Tom, Rozdzial

 1  I,5  |            zakrzyknął:~- Jak Bóg w niebie, od takich delicyj rozum
 2  I,7  |            obejrzał się naokoło po niebie. Świtało już. Na wschodzie
 3  I,8  |          aż nagle ujrzał lecące po niebie stadko dzikich kaczek.~Wówczas
 4  I,10 |            kraje. A oprócz tego na niebie pojawiły się znaki złej
 5  I,11 |        żurawi zaczerniał wysoko na niebie, grając donośnym krzykiem -
 6  I,11 |       zjeżdża. Będzie wam tu jak w niebie, jeśli nuda nie dokuczy.
 7  I,12 |      gwiazdy migotały tysiącami na niebie; oni, jadąc noga za nogą,
 8  I,13 |           u nas Ujścia, jako Bóg w niebie!~I w miarę kielichów rozgrzewały
 9  I,14 |           aby się to stało, bo i w niebie nie znalazłaby dusza moja
10  I,14 |           wojewodo wileński!...~Na niebie poczęło świtać.~
11  I,15 |      gwiazd migocących na pogodnym niebie. Oczy Zagłoby nie schodziły
12  I,19 |            kazalibyśmy, jako Bóg w niebie, szyje poucinać. Tak to
13  I,20 |            śmierć, gdyż jako Bóg w niebie, twoja ostatnia godzina
14  I,23 |          Kraków oblegną, jak Bóg w niebie. Czarniecki ma go bronić,
15  I,23 |            a skusi się, jak Bóg na niebie, bo o domu własnym więcej
16 II,11 |            badali znaki na ziemi i niebie, powtarzali proroctwa i
17 II,11 |        czysty; na blednącym zwolna niebie migotały niepoprzesłaniane
18 II,12 |        jego wieściom?~- Jak Bóg na niebie! - odparł pan Andrzej.~-
19 II,13 |    straszliwych zjawisk na ziemi i niebie, widomych znaków gniewu
20 II,14 |    słodyczy, upojenia; duszą był w niebie, w jasnościach, w odwiecznym
21 II,14 |           Ledwie tedy rozbłysło na niebie, rozpoczęła się walka artylerii;
22 II,19 |         krótką, jako błyskawica na niebie przemijającą, po której
23 II,19 |            Roje gwiazd świeciły na niebie, mieniąc się różowo i błękitno.
24 II,26 |             a przez to nie tylko w niebie będzie zasługa, ale się
25 II,29 |           zleciał, bo że ich tam w niebie nie przyjęto, to pewna!~-
26 II,34 |            dziś dzień, jako Bóg na niebie, tak się spotkamy! - mówił
27 III,4 |          okiści.~Na pogodnym wciąż niebie codziennie widać było sznury
28 III,7 |     Ustrzelą mi chłopa, jak Bóg na niebie! - desperował dalej Zagłoba. -
29 III,9 |            widział oczyma duszy na niebie.~Wolno mu było o niej marzyć,
30 III,12|          się spotkamy, jako Bóg na niebie, choćbym miał w przebraniu
31 III,13|          się spotkamy, jako Bóg na niebie, choćbym miał w przebraniu
32 III,15|            jakby grzmoty poczęły w niebie walczyć ze sobą. Niezmierne
33 III,19|          na Podlasie?~- Jako Bóg w niebie. A wojska powyprawiane wedle
34 III,20|            tak uczynię, jako Bóg w niebie!~- Mając zaś rozkaz, który
35 III,24|         Wołodyjowski.~- Jak Bóg na niebie, tak się przemknę, i to
36 III,25|         Wołodyjowski.~- Jak Bóg na niebie, tak się przemknę, i to
37 III,27| wzniesienie. Już też zorze były na niebie i powietrze przesycało się
38 III,29|         Tymczasem ściemniło się na niebie, ale w zaścianku blask czynił
39 III,30|        bezmyślnie rozglądać się po niebie, jakby pogodę chciał wymiarkować.