Tom, Rozdzial

 1  I,2  |        do czego?~Ranicki powlókł wzrokiem naokoło, na koniec wykrzyknął
 2  I,4  |      mówiła dalej z roziskrzonym wzrokiem:~- Tak jest! oni winni i
 3  I,6  |      jesteś? - pytała obrzucając wzrokiem tę dziwaczną postać pół-chłopa,
 4  I,10 |        spojrzał na niego dziwnym wzrokiem i zapytał:~- A wasza miłość
 5  I,11 |    jeszcze, spoglądał osłupiałym wzrokiem to na jednego, to na drugiego.~-
 6  I,13 |        począł toczyć wyzywającym wzrokiem po oficerach, ale nikt nie
 7  I,13 |     wieży, spogląda rozpaczliwym wzrokiem przez żelazną kratę na wesoły
 8  I,13 |         czasu do czasu osowiałym wzrokiem, odpowiadał co chwila: "
 9  I,13 | spoglądali na siebie przerażonym wzrokiem, jakby pytając się wzajem,
10  I,13 |     szeroką poglądając iskrzącym wzrokiem na żołnierzy, a po chwili
11  I,13 |          i rozpaczą, z obłąkanym wzrokiem, z zsiniałymi usty.~Nagle
12  I,15 |       pytał poglądając osowiałym wzrokiem na małego rycerza, w którym
13  I,20 |     spojrzał na nich szczególnym wzrokiem, a potem rzekł zimno, jak
14  I,22 |      którzy trzęśli głowami albo wzrokiem mówili sobie wzajem: "Jesteśmy
15  I,22 | milczeniu, spoglądając niepewnym wzrokiem przed siebie. Niektórzy
16  I,22 |    rosieński rzucił niespokojnym wzrokiem na hetmana w obawie, czy
17  I,26 |         począł patrzeć strasznym wzrokiem na księcia i nienawiść wybiła
18 II,2  |   patrzył na niego roztargnionym wzrokiem, widocznie coś rozważał,
19 II,4  |   żołnierz, powstrzymany groźnym wzrokiem Kmicica, zmieszał się, zaciął
20 II,8  |   Bogusław rzucił na nią bystrym wzrokiem i skłoniwszy się naprędce
21 II,8  |         żelazną twarzą i żbiczym wzrokiem, których sam widok przestrasza,
22 II,12 |       Babinicz grożąc drapieżnym wzrokiem Czarnieckiemu, ku któremu
23 II,15 |    również doradców (tu przeszył wzrokiem Wrzeszczowicza), którzy
24 II,19 |   obecnych, jakby zachęcając ich wzrokiem, rzekł:~- Przepraszam waszmościów,
25 II,19 |      jakby go chciał ukryć przed wzrokiem najezdników, otulić i osłonić
26 II,35 |       Pan Kmicic poszedł za jego wzrokiem i poza ramieniem księżnej
27 II,35 |      poczęła spoglądać pytającym wzrokiem na pana starostę.~On zaś
28 II,36 |      potoczył naokoło przelękłym wzrokiem i ujrzał dzikie twarze patrzące
29 III,2 |     brodę kręcić, a swym żbiczym wzrokiem patrzyć, tedy towarzyszowi
30 III,3 |       począł toczyć tryumfującym wzrokiem dokoła, gdy nagle wśród
31 III,5 |        na Zagłobę tak zdziwionym wzrokiem, jak gdyby chciał go spytać:~-
32 III,6 |        Czarniecki przewiercił go wzrokiem, za czym zwrócił się do
33 III,6 |       rzekł pachołek z iskrzącym wzrokiem.~- A siła ich?~- Nie będzie
34 III,8 |      rozległości niepodobna było wzrokiem ogarnąć; jednak, jak okiem
35 III,14|   spoglądał właśnie tryumfującym wzrokiem na Zagłobę i Wołodyjowskiego.~-
36 III,19|       niego przez chwilę dziwnym wzrokiem, od którego Szkot już mieszać
37 III,27|        koniowi ulżyć, sam zaś ze wzrokiem wbitym w Bogusława, z zaciśniętymi
38 III,29|       świecie, on, przed którego wzrokiem samym ludzie bledli, patrzył