Tom, Rozdzial

 1  I,6  |        najlepszą i niemal jedyną we własnych szablach mogli znaleźć obronę;
 2  I,10 |      leniwych, i w sobie samych, we własnych wczasach i dostatkach zakochanych.~
 3  I,10 |       zachrypły, upojony wielkością własnych słów i przekonany, że tej
 4  I,14 |             idąc za dalszym biegiem własnych myśli - potem... Jana Kazimierza
 5  I,16 | okoliczności, że będzie zależnym od własnych stronników, daleko mniejszego
 6  I,16 |       niezgrabny i pokazało się, że własnych ludzi nie umie utrzymać.
 7  I,17 |            ciemna, choć w pysk daj. Własnych palców byś nie poznał. Słuchaj
 8  I,17 |           się zresztą i więźniów, i własnych żołnierzy, i tak był strapiony,
 9  I,17 |        rzucił się jakby wściekły na własnych dragonów.~- Ognia, psiawiary! -
10  I,20 |      ojczyznę, nie tylko króla, ale własnych sług zdradza. Oto jest pismo
11  I,21 |         prosząc za nich, o afektach własnych tylko myślał, ja zaś posłałem
12  I,21 |            Wołodyjowskiego po moich własnych majętnościach łowić. Zamiast
13  I,22 |        bowiem tą ucztą nie tylko we własnych stronnikach i wojskowych
14  I,25 |            przejdzie Wilię na czele własnych i szwedzkich wojsk. Z góry
15  I,25 |     jasnozłotej peruki lub też może własnych, obfitych włosów.~Był to
16 II,7  |       konfederatów, bo na to miał i własnych sił dosyć, ale byli mu Szwedzi
17 II,10 |            nieraz bywało, że swoich własnych, cywilnych i wojskowych,
18 II,15 |             śmiałych kroków i bicie własnych serc. On zaś dotarł do oświetlonego
19 II,15 |             w ciemnościach szpadami własnych towarzyszy; inni, bezbronni,
20 II,17 |         szańcem, nie przed wylotami własnych armat. Jeśli kroków nie
21 II,20 |        trudno było Szwedom odróżnić własnych obrońców od nieprzyjaciół,
22 II,21 |        przyjmie, przebaczy i krzywd własnych zapomni.~Kmicicowi na jego
23 II,21 |             nieprzyjacielem, ale by własnych poddanych, własne dzieci,
24 II,24 |             dwa pułki, albo że jego własnych dragonów, wysłanych przodem,
25 II,27 |      uniesieniu nie wahał się nawet własnych, zaskorupiałych ran rozrywać,
26 II,27 |      Rycerstwo miało na koń siadać, własnych piersi nadstawiać i z łanów
27 II,27 |             Żeby ostatni pludrak na własnych nogach wyszedł z granic
28 II,28 |      wysławiać i słuchał z lubością własnych słów, przymykając przy piękniejszych
29 II,29 |           który po dziesięć tysięcy własnych wojsk trzymał, odziewał,
30 II,29 |          żywił, nie miał teraz czym własnych mdlejących sił odżywić,
31 III,5 |             Rzeczpospolita niecnotą własnych synów! Lecz któż mnie pocieszył,
32 III,8 |             Wilk tak samo barana do własnych kiszek proteguje!... I kiedy
33 III,11|           ku nim, wyprzedził swoich własnych ludzi i wpadł pierwszy na
34 III,15|            murem koni, murem piersi własnych i szabel.~- Do króla! -
35 III,23|            wszystkich, ba, nawet we własnych swoich oczach; partie poczęły
36 III,24|       wierzch, ledwie zaś stanął na własnych nogach, ledwie odsapnął,
37 III,25|       wierzch, ledwie zaś stanął na własnych nogach, ledwie odsapnął,
38 III,26|            jej folgę zupełną i choć własnych rąk we krwi bezbronnych