Tom, Rozdzial

 1  I,1  |             Prosto z obozu mnie tu wiatr przywiał, daj Boże, szczęśliwy.~-
 2  I,5  |      tysiącami gwiazd, najmniejszy wiatr nie poruszał gałęzi na drzewach -
 3  I,10 |            po kilku wystrzałach na wiatr, zajmiemy.~- Obyś wasza
 4  I,10 |   pozostałą, z kruczą, rozwianą na wiatr brodą; pan Władysław, tłustawy,
 5  I,17 |        rozlewał się coraz szerzej. Wiatr powiał od strony ognia i
 6  I,18 |          się od nich z wolna, gdyż wiatr był dość silny i niósł iskry,
 7  I,25 |         ogień wewnętrzny, a grzywę wiatr mu rozwiał. Pan Kmicic zataczał
 8  I,25 | Kurlandczyk. ~- A ścigła szkapa?~- Wiatr waszej książęcej mości na
 9 II,1  |     bramowało czerwone pnie sosen. Wiatr nie wiał- i tylko tu i ówdzie
10 II,13 |            Jazdę słyszę.~- To jeno wiatr z deszczem tętni.~- Na rany
11 II,13 |          Na rany Chrystusa! to nie wiatr, to konie! Ucho mam wprawne
12 II,13 |              i blisko już są, jeno wiatr właśnie głuszył. Rata, rata!!!~
13 II,13 |         zasłonił. Po chwili jednak wiatr go rozniósł. W luce między
14 II,14 |        krokiem. Dął ostry północny wiatr, błoto zmieniało się w grudę,
15 II,14 |           ochronę skrzydeł bożych. Wiatr ucichł, uspokoiło się powietrze,
16 II,15 |      Miller.~Rzeczywiście, powstał wiatr i począł odwiewać opary.
17 II,17 |        czynili usiłowania. Ilekroć wiatr zwiał morze dymów, klasztor
18 II,19 |          nieprzyjacielskim obozem. Wiatr nie wiał i taka była cisza,
19 II,23 |             Wtem ze szczytów wstał wiatr i niosąc na skrzydłach skry
20 II,24 |      podkładzie. Lecz w tej chwili wiatr nie wiał i cisza panowała
21 II,27 |         najlepsze wieści, jakby je wiatr przywiewał. Nie tylko w
22 II,28 |       ojczyzny i wiary.~- Inny już wiatr w całej Rzeczypospolitej
23 II,29 |         jakby konać począł, i choć wiatr wył i gwizdał na zewnątrz.~
24 II,32 |           tymi papierami, dość, że wiatr je nosił, srodze pohańbione,
25 II,34 |        Czuję, że niechaj mnie jeno wiatr w polu owieje, zaraz słabość
26 III,1 |       pokrywały się szronem. Zimny wiatr pozmrażał kałuże na trakcie
27 III,4 |      węgierskich stepów przyleciał wiatr duży a ciepły i jął chuchać
28 III,6 |         Kochana!~ ~Bo śnieg pada i wiatr wieje,~Gdzież ja się, biedny,
29 III,6 |           łozy migały im w oczach, wiatr świstał w uszach. Kapelusz
30 III,9 |           licach, piorun w oczach. Wiatr silny podnosił mu burkę
31 III,11|        skoczył z kulbaki, jakby go wiatr zmiótł, bo wiedział, jak
32 III,17|            papierze łatwo.~- Słowa wiatr - odrzekł miecznik - a na
33 III,18|      Miecznik nadchodzi... Nie! To wiatr porusza okiennicą. Diabli
34 III,22|          na sznurach zawzięcie, bo wiatr okrutny.~- Dobrześ zrobił.
35 III,23|        wody Bałtyku począł kołysać wiatr duży a ciepły, potem drzewa
36 III,26|         grzmią... widzimy ich, gdy wiatr dym zwieje. Łamią piechotę
37 III,30|         jesienny i pół już zimowy. Wiatr nie wiał, ale z brzóz rosnących
38 III,32|  odpowiedział rycerz.~Wówczas, czy wiatr począł tak poruszać wąsikami