Tom, Rozdzial

 1  I,1  | spodziewającą się takiego postępku Oleńkę za ręce i ku ognisku odwrócił,
 2  I,3  |           bardziej podziwiał swoją Oleńkę. Przed kompanionami też
 3  I,5  |     Andrzej spojrzał chełpliwie na Oleńkę i wąsa począł pokręcać;
 4  I,8  |       sądził, że pan Kmicic napadł Oleńkę z siłami pożyczonymi u nieprzyjaciela.~-
 5  I,13 |             i mienił. Kmicic wiódł Oleńkę, która leciuchno wsparła
 6  I,13 |          czterdziestu, a po prawej Oleńkę Billewiczównę, za którą
 7  I,13 |      Kmicic przechylając się przez Oleńkę. - Hej! to pan Wołodyjowski!~-
 8  I,19 |           żadnym razie nie będę na Oleńkę nastawał. Zresztą nie moja
 9  I,20 |           miecznika rosieńskiego i Oleńkę, zwłaszcza że i rozkaz książęcy
10  I,20 |        jednej chwili Kmicic poznał Oleńkę. Więc serce zabiło mu żywiej
11  I,20 |        pana miecznika dźwigającego Oleńkę, którą był znalazł leżącą
12  I,20 |  poleceniem, by Kmicic miecznika i Oleńkę do Kiejdan sprowadził. Pan
13 II,1  |          za ich cenę można by było Oleńkę uratować...~Lecz zły duch
14 II,1  |     Zgubiłem sławę, cześć, siebie, Oleńkę!...~Rana w twarzy paliła
15 II,2  |        Podobnoż to łatwiej ratować Oleńkę, łatwiej konfederatów niż
16 II,4  |        pierwszy ujrzał w czeladnej Oleńkę między prządkami.~Widział
17 II,4  |          Billewiczów wspominał, że Oleńkę widywał.~Z zadumy zbudziło
18 II,8  |        rzucił długie spojrzenie na Oleńkę, która udając, że nie słyszy,
19 II,10 |     pragnie!... Ja mam także swoją Oleńkę umiłowaną. Niechże twój
20 II,11 |             a wszystkim chodziło o Oleńkę. Ona czekała ratunku od
21 II,11 |          za późno!" - i chwyciwszy Oleńkę, znikli z nią gdzieś w ciemnościach.~
22 II,15 |         tych dziewcząt przypomniał Oleńkę.~"Ej, ty moja niebogo! -
23 II,18 |           przywiodła mu przed oczy Oleńkę. Miłość ozwała się w nim
24 II,41 |     krzywdy zapłacisz... Uratujesz Oleńkę, Sorokę... Bij! Bij!...~
25 III,16|        Wodoktów, popychali jeszcze Oleńkę po owej pochyłości, śpiewając
26 III,16|        Wołodyjowskiego rozweseliło Oleńkę. Takiego by jej opiekuna!
27 III,17|     Paterson zatrzymał miecznika i Oleńkę oznajmieniem, iż książę
28 III,17|           spojrzał nieco bokiem na Oleńkę.~Książę zaś mówił dalej:~-
29 III,17|            mrugnął tak wyraźnie na Oleńkę, że ta aż przelękła się,
30 III,17|            jakiś patrzył jeszcze w Oleńkę, na koniec twarz mu złagodniała,
31 III,20|       mówił, pokrzepiając siebie i Oleńkę, miecznik - wojennik to
32 III,21|           pełną, czcił i ubóstwiał Oleńkę, a od pierwszego wejrzenia
33 III,21|         natomiast począł odwiedzać Oleńkę, bo pierwsza, spotkawszy
34 III,21|     korkach się jak fryga okręcać, Oleńkę po oczach całować, pana
35 III,23|          Raz chwycił niespodzianie Oleńkę w ramiona, zaryczał wielkim
36 III,26|     Babinicz, do Taurogów dojdzie, Oleńkę swoją odnajdzie, przebłaga,
37 III,27|          że są rozkazy wydane, aby Oleńkę na gardle w Taurogach karano,
38 III,29|         woleli wszelako patrzeć na Oleńkę, która zachowywała się całkiem
39 III,32|            tłumów. Miecznik porwał Oleńkę i wyprowadził na ganek;