Tom, Rozdzial

 1  I,1  |      jedna do drugiej nie mówiąc.~Światło płomienia padało na ich
 2  I,2  |       wystrzałami. Dym przesłonił światło świec i postacie strzelających.
 3  I,5  |         Tymczasem pacholik wniósł światło, pokłonił się w pas i wyszedł,
 4  I,7  |        okapem, spod którego raźne światło padało na całą ciemną izbę,
 5  I,14 |       przez okna wpływało srebrne światło księżyca. Radziwiłł wpatrzył
 6  I,17 |     błysło na horyzoncie czerwone światło i powiększało się z każdą
 7  I,20 |        tej chwili pachołek wniósł światło i postawił je na stole;
 8  I,22 |        lada chwila może zabłysnąć światło i wydobyć prawdę z cieniów,
 9  I,26 |           wypełznął z pieczary na światło dzienne, a książę Bogusław
10 II,1  |           świtanie, białe i blade światło jęło wsiąkać w siebie różowe
11 II,2  |       Ujdzie! - rzekł patrząc pod światło - ale łatwiej łby ludziom
12 II,4  |          konie do drogi gotowano. Światło z komina padało wprost na
13 II,6  |         odbijała się w oczach jak światło słońca w wodzie. Na pierwszy
14 II,8  |           ożywiły się niezwykle i światło tak biło od całej jego postaci
15 II,10 |    zdawało mu się, że niech tylko światło ono zginie, a wraz trębacze
16 II,11 |         wschodziło?~Istotnie, owo światło rosło w oczach, z punktu
17 II,11 |    trzymał w ręku i patrząc w owo światło modlił się.~- Chłopie? -
18 II,11 |          bardziej, jakby wszystko światło słoneczne w siebie zabrał.
19 II,13 |          korbami w górę. Czerwone światło oblało podnóże skały i wówczas
20 II,14 |   bladozłote, lecz ciepłe jeszcze światło na ziemię.~Orszak obszedł
21 II,14 |   rozkręcał, czasem zamigotał pod światło połyskliwą stalową łuską,
22 II,15 |         wolna zanurzać.~- Zgaście światło! - zabrzmiał głos oficera.~
23 II,15 |           krzyk krótki, urywany i światło zgasło.~Noc ciężkie przyniosła
24 II,15 |            dzieci... Niech będzie światło jego błogosławione! Nie
25 II,15 |         Zatrzymał się dlatego, że światło cokolwiek go olśniło, na
26 II,17 |      grzechów grzesznych, uczynić światło w ciemnościach.~Spostrzegłszy
27 II,20 |         Zbudziło go dopiero białe światło dzienne.~Obejrzał się ze
28 II,21 |           kościoła widać już było światło w ołtarzu i dochodziły go
29 II,21 |          Rzeczpospolitę, w której światło prawdziwej wiary płonie.
30 II,25 |           kufy okowity, rzucające światło błękitne; do niektórych
31 II,28 |    kolejno gąsiorki i patrzyć pod światło płonące na kominie, jeżeli
32 II,29 |        włożył mu go między palce.~Światło ognia odbiło się od złotego
33 II,34 |           zamkną się na zawsze na światło dzienne.~- Bóg pomagaj!...
34 II,36 |     natomiast przejrzawszy go pod światło, przekonał się, że w środku
35 II,41 |     okryto futrami i przyniesiono światło. Za czym dworzanie oddalili
36 II,41 |    krzyknął:~- Światła!~Wniesiono światło, jednocześnie z nim wszedł
37 III,16| straszliwą i ponurą ciemność, ten światło, w którym rada się kąpie