich puścił na kształt stada drapieżnych
32 III,26| zwiastuna klęski żywcem nie puścił. Pułkownik Forgell, brat
33 III,27| że nieprzyjaciel umyślnie puścił Kmicicową watahę przez bród,
34 III,27| wyprostował się w kulbace, szablę puścił na temblak i złożywszy ręce
35 III,27| oprzytomniał prędko; szablę puścił na temblak, przeżegnał się,
36 III,27| wyłowiwszy wszystkich rajtarów puścił się na poszukiwanie wodza.~
37 III,27| sobie podać konia, siadł i puścił się z częścią Tatarów ku
38 III,29| rachunki do załatwienia, puścił się w swe dawne strony i
39 III,30| niegdyś za kompanionów z dymem puścił! Widocznie ręka boska kierowała
|