Tom, Rozdzial

 1  I,1  |      powinien drogę znać. A tam mnie Kokosiński z kompanami czeka... wielcy
 2  I,2  |           szedł olbrzymi pan Jaromir Kokosiński, Pypką się pieczętujący,
 3  I,2  |        śmiejącego się pana Andrzeja; Kokosiński podniósł uszniak do góry
 4  I,2  |       powtórzyli chórem, po czym pan Kokosiński wręczył Kmicicowi uszniak,
 5  I,2  |          nieba na ziemię! - krzyknął Kokosiński.~- Nie daj czekać niebożętom!~-
 6  I,2  |              okolicę poznać - odparł Kokosiński. - Szczęśliwyś ty, Jędrusiu,
 7  I,2  |          nadzieja, Jędrusiu! - wołał Kokosiński - choć na grochowinach pozwól
 8  I,2  |            słowa, Jędrusiu! - odparł Kokosiński nadstawiając mu~swe pucołowate
 9  I,2  |          piersi i drzemał. Po chwili Kokosiński jął śpiewać: "Len mędliła
10  I,3  |          zasię - rzekł flegmatycznie Kokosiński.~- Pal z bata! - krzyknął
11  I,3  |            przez drogę - odrzekł pan Kokosiński - ale nie wiem, czyli będzie
12  I,3  | Kokosińskiego.~- Hajda ! wystąp!~Pan Kokosiński posunął się krok naprzód,
13  I,3  |              się rękoma za wąsy.~Pan Kokosiński zmieszał się do najwyższego
14  I,3  |        Ranicki - ale największy kiep Kokosiński!~- O zdrajco! Mnieś to łokciem
15  I,3  |             idące z tyłu nadjechały; Kokosiński, Ranicki, Kulwiec-Hippocentaurus,
16  I,3  |             na ratunek! - zakrzyknął Kokosiński.~- Wojsko łyczkowie oprymują! -
17  I,4  |          kościoła, przybyli panowie: Kokosiński, Uhlik, Kulwiec-Hippocentaurus,
18  I,4  |             tedy wystąpił pan Jarosz Kokosiński, śmielszy już jak za pierwszym
19  I,4  |        chciał po ptasiemu zagwizdać, Kokosiński począł się głaskać szeroką
20  I,4  |            ja dobrze słyszę? - rzekł Kokosiński. - Jak to waćpanna nie dasz?
21  I,4  |              słyszycie? - zakrzyknął Kokosiński.- Hej! co to jest? zali
22  I,4  |              na drzwi.~Na koniec pan Kokosiński rzekł przerywanym wściekłością
23  I,4  |         pierwszy przemówić.~Wreszcie Kokosiński rzekł:~- Cóż, mili barankowie?~-
24  I,4  |            Kulwiec ma rację! - rzekł Kokosiński. - Moi mili barankowie,
25  I,4  |            jak my kawalerom! - rzekł Kokosiński.~- I mnie, w którym senatorska
26  I,4  |          Kmicicem pokłócili! - rzekł Kokosiński - przyjechalibyśmy tu jeszcze
27  I,4  |       Uważcie, mości panowie - mówił Kokosiński - jakie tu chłopy rosłe;
28  I,4  |          gorzałki, bo zimno! - rzekł Kokosiński.~- Nie zawadzi! - odparł
29  I,4  |      pachniał. Zwietrzył go pierwszy Kokosiński i kazał dać. Obsiedli tedy
30  I,4  |           gruby!~- A prawda! - rzekł Kokosiński przysłaniając oczy ręką.~-
31  I,4  |        poczekajcie, spytam ! - rzekł Kokosiński.~I podniósłszy głos pytał:~-
32  I,4  |              nogi grzejecie? - pytał Kokosiński.~- Bo zmarzły.~- Bardzo
33  I,4  |               Uhlik przestał grać, a Kokosiński zakrzyknął:~- Hej, towarzysze!
34  I,4  |              guzów szukacie? - pytał Kokosiński.~- At! co gadać! poszli
35  I,5  |       komendę brali jego oficerowie: Kokosiński, Uhlik, Kulwiec, Zend, a
36  I,5  |           dalej... Czwarty leżał pan Kokosiński, najmilszy Kmicicowi ze
37  I,25 |       dawnych kompanionów. Nazwiska: Kokosiński, Kulwiec, Ranicki, Rekuć
38 II,18 |   Kompanionowie stanęli mu na myśli: Kokosiński, olbrzymi Kulwiec-Hippocentaurus,
39 III,26|             jakby żywi przed oczyma: Kokosiński, olbrzymi Kulwiec-Hippocentaurus,