Tom, Rozdzial

 1  I,7  |    dlatego przyszła na nas czarna godzina.~Oczy Marysi poczęły wilgotnieć,
 2  I,7  |         się z Butrymami połączyć. Godzina była dziesiąta z wieczora,
 3  I,8  |           konfuzji, jaka go przed godziną spotkała. Wieść o liście
 4  I,10 |      działa z zapalonymi lontami. Godzina była południowa, pogoda
 5  I,10 |         kłótni, dysput, sporów... Godzina upływała za godziną - końca
 6  I,10 |     sporów... Godzina upływała za godziną - końca tej naradzie nie
 7  I,11 |        dojrzeć, po drugim brzegu. Godzina była druga po południu,
 8  I,12 |          dla obrony przeznaczoną.~Godzina była ranna, ale na dziedzińcu
 9  I,15 |  Tymczasem upłynęła jedna i druga godzina, a w końcu poczęło świtać.
10  I,17 |   Tymczasem upłynęło pół godziny, godzina, dwie, a pan Kowalski ciągle,
11  I,19 |          sinawa, a z każdą niemal godziną przybywało mu srebrnych
12  I,20 |        nadjechać wkrótce za sobą.~Godzina była popołudniowa i słońce
13  I,20 |          w niebie, twoja ostatnia godzina nadeszła.~- Jakim to prawem
14  I,21 |         rozmyślaniach upłynęła mu godzina jedna i druga, na koniec
15  I,24 |           parskały już za oknem i godzina odjazdu biła, czuł, że tamto
16 II,1  |       zaraz na piersi. Tak zeszła godzina i druga, aż na koniec sosny
17 II,6  |      Lipnicki.~Pojechał.~Upłynęła godzina i druga, aż wreszcie dano
18 II,6  |          zdążyć? Zali to ostatnia godzina się zbliża?!"~Tymczasem
19 II,10 |   oszczędzi dla miłości prawdy, i godzina sądu wybije.~- Panie starosto,
20 II,13 |           strach brał na myśl, że godzina wybiła i ta chwila nadeszła,
21 II,14 |         moc bożą rozciągnąć.~Biła godzina druga z południa; procesja
22 II,14 |              Bracia, radujmy się! godzina zwycięstw i cudów się zbliża!~
23 II,15 | rozrzucały kosze, zabijały ludzi.~Godzina jedna upłynęła, potem druga.
24 II,15 |            sami wyzywamy!"~Wybiła godzina pierwsza i druga. Począł
25 II,17 |          potem pół godziny, potem godzina, długa jak wieki.~- Już
26 II,22 |           się na jutrznię, wybiła godzina rozstania. ~
27 II,23 |           dosyć. I z każdą niemal godziną przypadał lepiej królowi
28 II,23 |   kwadrans, po czym pół godziny i godzina.~- Czy uważacie, wasze dostojności -
29 II,24 |        nieubłaganie wybić fatalna godzina zguby lub niewoli.~Jan Kazimierz,
30 II,26 |           miała być ostatnia moja godzina!...~Tu Kmicic jął szarpać
31 II,34 |    Chodził tedy i pracował głową. Godzina płynęła za godziną, on zaś
32 II,34 |         głową. Godzina płynęła za godziną, on zaś nie pomyślał jeszcze
33 II,41 |   zupełnie.~Upłynęło pół godziny, godzina. Za oknem słychać było tętent
34 III,2 |       straży spodziewano się lada godzina.~- Taki on Zamościa naprawdę
35 III,9 |          konie drzemały. Upłynęła godzina. Nareszcie wprawne ucho
36 III,14|         go opuściła, jeno jeść co godzina woła.~- A waść to nie byłeś
37 III,17|          już znużon drogą i późną godziną.~Nazajutrz rano Paterson
38 III,26|        Wedle oficerów bliską była godzina, w której elektor porzuci
39 III,30|           Kozaków przekroczy lada godzina południową granicę. A gdy