Tom, Rozdzial

 1  I,1  |   odpowiedziała dość pewnym głosem Billewiczówna.~Usłyszawszy to przybyły
 2  I,3  |            mnie niemały - odrzekła Billewiczówna - przyjmować w domu tak
 3  I,4  |       naszej myśli! - dodał Józwa.~Billewiczówna zmarszczyła swe sobole brwi
 4  I,4  |           dnia i godziny niepewny.~Billewiczówna zakręciła się w miejscu,
 5  I,4  |              Dziwi mnie - odrzekła Billewiczówna - że waćpanowie do Upity
 6  I,4  |        zali nie śpimy, towarzysze?~Billewiczówna postąpiła krok jeszcze i
 7  I,5  |           w Orszańskiem uczynił...~Billewiczówna podniosła głowę; surowe
 8  I,6  |            sercem wyrwać ją można. Billewiczówna była z tych, co sercem uczciwym
 9  I,7  |           iskrą w proch rozwiane i Billewiczówna stracona na wieki.~- Dla
10  I,7  |            waćpannie na ratunek...~Billewiczówna oprzytomniała zupełnie.~-
11  I,7  |             to zawiódł się srodze. Billewiczówna nie odrzekła ani słowa,
12  I,12 |           jest i urodziwa panna ta Billewiczówna. Byłby ją człowiek miłował
13  I,12 |            ona sama!~- Kto taki?~- Billewiczówna...~- Ta, która ci dała rekuzę?~-
14  I,13 |          oczach Kmicica i rzekł:~- Billewiczówna tu jest!~Kmicic pobladł
15  I,24 |            tu czekają...~- I panna Billewiczówna - dodał Charłamp.~- Waćpanu
16 II,7  |         się:~- Co to za dziewka?~- Billewiczówna.~- Billewiczówna czy Mieleszkówna,
17 II,7  |        dziewka?~- Billewiczówna.~- Billewiczówna czy Mieleszkówna, jedna
18 II,7  |            baby wyją. Jeżeli twoja Billewiczówna taka, to ją sobie zachowaj...
19 II,8  |        oddać królowej francuskiej. Billewiczówna, która wiedziała o jego
20 II,8  |       nieprawda! - krzyknęła nagle Billewiczówna wstając z krzesła z iskrzącymi
21 II,8  |      świecie dworu! A perłaż to ta Billewiczówna, a wdzięczne to, a wspaniałe,
22 II,8  |      komnacie, a mianowicie Oleńka Billewiczówna. Klęcząc przed swym łóżkiem,
23 II,10 |          się otworzyły: weszła nie Billewiczówna, ale panna piękna, szczupła,
24 II,28 |         nie tylko Radziwiłł, ale i Billewiczówna siedzi. Znają cię, niecnoto!
25 II,33 |            widać było, że mu panna Billewiczówna bardzo w oko wpadła, bo
26 II,34 |          granicę pruską. Tam panna Billewiczówna mieszka... u księcia Bogusława...
27 III,11|            jeszcze silniej.~- A... Billewiczówna... tam jest?~- Jest!~Pan
28 III,14|           od innych!~- Jakże panna Billewiczówna owe królewskie hołdy przyjmowała?-
29 III,14|         Hassling. - Przecież panna Billewiczówna dorównywa tamtej urodą,
30 III,16|       rozstrzelanie przez księcia; Billewiczówna, dowiedziawszy się o tym
31 III,16|          przyodzianym, byłaby może Billewiczówna zakochała się w nim na śmierć
32 III,16|          która opanowała mu duszę.~Billewiczówna poczęła go wypytywać:~-
33 III,16|       zapytała ze zdumieniem panna Billewiczówna.~- Tak jest, bo książę nasz
34 III,16|        było, to wtedy być musiało.~Billewiczówna zacisnęła wargi.~- Dziękuję -
35 III,17|          rzucić nim o ścianę.~Wtem Billewiczówna stanęła między nimi.~- Co
36 III,20|              spytała ze zdumieniem Billewiczówna.~A on zamiast odpowiedzieć
37 III,21|     potrafił!... Co tobie, Oleńko?~Billewiczówna otrząsnęła się, jakby pragnąc
38 III,29|       słuszny wolentarzyk!~- Vivat Billewiczówna!~- Popiszmy się, mości panowie,
39 III,32| wrzeszczące:~- Vivat Kmicic! vivat Billewiczówna! Vivat młoda para!~- Vivant