Tom, Rozdzial

 1  I,5  | czekanika, skrzypków albo wesołe okrzyki biesiady; tymczasem w dwóch
 2  I,5  |        coraz bardziej przemagały okrzyki groźby i wściekłości. Kmicic,
 3  I,5  |      nocnej rozlegały się dzikie okrzyki:~- Bij! morduj!...~Księżyc
 4  I,7  |       kapot. W tymże czasie nowe okrzyki ozwały się od strony drogi,
 5  I,7  |          żyli zgodzie. Mimowolne okrzyki wyrwały się z ust widzów;
 6  I,10 |       więc go radośnie i gorąco; okrzyki brzmiały wzdłuż ulicy, którą
 7  I,10 |     wzajemnie o zamiar ucieczki. Okrzyki: "Albo wszyscy, albo nikt" -
 8  I,10 |       innych brzmiały szyderskie okrzyki. On zaś, ledwie uciszył
 9  I,10 |        długo jeszcze zrywały się okrzyki:~- Dawajcie ich sam! Zdrada!
10  I,11 |        Longinka i wydając dzikie okrzyki począł go unosić w kierunku
11  I,13 |          której jeszcze brzmiały okrzyki:~- Niech żyje!... Niech
12  I,22 |        przykazano wydawać wesołe okrzyki.~Ciągnęły tedy jedna za
13 II,6  |        Po strzałach rozległy się okrzyki radosne. Nie było co dłużej
14 II,9  |     wewnątrz rozlegał się gwar i okrzyki. Zachrypłe głosy śpiewały
15 II,12 |        nami!~I długo brzmiały te okrzyki wraz ze szlochaniem niewiast,
16 II,14 |     Płacht więcej!~Na murach zaś okrzyki rozgrzanych walką żołnierzy:~-
17 II,15 |       schronienie. Ale wnet nowe okrzyki wskazały, że wpadli na odział
18 II,19 |   klasztoru napastników. Śpiewy, okrzyki radosne i śmiechy dochodziły
19 II,19 |       bezowocną pracą żołnierzy.~Okrzyki: "Mamy Częstochowę!... Wysadzimy
20 II,19 |          cześć strzelają.~Wtem i okrzyki wiwatowe doszły z fortecy,
21 II,19 |   niewiastami i dziećmi. Radosne okrzyki rozległy się dokoła. Jedni
22 II,25 |     Casimirus rex!... - grzmiały okrzyki.~- Niech żyje król, ociec
23 II,30 |      czapki wylatywały w górę, a okrzyki vivat! wstrząsały powietrzem;
24 II,31 |      czapki wylatywały w górę, a okrzyki vivat! wstrząsały powietrzem;
25 II,33 |     przez tłumy drogę. Co chwila okrzyki - jadą! Jadą! - przebiegały
26 II,33 |       czasu do czasu zrywały się okrzyki: "A hu! a hu!" - jakoby
27 II,42 |     dążył Kmicic, brzmiały także okrzyki. Kilka stosów drzewa paliło
28 II,42 |        Za szańcami brzmiały nowe okrzyki, bo wolentarze, choć w słabszej
29 III,1 |    głębin leśnych nie dochodziły okrzyki, z zarośli nie wypadały
30 III,4 |      pułkami, tylekroć witały go okrzyki, w których brzmiała nadzieja
31 III,5 |      razu.~Rozległy się grzmiące okrzyki oficerów i towarzystwa.
32 III,11|          hetman.~- To nie zwykłe okrzyki!~Nagle wszystkie okna zadrżały
33 III,12|      strzałów słychać było tylko okrzyki:~- Vivat Joannes Casimirus!~-
34 III,13|      strzałów słychać było tylko okrzyki:~- Vivat Joannes Casimirus!~-
35 III,15|        mógł dojrzeć w ciemności, okrzyki: "Dusim się, dusim się!",
36 III,15|      usta; zgiełk, szum i dzikie okrzyki rosną z przerażającą szybkością,
37 III,16|          rąk wieniec zwycięstwa. Okrzyki brzmiały na podobieństwo