Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         kawaler przyjechać zaraz do Wodoktów akomodować się pannie; tymczasem
 2  I,3  |          wiozło ochoczą młodzież do Wodoktów. Pan Kmicic siedział w pierwszych,
 3  I,3  |       poufale.~- Wracaj, Oleńko, do Wodoktów - rzekł Kmicic - albo jedź
 4  I,4  |            nie wracał, ale za to do Wodoktów przyjechało trzech szlachty
 5  I,4  |             A billewiczowski. Jać z Wodoktów, nie z Lubicza.~- Nie wrócisz
 6  I,4  |     niedziela. Rankiem, nim panie z Wodoktów wyjechały do kościoła, przybyli
 7  I,5  |            przyjechał pan Kmicic do Wodoktów na czele stu kilkunastu
 8  I,6  |   niedobitki Butrymów pociągnęły do Wodoktów i stanęły tam jakby obozem.
 9  I,6  |         czeladź, którą na strażę do Wodoktów była wysłała. Drobniejszej
10  I,7  |           Wołodyjowski.~- Włodarz z Wodoktów.~- My jego znamy! - rzekła
11  I,7  |           obce dziady zachodziły do Wodoktów niby po jałmużnę - odrzekł
12  I,7  |           przy Kmicicu?~- Czeladź z Wodoktów mówią, że Kozacy. Pewnie
13  I,7  |            za nimi zbrojni chłopi z Wodoktów.~Przybycie tych nowych posiłków
14  I,7  |            wolna i możesz wracać do Wodoktów.~Tym razem w spojrzeniu
15  I,8  |             otuchy.~Gdy przybyli do Wodoktów, panna Aleksandra nie poznała
16  I,9  |          rycerz opuścił Lubicz i do Wodoktów podążył.~- Najlepiej ją
17  I,9  |     podobnych rozmyślań dojechał do Wodoktów. Kudłaty Żmudzin wybiegł
18  I,13 |            Niby to ta sama Oleńka z Wodoktów, a inna. W tej ogromnej
19  I,13 |        wiedzieć. Kiedyś wyjechała z Wodoktów, ledwiem z łoża powstał,
20 II,4  |     śniegiem spadł niespodzianie do Wodoktów i po raz pierwszy ujrzał
21 III,16|           którą także sprowadzono z Wodoktów, popychali jeszcze Oleńkę
22 III,28|             do porwania jej samej z Wodoktów, dalej do służby radziwiłłowskiej,
23 III,31|        widziadła nocne i dopadli do Wodoktów nie mówiąc do siebie ni
24 III,31|       dzwonek ozwał się przed bramą Wodoktów. To ksiądz przejeżdżał z
25 III,31|            wracając, sam wstąpił do Wodoktów. Ona wybiegła na jego spotkanie.~-
26 III,31|             dzień posłańcy latali z Wodoktów do Lubicza i każdy wracał
27 III,32|          się o mnie?~- Przysyłali z Wodoktów, pókiśmy nie powiedzieli,
28 III,32|       trzeba poczynać, a po mszy do Wodoktów.~Soroka nie śmiał się sprzeciwiać,
29 III,32|        takiego nie spodziewałeś! Do Wodoktów teraz, do Wodoktów, na zrękowiny
30 III,32| spodziewałeś! Do Wodoktów teraz, do Wodoktów, na zrękowiny i wesele!...~
31 III,32|        niech żyje! niech żyje!~- Do Wodoktów! Wszyscy! - huknął pan Zagłoba.~-
32 III,32|            huknął pan Zagłoba.~- Do Wodoktów! do Wodoktów! - wrzasnęło
33 III,32|          Zagłoba.~- Do Wodoktów! do Wodoktów! - wrzasnęło tysiąc ust. -
34 III,32|            tysiąc ust. - W swaty do Wodoktów, z panem Kmicicem, z naszym
35 III,32|             zbawcą! Do panienki! do Wodoktów!~I ruch uczynił się ogromny.
36 III,32|            lasy i pola. Okrzyk: "Do Wodoktów!", brzmiał w całym miasteczku.